RÜZGAR
“Bana ne Nilşah Allah aşkına! Çağla’nın durumu kötüye gitti diye düşündüm açtım telefonu. Bir düş be kadın yakamdan!” Telefonu suratına kapattım ve Arven’in peşinden koşturdum. Sikeyim böyle işi…
Çağla hasta olmasa asla açmazdım o telefonu.
Arven’i kolundan yakaladım. “Dursana be kızım!”
“Bırak,” dedi gözleri beni kurşun yağmuruna tutarken.
“Çağla hastaydı, ona bir şey oldu sandım. Yoksa asla açmazdım telefonunu…”
Arven sakinleşmek yerine daha da delirdi.
“Bahanene bak Rüzgar. Ben yokken mi açacaktın bir de!”
Vay arkadaş! Şu an benimle kavga ettiğine inanamıyordum. Altı yıldır ondan başka birinin adını dilime bile haram kılmıştım ben…
“Saçmalama. Açmıyorum normalde telefonlarını. Oradaki çocuklar bir durum olursa haber veriyor sadece.”
Bakışlarında kıvılcımlar dolaşıyordu
