หลายวันต่อมาหยวนอิงพร้อมทหารเดินทางมาถึงหมู่บ้านเพื่อรับเฉินเทียนอี้และเฉินหย่งเล่อ อันฉีพอรู้ว่าคนที่เขาช่วยชีวิตไว้เป็นใครก็มีสีหน้าตกใจเขาเอาแต่กล่าวขอโทษเฉินหย่งเล่อที่ให้นางดื่มสุราจนเมา
"ฮูหยินแม่ทัพ ข้าขอโทษจริง ๆ"
"อันฉีขอโทษอะไรกัน สุราของเจ้าข้าชอบยิ่งนัก "
"ข้าให้ทหารนำขึ้นรถไปให้ท่านแล้ว หากไม่พอก็แวะมาหาข้าได้เสมอ"
"ขอบคุณพี่ใหญ่"
เฉินหย่งเล่อพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม ด้านเฉินเทียนอี้เองมองการกระทำของคนทั้งสองไม่วางตา
"เดินทางได้แล้ว"
เฉินเทียนอี้พูดออกมาเสียงดังก่อนจะเดินตรงไปหาสตรีที่ยืนหัวเราะกับบุรุษอยู่โดยไม่สนใจเขาสักนิด เฉินหย่งเล่อที่ได้ยินคำสั่งว่าต้องเดินทางก็บอกลาอันฉีอีกครั้งนางเดินตรงไปที่รถม้าก่อนจะถอนหายใจออกมา ให้ตายสิความทรมานมันกำลังจะกลับมาสินะครั้งนี้ก็คงต้องเก็บอาการไว้ถ้าทำการเดินทางล่าช้ามีหวังเฉินเทียนอี้ก็คง....
"คิดจะเป็นตัวถ่วงอีกหรือไง"
ให้ตายสิ
