หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
ฉันใช้เวลาหนึ่งอาทิตย์เต็มๆในการฟื้นฟูร่างกายของตัวเองให้กลับมาเป็นปกติ ความจริงมันดีขึ้นตั้งแต่สามวันแรกแล้ว แต่ว่าฉันก็ยังไม่ยอมออกไปไหนเพราะรอยแดงบ้าๆที่มีอยู่เต็มตัวมันยังไม่ยอมหายไปสักที ซึ่งไอ้คนที่ทำก็ไม่คิดจะมารับผิดชอบที่ทำให้ฉันต้องเสียการเรียนไปเป็นอาทิตย์ ฉันไม่เจอเซนอีกเลยหลังจากวันที่เขามาหาฉันที่คอนโด
ครืดด~
เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น ทำให้ฉันหยิบมาดูก่อนจะกดรับสายทันที
“ฮัลโหล” ฉันกรอกเสียงออกไป
(อิแคทวันนี้จะมาเรียนไหม) ปลายสายก็รีบเอ่ยถามฉันกลับมาทันที ซึ่งคนที่โทรเข้ามาก็คืออิแพรวนั่นเอง
“ไปดิ” ฉันเอ่ยบอกออกไปขณะที่กำลังยืนส่องกระจกดูพวกรอยแดงตามตัวที่ตอนนี้เริ่มจางลงแล้ว
(เออโอเค เจอกันที่มหาลัย)
“เจอกัน” พูดจบฉันก็กดตัดสายไปทันที ก่อนจะเดินไปเอารองพื้นทากลบบริเวณรอยแดงจางๆและแต่งตัวเพื่อจะไปเรียนในวันนี้ หลังจากที่อยู่คอนโดมาหนึ่งอาทิตย์ โค
