ARVEN
Kapanan telefonla odanın ortasında öylece kalakaldım. Sanki ayaklarımdaki tüm güç çekilmiş gibi bir anda yerde buldum kendimi. Gözlerim dolarken, kalbim öyle yoğun atıyordu ki bir elimi göğsümün üstüne koyarak derin derin nefesler almaya çalıştım.
Rüzgar delirmişti. Hem de her anlamda. Beni bile gözden çıkaracak, beni ardında bırakacak kadar delirmişti hem de…
Canım yanıyor, nefesim kesiliyor, panik halde ne yapacağımı düşünüyordum. Onun benden gitme fikri içimi öyle bir oymuştu ki, başıma balyoz yemiştim sanki.
İnsanın kendini anlaması için birinin sarsması gerekiyormuş. Son dört yıldır beni ayakta tutan ona duyduğum uzaktan sevgi değil de, Rüzgar’ın beni sevmesinin gerçeğiymiş. Öncesinde, sevgisini bilmeden uzaktan uzağa bakmak yetiyormuş ama sevgisini öğrendikten sonra şimdi
