Cihangir’le barıştığımız gece ona,
‘’Annemleri çağırmayı düşünüyorum, bir süre bende kalırlar ve o sırada da seninle tanışmış olurlar. Ne dersin?’’ diye sormuştum. O da,
‘’Açıkçası bir süre izin alıp şehir dışına çıkmam çok zor görünüyor canım, onlar gelirlerse ikimiz için de kolaylık olacak. Tabii sonra izin kullanabildiğimde usulünce ziyaretlerine yine gideriz. Gelsinler, iyi olur.’’ demişti.
Cihangir’in zaten itiraz etmeyeceğini biliyordum ama evliydik ve arada bir de olsa fırsat bulup eve gelmeye çalışıyordu. Eşim olarak ona da söylemek doğru olur diye düşünmüştüm. Ve bu çok hoşuna gitmişti. Çünkü haliyle annemler bende ne kadar kalırlar tam bilemediğimden Cihangir bir süre eve gelip benimle birlikte olamayacaktı ve onu düşünüp danışarak adım atmaya çalışmamdan mutlu olmuştu. Eh,
