Chapter 1
2149 Words
Snow's POV
I've been calling my dad since last night. Pero hindi ito sumasagot, malamang masyado itong busy sa mga ginagawa. May dalawa kasi itong cellphone, personal at business, malimit lang nitong hawakan ang personal phone nito dahil mas gamit dito ang business phone niya para sa mga transactions.
I was bothered too much by Ria. Hindi ko gustong maniwala pero bakit ako kinukutuban na tama ito? But, I can answer my question. Sa itsura ko pa lang ay kahina-hinala na. But I was in belief that I got my looks from my unknown mother na hindi nga rin binanggit o picture man lang.
Ring ring ring ring
Agad ko na hinablot ang cellphone ko at nakita ko na pangalan ni papa ang nakarehistro doon. Agad akong kinabahan at sinagot yun.
"Papa." Usal ko.
"I'm sorry sweetie, I wasn't able to pick up the phone. There are tons of workloads in my office and deadlines are screaming all over." Saad nito.
I can almost see him smiling at kumakamot sa batok nito. Ganito ito pagkausap ako, lalo na kung guilty dahil kulang ng time sa akin na anak niya.
"It's okay Papa. But, are you free this saturday?" Tanong ko rito.
"Let me look on my schedule, just me a second." Saad nito at narinig ko ang pagpakli nito ng papel at tila may ibinubulong ito na hindi ko naman masyadong narinig. "As I checked, I am free the whole day. Right, are you coming over?"
Napalunok ako. "Y-yeah papa. Uuwi ako, bibisita ako sa inyo." Saad ko na pakiramdam ko ay kay raming tinik sa aking lalamunan.
"That is great to hear, anak. I missed you so much. Ang tagal mo ng hindi umuuwi, I guess miss ka na rin ng mga kapatid mo." Saad nito.
Gusto ko naman matawa. Sina Ria? Mamimiss ako? Oh come on, tiyak ako na magluluksa yun pag dating ko dahil hindi na naman sila makakaporma sa bahay.
"I am looking forward papa." Saad ko. "I won't take so much of your time papa. I know you still have a lot of things to do." Paalam ko rito.
"Sige, see you tomorrow anak." Paalam din nito. And I heard the beep tone and the call was ended.
Napabuntong hininga na lang ako. Nandito pa ako sa palasyo and tomorrow na kami babalik sa academy. Dederecho na ako sa amin para matapos ang magulong katanungan na kanina pa umiikot sa isipan ko.
Napatingin naman ako kay Silvan na payapang natutulog. I was wondering kung iniisip ba nito kung sino mga magulang niya. I guess not, dahil hindi naman nature ng mga hayop yun. Whoever their master, kontento na sila.
"I envy you Silvan. I wish, I have a peaceful mind as yours. Yung walang problemang iniisip." Naisaad ko na lang. He flinched and switched position.
Naibaling ko na lang ang aking tingin sa labas ng bintana. Madaling araw na at hindi pa ako nakakatulog. Paano ba naman kasi, sino ba naman kasi ang makakatulog kung malalaman mo yung balitang inihatid ng impaktang Ria na yun. Nakakabothered, though kung malalaman ko man, I think I am gonna be fine dahil hindi naman nagkulang sa pagmamahal si Papa sa akin.
Humiga na ako sa kama. Tapos na rin ang preparasyon ng aking mga gamit kaya madali na lang itong ihahatid sa Academy. Yung isisuot namin sa Knighthood, ipapasubasta daw dahil maraming nagrequest na bilhin ang mga kasuotan namin. Kaya inoorganize na ng palasyo ang date sa auction. Ang weird di ba? Pa-auction galore lang yung mga damit na hindi nga ako konportable dun.
I did try to close my eye pero nabubwiset lang ako dahil lumilitaw sa utak ko yung pagmumukha ni Ria. Parang gusto ko ng i-untog ang ulo ko sa pader para makalimutan ko ang impaktang yun. Kahit kailan, buwiset talaga siya sa buhay ko. Humanda talaga yun bukas.
•••
Hindi ko na namalayan kung kelan ako nakatulog. Basta nagising na lang ako dahil dinidilaan ako sa mukha ni Silvan.
"Stop Silvan." Saad ko. Kahit alaga ko to ay hindi pa rin ako komportable na dinidilaan ang mukha ko.
Tumigil naman si Silvan but he is still wagging his tail and waving his paws at me trying to reach me. I am wondering what does he want.
"Are you hungry?" Tanong ko rito.
Woof!
Aba ang bilis sumagot basta pagkain! Napangiti na lang ako. He is my happy pill. Tumayo na ako at dinukot ko ang wolf food sa may cabinet. Pinalagyan yun ng reyna dahil mahilig daw kumain itong mga great white wolf pups. Agad naman na nakasunod sa akin si Silvan and he is eyeing me intently and expecting some good treats. Sarap pupugin ng halik eh, kaso hindi pa ito naliligo kaya mamaya na lang hahaha.
Naglagay ako ng treats sa food bowl niya at agad naman itong kumain. He acts like a normal puppy. Parang aso lang talaga but he is all white and silver eyes with thick fur.
"I'm sorry Miss. I should be the one, putting his food." Hinging paumanhin ni Glendel ng pumasok ito sa kuwarto.
Ngumiti lang ako dito. "It's okay. I am happy doing this thing." Saad ko naman rito. "But, after he finish eating, I took him in a bath. We will be leaving the palace later on." Utos ko dito.
"Yes, Miss." Sagot nito.
Agad na akong tumayo at tsaka pumanhik na ako sa banyo para makaligo. Balita ko after breakfast kami aalis, dahil marami pa daw hahabulin kami sa klase since absent kami. Pero hindi ako dideretcho sa Academy, magsasidetrack ako sa amin.
Natapos na rin akong maligo at nagsuot lang ako ng black leggings at isang loose shirt na may markang sexy! Pero regalo kasi ito ni Yuki, kaya kahit ang korni ng design, love ko parin itong suotin.
I just made my hair into a messy bun and wore my sneakers. Pumanhik na ako sa hapag at hindi ko kaagad naabutan si Yuan dun. I wonder where is he.
"Hi! Were going back to the academy!" Masayang saad ni Luna.
"You just said that a hundred times already." Reklamo naman ni Violet na nagsasandok ng kanin. "Ugh, I hate carbs but I love eating them."
"Uhm, I will not be back in the academy until sunday." Saad ko naman.
Natigil naman sa pagnguya si Luna. Napatingin naman sa akin sina Violet, Avis at Jin. Curiosity flooded their faces.
"Why? Where are you going?" Nagtatakang tanong naman ni Luna.
"I need to go home. Family stuff." Sagot ko naman. Wala pa silang alam sa nangyari at syempre hindi ko muna sasabihin yun dahil hindi naman ako sigurado at kung totoo man, hindi ko rin alam kung paano sasabihin sa kanila, without them judging. Baka omen sa kanila ang mga ganitong bagay, since unusual ang pagiging ampon.
"Oh, problem?" Tanong naman ni Avis.
Umiling naman ako. "My dad is nagging that he needs me to visit him today." I smiled meekly. They can't know about it yet.
"I haven't gone home since summer." Saad naman ni Avis. Mukhang naiinggit pa ito.
Nagpatuloy lang kami sa pagkain at kung anu-ano naman ang pinag-usapan namin at natapos na lang kami ay hindi pa rin namin nakita si Yuan. We are wondering where is he. Nauna na kaya siya sa Academy? But, why am I even bothered? He did not even bothered telling us.
Nang bumanhik na kami sa grand hall palabas ay nadatnan ko na si Glendel na nakatayo doon bitbit ang bag ko at si Silvan na excited na nakatingin sa akin. Napangiti naman ako, it will be his first to go outside from this cage like palace.
"I guess, we'll take different ride." Saad naman ni Violet.
May dalawang nakahandang limousine sa labas ang isa ay medyo maliit kesa sa nauna. Malamang para ito sa kanila at sa akin dahil iba ang tatahakin kong daan.
"See yah!" Sabay sabay nilang saad sa akin at isa-isa na silang pumasok sa Limo.
"Send our regards to your family Snow!" Sigaw at kumakaway na saad ni Luna mula sa bintana ng sasakyan.
Ngumiti naman ako pero hindi na ako nagsalita. Pumasok na rin ako sa Limo at tsaka naghihintay na rin sa loob si Silvan na mukhang naninibago at inaamoy nito ang paligid.
"Goodluck with your trip Miss Snow. See you again." Nakangiting paalam naman sa akin ni Glendel.
She was the one who assisted and baby sit Silvan while I was busy. She's good and I will never forget her.
"Thank you Glendel." Saad ko sa kanya. Sumara na ang salamin ng bintana ng Limo at nagsimula ng umandar at tumakbo ito.
Napabuntong hininga naman ako. I am coming home, but seems like a rock was sitting on my chest. I should be happy right? But, as the car running fast, the heavier my feeling is. Akala ko na settle ko na ang isipan ko pero ngayon nasa sitwasyon na ako, iba pala talaga.
Napansin ko na lang si Silvan na tumayo at dumamba sa bintana. He was looking to every trees we are passing. Nasa compound pa kami ng palasyo mga ilang minuto pa siguro bago kami makakalabas. He was so curious with the pink trees. Maganda naman kasi talaga tingnan at minsan nga ay tumatahol pa si Silvan dahil may nakita itong kung ano man na hindi ko alam.
Mga sampong minuto ay nakalabas na kami at nasa city proper na kami. Building, malls and shops ang nadadaanan namin since nasa central kami. Papunta kami sa village namin, a private village for rich commoners. Everything is getting familiar at malapit na kami. Silvan is still looking outside the window at minsan ay napapatingin ito sa mga nagtataasang building.
Mga ilang minuto ang lumipas ay nakita ko na ang arch ng village namin. Pumasok naman kami doon at tsaka familiar houses welcomed my eyes. This is the familiar neighborhood pero hindi ko naman kilala ang mga nakatira rito. Ganito talaga dito, magkapitbahay pero hindi magkakilala.
Ilang derecho at liko ang ginawa ay nasa harap na nga kami ng gate sa bahay. Napatingin ako at nagdalawang isip ako kung bababa ba ako o hindi. Pero sinunod ko ang nauna. Kinuha ko ang bag ko at sumunod naman si Silvan. Hindi na ito nagpakarga sa akin.
Nangmakalabas na ako ay agad akong nagpasalamat sa driver na naghatid sa akin. Ngumiti lang ang driver at nagdrive na ito paalis. I was standing there, looking at the getting farther limo. Si Silvan naman ay inamoy amoy ang sementadong daan at mukhang naninibago ito.
"Silvan, don't be scared. This is our home." Saad ko rito.
Tumingin naman ito sa akin na akala mo ay naintindihan ako at biglang nagwag ang buntot nito. Humarap na ako sa gate namin na malaki. I look for the door bell and I pressed it hard. Excited na natatakot ako.
Ilang sandali lang ay may nagbukas na maliit na gate at dumungaw doon ang katulong namin na si Verna. Nang makita ako nito ay nanlaki naman ang mga mata nito at agad na binuksan ng malaki ang gate.
"Seniorita!" Natutuwang bati nito sa akin.
"Hello Verna!" Bati ko naman rito.
"Sorry po, hindi ko po talaga alam na kayo na po yun. Sabi po ni Sir uuwi kayo kaya nagpapahanda siya." Saad nito at agad na kinuha nito ang dala kung bag. Pero automatikong napatingin din si Verna kay Silvan pero hindi na ito nagtanong pa. "Pasok na po kayo Seniorita." Maligayang saad nito.
I walked inside at nakasunod din si Silvan. He was walking on guard since hindi siya pamilyar sa lugar. The beautiful landscape welcomed my eyes and everything almost looks exactly the same, pero may nagyari din naman na improvement sa bahay. Tila renovated ang bahay dahil bago ang pintura nito.
The large french door opened widely from the entrance at agad na nakita ko ang papa ko na nakatayo at natangiti doon. Agad naman akong napangiti. I missed my dad.
"Dad!" Agad na tawag ko at patakbo akong lumapit rito.
"My sweet daughter!" Masayang saad nito at agad akong niyakap nito ng mahigpit. "I missed you so much, baby girl." Saad nito na parang naluluha pa.
"I missed you too dad. I haven't seen you for months." Parang hikbi naman na saad ko. Medyo emosyonal ako dahil rito.
"Because you went to the Academy right away. Silly kid, you did not even waited from my response." Saad naman nito.
Napangiti naman ako at kumawala na ako kay Papa. "Because, I was too excited. You know it was my dream to go there." Nakangiting sagot ko rito.
"You didn't change after all. You are still my clever little girl." Saad nito at ginulo pa ang aking buhok.
Natawa naman ako. But my smile slowly fading when my eyes were diverted to the familiar figure in the living room.
It was Friah, Riah and Dia. Standing at the corner with solemn faces.
- Writer
