Gecenin karanlık örtüsü, uğursuz bir sessizlikle dağları sarmıştı ama evin odası neredeyse tamamen sessizdi. Sadece ateşin hafif çıtırtısı ve rüzgarın uzaklardan yankılanan uluması duyulabiliyordu.
Emir, Alara’yı yırtıcı bir hayvan gibi eve zorla getirmiş, güçlü kollarında odanın ortasındaki deri koltuğa atarak, ondan uzaklaşmıştı. Cezalandırırcasına tek kelime etmeden onu yok sayıyordu.
Dakikalar sonra köşedeki ahşap barın yanına geçti, ağır hareketlerle kristal bir kadehden viskisini yudumluyordu.. Gözlerini bir an bile ondan ayırmıyor, ama tek kelime etmiyordu.
Alara, oturduğu yerden bu garip sessizliği izliyor, içindeki karmaşık duygularla boğuşuyordu. Merakı cezbediciydi. Birkaç saat önce, Emir’in kendisini hayatından tamamen silmek istercesine söylediği kelimeler aklındaydı. “Bir
