BAD FIANCE 3 รู้ความจริง

1921 Words

บรื้นน~ ผมขับรถเข้ามาในโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งที่ผมเคยเรียนก่อนจะจอดรถและนั่งหลับตานิ่งอย่างคิดไม่ตกกับเรื่องที่ได้รับรู้วันนี้ ผมไม่กล้าลงไปสู้หน้าลินดาเลยด้วยซ้ำ ก๊อกๆ ผมลืมตาหันไปมองทางกระจกก็พบว่าไอ้ยูเป็นคนมาเคาะประตูรถ ผมจึงเปิดประตูเดินลงจากรถไป “กูเห็นมึงขับเข้ามานานแล้ว ทำไมไม่ลงมาวะ” มันเอ่ยถามผมขึ้นทันที “กูนั่งคิดอะไรนิดหน่อย แล้วนี่มึงออกมาทำไม” ผมตอบมันกลับไปก่อนจะเปลี่ยนเรื่องถามมันแทน “กูจะออกมาสูบบุหรี่” แล้วไอ้ยูก็ชูซองบุหรี่ให้ผมดู “ด้วยไหม” “ก็ดีเหมือนกัน” ผมตอบมัน ก่อนที่ผมจะยืนสูบบุหรี่เพื่อระบายความเครียดในใจของผม ผ่านไปสักพัก “เข้าไปข้างในกันเถอะ” ไอ้ยูหันมาเอ่ยบอกผม “อืม” ผมก็พยักหน้าตอบกลับไปก่อนจะใช้เท้าขยี้ก้นบุหรี่ทิ้ง และเมื่อผมเดินเข้ามาด้านในก็เห็นว่าอาจารย์ปลากำลังยืนพูดคุยอยู่กับไอ้กราฟไอ้วอร์มและน้องลินดา เมื่อเห็นน้องลินผมก็ทำหน้าเครียดขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนที่อาจารย์ปลาจะหันมาเห็นผม “อาจารย์สวัสดีครับ” ผมจึงยกมือไหว้ทักทายอาจารย์ไปทันที “อ้าว เซนทำไมพึ่งมาล่ะ” อาจารย์เอ่ยถาม “พอดีผมติดธุระครับ ขอโทษนะครับอาจารย์ที่มาไม่ทันเลยไม่ได้ช่วยอะไร” “ไม่เป็นไรๆ” อาจารย์ตอบกลับไป ก่อนที่เราจะพูดคุยถามสารทุกข์สุกดิบกันไป ผมก็ลอบมองลินดาอยู่ตลอดเวลาอย่างรู้สึกผิดในใจ ผมไม่อยากเลิกกับเธอ แต่ถ้าผมไม่ทำตามที่พ่อบอกลินดาอาจจะเป็นอันตรายได้ เพราะพ่อผมพูดจริงทำจริง ผมจึงไม่มีทางเลือกมากนัก ตกเย็น อาจารย์ปลาก็จัดเตรียมอาหารมากมายมาเลี้ยงพวกเราอย่างดีในร้านอาหารแห่งหนึ่ง “พวกผมจะกินหมดไหมเนี่ยอาจารย์” ไอ้ยูเอ่ยแซวขึ้น เพราะมันเยอะมากจริงๆ “เต็มที่” อาจารย์ปลาก็ยิ้มก่อนจะยกแก้วน้ำส้มขึ้นมาทำท่าจะชน “โห่วจารย์ เดี๋ยวนี้ใครเขากินน้ำส้มกัน” ไอ้ยูชูขวดไวน์ขึ้นมารินให้ทุกคน “แบบนี้ดีกว่า” ก่อนจะทำท่าชน อาจารย์ก็ยิ้มออกมาก่อนจะเปลี่ยนเป็นแก้วไวน์เช่นกัน “เชียร์” ก่อนที่จะทุกคนจะชนแก้วกัน ผมก็ดื่มที่เดียวหมดแก้ว “น้องลินทานนี่สิครับ” ผมหันไปตักอาหารให้ลินดา “ขอบคุณค่ะ” “มองอยู่ได้” ลินดาพึมพำออกมา แต่ผมก็ฟังไม่ถนัด “น้องลินว่าไงนะครับ” ผมจึงหันกลับไปถามทันทีเผื่อลินดาต้องการอะไร “เปล่าค่ะไม่มีไร” เธอตอบกลับมา ผมก็พยักหน้าตอบอย่างไม่ได้เซ้าซี้อะไร ก่อนจะกระดกไวน์ดื่มทีเดียวหมดและรินใหม่อีกครั้งและอีกครั้ง “พี่เซนดื่มไปเยอะแล้วนะคะ” จนลินดาหันมาถามเพราะค่อนข้างจะดื่มไปเยอะมากพอสมควร แต่ก็ไม่ถึงกับเมามากอะไรหรอกนะ แค่กึ่มๆเท่านั้น “หมดแก้วนี้พอแล้วครับ” ผมจึงยิ้มบอกเธอออกไปก่อนจะกระดกดื่มจนหมดแก้วและวางแก้วลงทันที “เรากลับกันเลยไหม” อาจารย์ปลาก็เอ่ยขึ้น ทุกคนก็ต่างพยักหน้าตอบ เพราะตอนนี้ก็ดึกแล้วเรานั่งคุยกันไปเรื่อย ทั้งดื่มทั้งกินจนเวลาล่วงเลยไปเกือบสี่ทุ่มแล้ว แล้วทุกคนก็ร่ำลากันก่อนจะแยกย้ายกันไป ผมกับลินดาจึงเดินมาที่รถทันที “น้องลินครับ” แต่จู่ๆ ผมก็มีความคิดบางอย่างขึ้นมาทำให้ผมเอ่ยเรียกลินดาขึ้นและเมื่อเธอหันมาผมก็… จุ้บ โน้มใบหน้าเข้ามาจูบปากลินดาทันที โดยที่เธอไม่ได้ตั้งตัว บรื้นนน แต่แล้วเสียงรถคันหนึ่งก็ดังขึ้นก่อนจะขับออกไปด้วยความรวดเร็ว ทำให้เธอได้สติรีบผลักผมออกด้วยความตกใจ แล้วลินดาก็เงียบไปทันที “เอ่อ พี่ขอโทษนะครับ สงสัยพี่จะเมาไปหน่อย” ผมที่เริ่มได้สติก็เอ่ยบอกลินดาออกไปอย่างรู้สึกผิดขึ้นมา เพราะในหัวผมคิดแต่เรื่องลินดา ความรัก ความรู้สึกผิดทุกอย่างมาถาโถมเข้ามาทำให้ผมดันมีความคิดจะทำเรื่องไม่ดีกับเธอขึ้นมา “เรากลับกันเถอะค่ะ” พูดจบลินดาก็เดินขึ้นรถมาทันที โดยไม่ได้พูดอะไรต่อ ผมก็รีบขึ้นรถตามเธอก่อนจะขับออกไป โดยที่ผมไม่กล้าจะพูดอะไรออกมาเลย ทำให้ในรถมีเพียงความเงียบงันตลอดทาง จนผมขับรถมาถึงหน้าหอพักของเธอ @หอพักลินดา “พี่ขอโทษจริงๆนะครับน้องลิน” ผมหันมาพูดกับลินดาอีกครั้งด้วยท่าทางรู้สึกผิดจริงๆ “ลินจะลืมมันไปแล้วกันค่ะ แต่ต่อไปพี่เซนอย่าทำแบบนี้อีกนะคะ” ลินดาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังกว่าทุกครั้ง “ครับ พี่จะไม่ทำอีก” หลังจากที่ผมพูดจบลินดาก็เดินลงจากรถมาทันที ผมก็นั่งนิ่งอยู่สักพักอย่างรู้สึกไม่สบายใจ ผมจึงตัดสินใจลงจากรถเดินตามร่างบางไปทันที “พี่กราฟฟิค” ผมได้ยินเสียงลินดาเอ่ยเรียกชื่อเพื่อนตัวเอง ผมจึงรีบหลบทันที ก่อนที่ไอ้กราฟฟิคจะเอื้อมมาจับมือมาจับมือของลินดา “ปล่อยนะคะ” “ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย” ไอ้กราฟฟิคพาลินดาเดินมาที่มุมหนึ่งในสวนข้างหอพัก ผมจึงเดินไปแอบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง “ปล่อยได้แล้วค่ะ ฉันเจ็บ” “พี่มีอะไรจะพูดกับฉันคะ” หมับ! “อื้อออ” แต่จู่ๆ ไอ้กราฟฟิคก็เข้าไปจูบลินดา ผมกำหมัดแน่นยืนมองภาพนั้นด้วยสายตาที่โกรธจัด แต่ก็เลือกที่จะยืนอยู่แบบนั้น เพี๊ยะ! หลังจากที่ทั้งสองผละออกจากกัน ลินดาก็ตบหน้าไอ้กราฟฟิคทันที “พี่ไม่ควรทำกับฉันแบบนี้” “หึ ทีกับไอ้เซนเธอยอมให้มันจูบได้” มันเห็นงั้นเหรอ แล้วผมจูบแฟนตัวเอง มันเกี่ยวอะไร? “…” “แต่พอเป็นฉัน เธอบอกไม่ควรทำแบบนี้งั้น เหรอ” “มันไม่เหมือนกันไงคะ” “ไม่เหมือนยังไง” “ตอนนี้พี่เซนคือแฟนของฉัน” ลินดาเอ่ยบอกออกไป “…” “แต่พี่ไม่ใช่และเราก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน” “ทีนี้เข้าใจแล้วใช่ไหมคะ ว่าสถานะต่างกันยังไง” “…” “ถ้าพี่เข้าใจแล้ว ก็ช่วยเลิกยุ่งกับฉันสักที ฉันไม่อยากรู้สึกผิดกับพี่เซนไปมากกว่านี้แล้ว” เมื่อเห็นลินดาเอ่ยออกไปแบบนั้นผมก็ทำท่าจะเดินออกมาจากตรงนั้น ผมไม่อยากทนเห็นอะไรไปมากกว่านี้ “แต่ฉันคือผัวเธอ ผัวคนแรกและคนเดียวของเธอ” ทันทีที่ได้ยินแบบนั้น ผมก็ชะงักฝีเท้าหันกลับไปหาทั้งสองคนทันที นี่มันเรื่องอะไรกัน? “ฉันเป็น ผัว เพราะฉะนั้นมีสิทธิ์มากกว่าไอ้เซนแฟนของเธอใช่ไหม” “พี่ไม่ใช่” “พิสูจน์ไหม” พูดจบ ไอ้กราฟฟิคก็เดินเข้าไปหาลินดา ทำท่าจะจูบร่างบางอีกครั้ง “พี่ไม่ควรทำแบบนี้” “ทำไมฉันจะทำไม่ได้ เธอเป็นเมียฉัน” “พี่เลิกพูดแบบนี้สักทีได้ไหม ฉันไม่ใช่เมียพี่และพี่ก็ไม่ใช่ผัวฉัน เราก็แค่คนเคยรู้จักกัน” “และพี่หนีความจริงข้อนี้ไม่ได้ที่ว่า” “ฉันเป็นแฟนพี่เซน ได้ยินไหมคะว่า ฉันเป็นแฟนพี่เซน” พรึ่บ! “อื้ออ” กราฟฟิคดึงลินดาเข้าไปจูบอีกครั้ง “ความจริงก็คือเธอเป็นเมียฉัน” “…” “และฉันจะไม่ยอมให้เมียฉันไปเป็นแฟนใครอีกแล้ว” “ก่อนหน้านี้พี่ไม่ได้พูดแบบนี้นี่คะ ลืมคำพูดตัวเองไปแล้วเหรอ” “พี่เป็นคนต้องการให้เป็นแบบนี้เองไม่ใช่เหรอคะ” “…” “พี่เป็นคนผลักฉันออกมาเอง” “แต่ตอนนี้ฉันไม่ต้องการแบบนั้นแล้ว” ไอ้กราฟฟิคตอบกลับไป “ไม่ต้องการแบบนั้นแล้วเหรอคะ หึ” “ตลกดีเนอะ วันนั้นไม่ต้องการก็พูดไล่ พอวันนี้ที่ฉันถอยออกมากลับบอกว่าไม่ต้องการแบบนั้นแล้ว” “ตอนฉันสารภาพว่ารักพี่ พี่ปฏิเสธฉันอย่างไร้เยื่อใย พี่รู้ไหมว่าฉันเจ็บขนาดไหนกับคำพูดของพี่” ร่างบางร้องไห้ออกมา ลินดาเคยรักไอ้กราฟฟิคงั้น เหรอ ทำไมไอ้กราฟฟิคมันไม่เคยบอกเรื่องนี้กับผมเลย ผมดูกลายเป็นคนโง่ขึ้นมาทันที “…” “แล้ววันนี้พี่ต้องการอะไรจากฉันอีก” “ไอ้เซนมันชอบเธอมาก ตอนนั้นฉันคิดว่าไอ้เซนคงดูแลเธอได้ดีกว่าอยู่กับฉัน” “และไอ้เซนก็เป็นเพื่อนสนิทฉัน ฉันไม่อยากคบผู้หญิงคนเดียวกันกับที่เพื่อนชอบ” ไอ้กราฟฟิคตอบลินดากลับไป นั่นทำให้ผมนิ่งไปกับคำพูดของมัน มันเป็นเพราะผมเองงั้นเหรอ? “แต่ฉันรักพี่ไง ไม่ใช่พี่เซน” และคำพูดของลินดายิ่งตอกย้ำว่าผมมีส่วนทำให้เธอต้องเสียใจ ผมยืนนิ่งรู้สึกตัวชาไปหมด “…” “สิ่งที่พี่ทำกับฉันเหมือนพี่กำลังดูถูกความรักของฉันที่มีต่อพี่” “โดยการที่พี่ผลักไสให้ฉันไปรักคนอื่น” “…” “แล้วตอนนี้ฉันก็พยายามเปิดใจรักคนที่พี่ผลักฉันให้เขาไงคะ แล้วพี่จะกลับมาพูดเอาอะไร” “ฉันขอโทษ” “ฉันไม่ต้องการ” “แล้วฉันต้องทำยังไง” “ไม่ต้องทำอะไรเลยค่ะ พี่ก็อยู่ของพี่ไป ส่วนฉันก็กลับมาอยู่ในที่ของฉัน” “ฉันทำไม่ได้” “แต่พี่ต้องทำค่ะ ทำให้ได้ เลิกยุ่งกับฉันซะ” “…” “เพราะฉันเคยบอกพี่แล้วนี่คะ” “ว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะรู้สึกกับพี่” เมื่อลินดาเดินออกไป ผมก็เลือกที่จะเดินมาที่รถเพื่อคิดทบทวนเรื่องทั้งหมดที่ได้รับรู้วันนี้ และสายตาผมก็เห็นไอ้กราฟฟิคกำลังเดินมาที่รถของมัน ผมจึงเดินเข้าไปต่อยมันทันที ผลั๊วะ! “หมัดนี้สำหรับที่มึงทำน้องลินเสียใจ” ผมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแววตาดุดัน ผลั๊วะ! และผมก็ต่อยเข้าเต็มแรงอีกหนึ่งหมัด “หมัดนี้สำหรับที่มึงทำกับกูที่เป็นเพื่อนของมึง” แล้วเอ่ยออกไปด้วยความโมโห มันทำให้ผมดูเป็นคนโง่ ผมโกรธที่ทำไมมันไม่บอกผมตั้งแต่แรกว่าลินดารักมัน ไม่ใช่ผม ทำให้ผมดูเป็นตัวตลกในสายตาทุกคน แต่แล้วผมก็เลือกที่จะพูดเคลียร์ใจกับมันจนสุดท้ายผมก็เลือกที่จะเป็นฝ่ายถอยให้มัน เพราะลินดารักมัน ไม่ใช่ผม และผมก็รู้ว่ามันก็รักลินดา ยังไงไอ้กราฟฟิคก็เพื่อนรักของผม

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more