เมื่อรุ่งเช้าของวันใหม่ ภายในรถยนต์ที่กำลังขับมุ่งตรงไปที่ไร่ มีเพียงความเงียบเท่านั้น ชายหญิงที่นั่งมาด้วยกันต่างไม่พูดคุยหรือถามไถ่ ความอึดอัดใจกับทุกสิ่งตอนนี้ ทำให้ทั้งสองคนเกร็งอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“ไปส่งที่บ้านนะ” คะนิ้งเอ่ยปากขึ้น
“ทำไม”
“......” คะนิ้งไม่ตอบคำถามของเขา เมื่อรถขับมาจอดที่หน้าบ้านเธอจึงหันหน้าไปคุยกับเขาอีกครั้ง “เข้าไร่ไปเลย ไม่ต้องรอ”
“?????” น้ำเหนือทำได้เพียงตั้งคำถามอยู่ภายในใจ แต่ก็ไม่อยากถามอะไรต่อ เพราะดูเหมือนว่าเธอจะไม่อยากตอบคำถามมากนัก หรืออาจเป็นเพราะยังมีอาการเมาค้างตั้งแต่เมื่อคืน
ชายหนุ่มขับรถเข้ามาจอดภายในบ้านที่เงียบสงบเพราะด้านในไม่มีคนพักอาศัยอยู่ เมื่อรถยนต์ดับเครื่องยนต์สนิท เปลือกตาค่อยๆ หลับลงช้าๆ เอนหลังพิงเบาะหนังสีดำ แล้วเสียงถอนหายใจของน้ำเหนือก็ดังขึ้น
“นายเหนือวันนี้เป็นอะไรไปครับ” คำพิณถามไถ่ขึ้น เมื่อเขาเห็นสีหน้าของเจ้านายดูไม่
