เฉินหย่งเล่อที่นั่งอยู่บนรถม้าในตอนนี้รู้สึกอยากจะอาเจียนและเวียนศีรษะเป็นอย่างมาก นางคิดเพียงว่าที่เกิดอาการเช่นนี้อาจจะเป็นเพราะบนรถม้าที่นางนั่งอยู่ตอนนี้โครงเคลงไปมา สาวใช้ที่เห็นสีหน้าของนางไม่ดีนักก็เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
"ฮูหยิน"
"ข้าไม่เป็นอะไร"
แม้จะพูดแบบนั้นแต่สีหน้าของเฉินหย่งเล่อกลับต่างจากคำพูดของนาง ตอนนี้นางกำลังเดินทางโดยไม่รู้จุดหมายเพราะเมื่อสองชั่วยามที่แล้วนางยังนอนอยู่ในห้องบนเตียงที่นุ่มสบาย แต่สามีตัวร้ายของนางจู่ ๆ ก็บุกเข้ามาในห้องพร้อมกับสาวใช้พลางเอ่ยกับนางด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างว่าให้เตรียมตัวต้องเดินทางคืนนี้
เฉินหย่งเล่อซบหน้าลงกับพรมขนสัตว์ข้างตัว นางในตอนนี้มึนหัวจนแทบไม่อยากรับรู้อะไรแล้วทำได้เพียงหลับตาลงบอกตัวเองว่าอีกไม่นานความลำบากที่พบเจอจะผ่านพ้นไป แค่นางหลับไปก็จะได้ไม่ต้องทนกับความลำบากนี้แล้ว
"เจ้าไปแจ้งแก่ท่านแม่ทัพขอพักก่อนได้หรือไม่ ฮูห
