สามอาทิตย์ต่อมา
“เมื่อไหร่นายจะกลับห้องตัวเองไปสักที” ฉันเอ่ยถามร่างสูงที่กำลังนั่งเล่นเกมอยู่ด้วยท่าทีไม่ทุกข์ร้อนอะไร เพราะเซนเนี่ยมาสิงสถิตอยู่ที่คอนโดของฉันได้สามอาทิตย์แล้ว โดยเขาให้เหตุผลว่าเขาโดนพ่อตัดบัตรเครดิตเพราะฉันเป็นต้นเหตุ
“ฉันก็บอกเธอไปแล้วไง” เขาตอบกลับมาทั้งที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่โทรศัพท์เครื่องหรู
“นี่จริงๆมันไม่ได้เกี่ยวกับฉันเลยนะ” ฉันเอ่ยออกไปตามความคิด
“เธอน่ะเกี่ยวเต็มๆเลย” เขาตอบกลับมาก่อนจะเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงเดินเข้ามาหาฉัน
“เพราะเธอเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันต้องโดนระงับบัตรเครดิต”
“…” ฉันก็เงียบฟังเขาพูด
“เพราะฉะนั้นเธอต้องรับผิดชอบโดยการเลี้ยงดูฉัน”
“เลี้ยงดู?” ฉันทวนคำพูดของเขา
“ใช่ จนกว่าพ่อฉันจะยอมยกเลิกการระงับบัตรเครดิตให้ฉัน” เขายักคิ้วตอบฉันกลับมาก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป เหมือนเป็นห้องของตัวเองไปแล้วอย่างถือวิสาสะ
“นี่นาย! ฉันไม่ใช่พ่อแม
