ARVEN
Rüzgâr’ın sözleri masanın üzerine düşen bir bomba etkisi yaratıp, gecenin ortasında adeta patladı.
Ezman amca boğulurcasına öksürdü. Ben de öyle…
Sanki zaman donmuş, herkes bir anlığına nefesini tutmuştu. Gözlerim faltaşı gibi açıldı, kalbim göğsümde öyle bir çarptı ki, sesinin duyulacağından korktum.
Ne dedin sen, Rüzgâr? Ne dedin sen, Allah aşkına? Dayının karşısında, masanın ortasında, herkesin içinde… Bu kadar mı pervasızdı? Bu kadar mı korkusuzdu? Yoksa bu kadar mı umursamazdı? Gözünün bu kadar kararmasına sebep olan neydi? Önce ikimizin bir şeyleri yoluna koyması gerekmez miydi? Hiç mi benim endişelerimin ehemmiyeti yoktu?
Onun gözünde bu kadar kıymetliyken, bir yandan da bu kadar mı hükümsüzdü söylediklerim?
Ezman amcanın kaşları öyle bir kalktı ki, sanki alnındaki her
