CİHANGİR,
Emir arabada ağlarken içimdeki öfke daha da kabardı. Niye bu dünya iyi insanların cehennemiydi? Dengine düşmek diye bir şey vardı, keşke herkes dengine düşebilseydi. O vakit kalbi kötü olan kendini görürdü karşısındakinde. Hak ettiğini alırdı baktığı aynadan. Emir de Bahar gibi anlayışlı bir eşe sahip olsaydı nasıl olurdu evlilikleri? Allah ona da ikinci bir şans nasip etseydi keşke. Bu dünyadan göçmeden tecrübe etseydi iyi bir eşin nasıl bir cennet olduğunu. Eve gitmenin nasıl iple çekildiğini, eşin olduğu her yerin nasıl sıcacık bir yuvaya dönüştüğünü. Kafasını okşadığımda,
‘’Ben çok yoruldum abi. Ne yaptıysam mutlu edemedim karımı.’’ İç geçirdi, ‘’Bana düşman gibi bakıyor, çocukların önünde azarlıyor, hiçbir şeyi beğenmiyor. Salonda yatıyorum kaç aydır. Midem kaldırmıyor art
