"หากข้ายอมถูกจับไป ไม่แน่ว่าอาจจะสบายกว่านี้"
เฉินหย่งเล่อบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะปรายตาไปมองเฉินเทียนอี้ที่นั่งอยู่ตรงข้าม ใช่นางและเขารอดมาได้แต่สภาพนั้นแทบดูไม่ได้ เสื้อผ้าของพวกเราเปียกหมด ยังดีที่เจอถ้ำและเฉินเทียนอี้ก็ก่อกองไฟได้ไม่เช่นนั้นคงหนาวตาย
"ท่านว่าจะมีคนมาช่วยเราหรือไม่"
"........"
"อย่างน้อยหยวนอิงที่ได้ข่าวของพวกเราก็คงต้องมาออกมาตามหาพวกเราใช่ไหม"
"........."
"เฉินเทียนอี้เจ้าจะเงียบอีกนานไหม!!!"
ตุบ!!!
ร่างของเฉินเทียนอี้ตอนนี้ทรุดตัวลงไปนอนกับพื้น เฉินหย่งเล่อที่เห็นเช่นนั้นก็เบิกตากว้างรีบวิ่งเข้าไปประคองเขาขึ้นทันที เขาปรือตามองนางก่อนจะพยายามผลักเฉินหย่งเล่อออกห่างจากตัว เฉินหย่งเล่อที่เห็นเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ
"เจ้ากับข้าสงบศึกชั่วคราวก่อนเถอะ แม้จะเกลียดข้ามากมายแต่ที่นี่ตอนนี้ข้าเป็นคนเดียวที่อยากให้เจ้ามีชีวิตอยู่"
เฉินเทียนอี้ที่ได้ฟังแม้อย
