เท้าทั้งสองคู่กวักแกว่งเล่นอยู่ในลำธาร มีเพียงเสียงนกร้องขับกล่อมพร้อมกับความสงบเงียบและสายลมที่พัดเอาต้นไม้ใหญ่ให้ได้ยินเสียงของธรรมชาติ
“คะนิ้ง..”
“เรียกทำไม”
“คิดถึงตอนเด็กนะ เรามาจับปลาที่นี่ พอพี่จับปลาได้แล้วทำหลุดมือ น้องก็ร้องไห้ยกใหญ่ขนาดกลับบ้านไปยังร้องไห้อยู่เลย กว่าพี่จะง้อน้องได้ก็หลายวัน”
“มันก็แค่เรื่องที่ผ่านมาแล้ว ไม่เห็นต้องจำเลย”
“แต่ตอนนี้ พี่จะง้อน้องยังไงดี หลายปีแล้วนะ ยังไม่หายโกรธอีกเหรอ” น้ำเหนือหันมองใบหน้าสวยที่เอาแต่ทอดสายตามองสายน้ำไหลในลำธาร ความเฉยชาตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา ไม่ได้ทำให้เขาสงบใจของตัวเองได้เลยสักครั้ง “ขอโทษที่วันนั้นไม่ถามความน้องให้ดีก่อน”
“เลิกพูดถึงเรื่องที่ผ่านมาได้ไหม ไม่อยากฟัง”
“พูดมาสิ อะไรที่ทำให้น้องหายโกรธไม่ยอมให้อภัยพี่อยู่แบบนี้” ถ้าหากเป็นคนอื่นเขาคงไม่มานั่งถามนั่งอยากรู้เหตุผลอยู่แบบนี้หรอก
“แค่ไม่ชอบขี้หน้า…”
“
