“แกเป็นอะไรเดินไปเดินมาอยู่นั่นแหละ เวียนหัวแล้วนะ” เสียงป้าจันทร์ดังขึ้น เมื่อทั้งสองคนนั่งอยู่ที่แคร่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่หน้าบ้าน
“ก็ฉันเป็นห่วงคุณคะนิ้งนะยาย ไม่รู้เป็นยังไงบ้าง”
“ก็คงเป็นไข้ธรรมดาอีกเดียวก็คงกลับ ไปเตรียมกับข้าวกัน นายมาจะได้ทานแล้วพักผ่อนกันเลย” ป้าจันทร์ลุกเดินกลับมาที่ห้องครัว
“พี่คำพิณ ได้ข่าวคุณคะนิ้งหรือเปล่าคะ” กระต่ายถามขึ้น เมื่อคำพิณถีบจักรยานคู่ใจจอดลงที่หน้าบ้าน
“นายเหนือกลับมาแล้ว ตอนนี้อยู่ในไร่ ส่วนคุณคะนิ้งอยู่โรงพยาบาล เห็นนายเหนือบอกว่าไม่เป็นอะไรแล้ว แต่หมออยากให้นอนดูอาการเพราะเป็นไข้หวัดใหญ่” คำพิณจอดจักรยานให้เข้าที่ ก่อนที่เขาจะเดินมาหยุดที่ตรงหน้าของกระต่าย
กระต่ายน้อยพึ่งจะอายุครบสิบแปดปีเมื่อไม่กี่เดือนก่อน แต่ใบหน้าของเธอก็ยังเหมือนกับเด็กอายุสิบสี่เพียงเท่านั้น ใบหน้าที่ไร้ซึ่งการแต่งแต้มสีสัน มีเพียงแป้งฝุ่นที่ทาบางเบา
ดวงตากลมโตปากนิด
