CİHANGİR,
Hastaneye döndüğümde sabah olmak üzereydi ve odasına süzüldüğümde Bahar da annesi de uyuyorlardı. Yusuf baba eve dönmüş, Seher anne refakatçi olarak kalmıştı. Becerebildiğim kadar sessiz yatağa yaklaştım. Odadaki cihazların hafif ışığında onu seyrettim. Saçlarının bir tutamı yüzüne dökülmüş, düzenli soluk alış verişleri duyuluyordu. Başına gelen bu kötülüğü hak etmeyecek kadar güzel ve masum. Seher anne uyanıp beni fark ettiğinde ona sessiz olmasını işaret ettim. Anlayışla yerinden kalktı ve,
‘’Sen yanına uzan, ben sabah namazını kılacak bir yer bulayım oğlum.’’ dedi ve odadan çıktı. İtiraz etmedim, çok ihtiyacım vardı çünkü karıma sarılmaya. Kabanımı çıkarıp koltuğa bıraktım. Silahımı hemen yanımdaki komodinin üzerinde, hızlıca uzanacak şekilde koydum ve botlarımı usulca çıkar
