ลูกชายฉันเรียกประธานปากแจ๋วว่าปะป๊า

พาขึ้นห้อง

ทั้งสองคนพาคนเมาไม่ได้สติขึ้นมายังชั้นที่ได้คีย์การ์ดมา เมื่อลิฟต์เปิดออก ก็พาไปยังห้องพักที่ได้เตรียมเอาไว้ นั่นคือห้อง 906 แต่ปรากฏว่าแตะคีย์การ์ดแล้วแต่แตะอย่างไรห้องก็ยังไม่เปิด

“ถูกห้องหรือเปล่า” ไอวี่ถอนหายใจแรง

“ก็ถูกสิ ปกติก็มาห้องนี้” เธอเงยหน้าขึ้นมองหมายเลขห้อง “เอ๊ะ”

“ถูกที่ไหน” ไอวี่แหว หลังจากที่มองเทียบหมายเลขห้องกับหมายเลขบนคีย์การ์ดด้วยตาตัวเองบ้าง “คีย์การ์ดมันคือห้องเบอร์ 909”

“แต่…” แก้วเกาหัว เธอค่อนข้างมั่นใจว่าถูกห้องนี่นา

“แกเมาเลยจำผิดน่ะสิ” ไอวี่เป็นคนเดียวที่ไม่ได้ดื่มหนัก เพราะเธอต้องขับรถจึงอยากเซฟตัวเอง เผื่อว่าเจอด่านตรวจวัดปริมาณแอลกอฮอล์ เธอหันไปมองห้องตรงข้ามกัน “นู้น ห้องด้านโน้นต่างหาก แดกเหล้าเยอะจนเบลอ เลขหกเลขเก้าจำสลับกันไปหมด”

ทั้งสองพากันย้ายกลับมายังห้องฝั่งตรงข้าม แม้ว่าแก้วจะคิดว่าตัวเองจำไม่ผิด แต่เมื่อถูกไอวี่หาว่าจำเลขผิดเพราะเมา เธอก็เอนเอียงไปทางที่จะเชื่อคำพูดของเพื่อน เพราะเธอเองก็ไม่ได้มาใช้บริการที่นี่บ่อยนัก

จริงอยู่ว่าเธอเป็นคู่นอนกับผู้จัดการของโรงแรม แต่การจะเปิดห้องได้ก็ต้องอาศัยจังหวะที่เหมาะเพราะค่าห้องที่ค่อนข้างแพง ถึงจะมีส่วนลดพนักงานสำหรับเธอก็ยังรู้สึกว่ามันแพง ในแต่ละครั้งที่ผู้จัดการนัดเธอมาหาที่นี่เขาจะไม่ยอมเปิดห้องหรูขนาดนี้ เพียงเพื่อใช้เป็นที่บรรเลงเพลงรักกับเธอ ยกเว้นบังเอิญได้สวมรอยเข้าพักแทนลูกค้าที่จองไว้ อย่างเช่นวันนี้ที่เธอไม่ต้องเสียเงินค่าโรงแรมเพราะลูกค้าที่จองไว้เลื่อนวันเข้าพัก

ไอ้แก่นั่นขี้งกจะตาย ถ้าไม่ใช่เพราะหลวมตัวไป เพราะคิดว่าจะพึ่งพาอาศัยได้ แก้วก็คงไม่ทนคบมาจนถึงตอนนี้ พอนึกถึงค่าเลี้ยงดูจำนวนน้อยนิดที่ได้รับจากผู้จัดการโรงแรม เธอก็ยิ่งโมโหจนเลิกคิดเรื่องว่าตัวเองอาจจะจำห้องผิด

เมื่อเปิดเข้าไปในห้อง แก้วกับไอวี่ก็ต้องประหลาดใจเมื่อไม่พบคูเปอร์ด้านใน

“มันหลอกแดกเราหรือเปล่าวะ” แก้วยังคงหัวเสียกับทุกเหตุการณ์ที่ไม่ได้ดั่งใจ ต้องคอยสั่งคอยว่าจะให้คนโง่อย่างไอวี่ทำอะไร ถูกโฮสเรียกเพิ่มเงิน และไหนจะต้องทนแบกมีนาไปมาโดยที่ขาเจ็บ

“โทรหามันดิ”

“มีเบอร์ที่ไหนล่ะ”

สองเพื่อนรักเถียงกันไปมา ราวกับไม่กลัวว่าคนที่พวกเธอแบกอยู่นั้นจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา

“ก็… เราทิ้งอีเวรนี่ก่อนไหม หนักจะตายอยู่แล้ว”

“เออ ๆ” ไอวี่เห็นด้วย

ทั้งสองพยุงคนเมาไม่ได้สติมายังเตียงนอน จากนั้นก็ผลักลงไปบนเตียงอย่างแรง

มีนาพลิกตัวหาท่าที่สบาย เปลือกตามีการเคลื่อนไหวเล็กน้อย ไอวี่กับแก้วเห็นดังนั้นก็สะดุ้ง เผลอเกาะแขนกันและกันตามสัญชาตญาณ ลืมเลือนความไม่พอใจที่มีต่อกันไปจนหมด ตอนนี้เหลือเพียงความคิดที่ว่า หากมีนาตื่นขึ้นมา พวกเธอก็พร้อมที่จะหลอกล่อตามที่ได้คิดแผนสำรองเอาไว้ เพื่อไม่ให้ตกม้าตายทีหลัง

มีนาปรือตาขึ้นมาอย่างเลื่อนลอย สติไม่ครบร้อยเปอร์เซ็นต์ นั่นทำให้เพื่อนสนิททั้งสองคนวิ่งไปหลบหลังตู้โชว์

“มันจะตื่น…” ไอวี่รู้สึกตื่นเต้น

“ชู่” แก้วส่งเสียงให้เงียบ พวกเธอมีข้อแก้ตัวเตรียมไว้แล้ว

“ก็เพราะเห็นแกเมาน็อคไปน่ะสิ เลยต้องมาค้างยังโรงแรมที่ใกล้ที่สุด ส่วนเรื่องค่าใช้จ่าย ฉันเป็นคนออกให้ก่อนแล้ว แกไม่ต้องเกรงใจนะ ขอแค่แกได้พักในที่สะดวกสบาย แค่นั้นฉันในฐานะเพื่อนสนิทก็สบายใจแล้ว ไม่ถือว่าเป็นการรบกวน หรือต้องถือเป็นบุญคุณอะไรหรอก”

ดูสิว่าเธอฉลาดพูด ฉลาดทวงบุญคุณมากแค่ไหน

หลังจากเฝ้ารอความเคลื่อนไหว ไม่พบว่าทางด้านของเตียงนอนมีการเคลื่อนไหวใดอีกเลย หัวของทั้งไอวี่กับแก้วก็ชะโงกออกมาจากที่ซ่อน พบว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงยังคงนอนนิ่งอยู่ก็พากันถอนหายใจออกมา

ไอวี่ลากแก้วออกมาจากห้อง

“นี่!” แก้วสะบัดข้อมือให้หลุดจากการเกาะกุม “เลิกลากฉันสักที เห็นหรือเปล่าว่ามันมีอะไรแปลก ๆ ห้องก็ผิด”

“ห้องไม่ผิด แต่แกเมาเลยจำผิด” ไอวี่ได้ทีเธอจึงตอกย้ำอีกครั้ง ทั้งที่ตัวเธอเองก็เพิ่งเคยมาที่นี่ครั้งแรกแต่กลับมั่นอกมั่นใจมากกว่าคนที่เคยมาที่นี่หลายครั้งอย่างแก้ว

“ฉันไม่ได้เมา” แก้วปฏิเสธเสียงแข็ง

“ไม่เชื่อแกก็โทรถามคนที่เปิดห้องให้แกสิ กล้าหรือเปล่าล่ะ”

แน่นอนว่าไม่กล้า ตอนนี้ไอ้แก่อยู่กับเมียของมัน ขืนเธอโทรเข้าก็ไม่พ้นเธอจะถูกมันตัดขาด ลำพังเงินเดือนพนักงานออฟฟิศในตำแหน่งพนักงานทั่วไป เงินเดือนก็น้อยจนจะไม่พอยาไส้ หากไม่มีรายได้หลายทางเธอก็ตายสิ

“นั่นแกจะทำอะไร! อย่านะ!”

“อะไรของแกฮะแก้ว ฉันจะโทรหาพี่แวว จะขอเบอร์ไอ้คูเปอร์ จะได้ถามว่ามันเบี้ยวเราไหม ฉันไม่ได้จะโทรหาผัวแก แกคิดว่าฉันจะมีเบอร์หรือไง”

“อ๋อ” นั่นสินะ แก้วเกาหัวเกาหูอย่างนึกหงุดหงิด

ไอวี่จัดการตามที่ได้บอกกับเพื่อนสนิท เมื่อได้เบอร์โทรส่วนตัวของคูเปอร์จากผู้จัดการโฮสของผับแล้ว เธอก็ได้ต่อสายไปหาปลายทางทันที แต่…

“แก เครื่องฉันเงินหมด ขอยืมเครื่องแกโทรได้ปะ”

“แกนี่ไม่รู้จักลงทุนอะไรเลยนะ”

“เออน่า ขอยืมแป๊บเดียว อย่าบ่นเป็นคนแก่นักเลย”

แก้วค้นกระเป๋าถือ ยื่นโทรศัพท์ให้อีกฝ่ายกดเบอร์ โทรออก ไม่นานนักปลายสายก็กดรับ

‘สวัสดีครับ’

“คูเปอร์ใช่ไหม” แก้วกรอกเสียงลงไป

‘ใช่ครับ นั่นใคร’

“ฉันไอวี่ คนที่จ้างนายมาทำงานคืนนี้”

‘อ๋อ จำได้ ว่ายังไง รอตั้งนานแล้วทำไมยังไม่ขึ้นห้องมาอีก’

“อ้าว ฉันขึ้นมาแล้วนะ นายล่ะอยู่ไหน ทำไมไม่เห็นอยู่ในห้อง”

‘อยู่ในห้องน้ำ ท้องเสียนิดหน่อย ถ้าพาขึ้นมาแล้วก็ทิ้งมันไว้แล้วออกไปได้เลย หรือจะอยู่จอยด้วยกันก็ไม่ติดนะ แต่…’

“แต่ต้องเพิ่มค่าตัวให้แกสินะ หึ พวกฉันไม่สนใจข้อเสนอหรอก”

‘ไม่ว่ากัน’

“เออ งั้นแค่นี้นะ ทำงานแล้วก็อย่าลืมส่งงานล่ะ ส่งมาที่เบอร์นี้เลยก็ได้” เธอกดวางสายพร้อมกับรอยยิ้มกริ่ม “เรียบร้อย”

หลังจากที่แก้วกับไอวี่ได้นำเอามีนามาส่งไว้ที่ห้อง 909 ทั้งสองก็รีบลงไปรออยู่ที่ล็อบบี้ของโรงแรม เผื่อมีเหตุไม่คาดคิดเกิดขึ้น โดยที่ทั้งสองคนไม่ได้สังเกตเลยว่าห้องน้ำในห้องไม่ได้มีใครใช้งานอยู่เลย