EP.27 #ปลอบโยน
1127 Words
“หายเจ็บหรือยังคะ”
หัวไหล่ขาวผ่องโผล่พ้นสาปเสื้อเชิ้ตออกมาเรียกเลือดฝาดบนใบหน้าสวย เธอพยายามสงบนิ่งไม่หวั่นไหว ตั้งใจจดจ่อกับการทายาลงบนรอยแดงจาง ๆ บนหัวไหล่ของไฟซัลอย่างแผ่วเบา
เหตุการณ์เมื่อครู่ยังทำไลลานาตกใจไม่หาย เธอเคยได้ยินเรื่องของท่านประธานมาบ้างจากอลัน ส่วนมากเป็นเรื่องฝีมือในการทำธุรกิจที่แสนเก่งกาจ ทว่าอลันไม่เคยพูดถึงอุปนิสัยหรือความสัมพันธ์พ่อลูกเลยสักครั้ง นี่จึงเป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นใครสักคนที่สามารถ ‘ปราบ’ ไฟซัลได้อย่างอยู่หมัด
“โอ๊ย… ยังเจ็บอยู่เลยครับ” เสียงโอดครวญของรองประธานหนุ่มเรียกความคิดของไลลานากลับมาอีกครั้ง เธอวางหลอดยาลงบนโต๊ะก่อนจะค่อย ๆ ดึงเสื้อเชิ้ตสีขาวปิดหัวไหล่ให้ไฟซัล ได้ยินเสียงจิ๊ปากเบา ๆ แต่พอเงยหน้ามองก็เห็นว่าไฟซัลทำหน้าปกติ เขาก้มติดกระดุมเสื้อในตอนที่เธอเดินเอากล่องปฐมพยาบาลไปเก็บ “คุณคงจะตกใจมากสินะครับ”
“คะ? อ้อ… ก็นิดหน่อยค่ะ ฉันแค่คิดไม่ถึงว่าท่านประธานตัวจริงจะเป็นคนที่ค่อนข้าง… เอ่อ”
“เจ้าอารมณ์ใช่ไหมล่ะครับ” ไฟซัลช่วยต่อประโยคอ้ำอึ้งของไลลานาด้วยรอมยิ้มมุมปาก เขากวักมือเรียกให้เธอกลับมานั่งข้าง ๆ ที่เดิม ไลลานาทำตามอย่างว่าง่ายด้วยความเคยชินกับการรับคำสั่งจากเขา
“คุณยังไม่หายเจ็บเหรอคะ”
“มันลามมาปวดที่แขนแล้วนี่สิ อ่า… ทำยังไงดีเนี่ย” เขาแสร้งตีหน้าเศร้ามองแขนตัวเอง ไลลานาเห็นแบบนั้นจึงจับแขนเขามาวางบนตักแล้วเริ่มบีบนวดให้
“ฉันเคยเรียนกายภาพบำบัดมานิดหน่อยค่ะ ฉันจะช่วยนวดให้นะคะ” เธอจ้องแขนเขาด้วยสีหน้าตั้งอกตั้งใจ ไฟซัลมองหญิงสาวพลางยิ้มเอ็นดู ผู้หญิงคนนี้ใสซื่อและไร้เดียงสามาก เธอทำทุกอย่างด้วยความจริงจังและตั้งใจเสมอ ตลอดเวลาเกือบหนึ่งเดือนที่ทำงานร่วมกับเธอมา ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่เขาจะรู้สึกไม่เอ็นดูเธอ
“คุณจบสังคมสงเคราะห์ไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงรู้เรื่องกายภาพบำบัดได้ล่ะครับ” เขาหาเรื่องชวนไลลานาคุยเหมือนทุกที การทำแบบนี้ช่วยลดช่องว่างระหว่างคนทั้งสองได้อย่างดี เขารู้สึกได้ถึงท่าทางที่ผ่อนคลายลงของไลลานาเวลาอยู่กับเขาสองต่อสอง ต่างจากช่วงแรก ๆ ที่เจอกันโดยสิ้นเชิง เรียกได้ว่าไฟซัลกำลังแทรกซึมเข้าหาไลลานาโดยที่เธอไม่รู้ตัวนั่นเอง
“เพราะคุณแม่น่ะค่ะ” ไลลานาเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แววตาหวานเจือความเศร้าเล็กน้อย “ตอนเด็ก ๆ ฉันมักจะรีบกลับจากโรงเรียนเพื่อมาช่วยคุณแม่ทำกายภาพบำบัดทุกวัน ฉันก็เลยพอจะได้เรียนรู้มาบ้างน่ะค่ะ”
“ขอโทษนะครับ” ความรู้สึกผิดแล่นวาบเข้ามาในใจชายหนุ่ม ไฟซัลลืมเรื่องมารดาของไลลานาไปเสียสนิท ทั้งที่เขาสืบประวัติเธอมาหมดแล้วแท้ ๆ ไม่น่าปากพล่อยถามเรื่องพวกนี้ออกมาเลย
“ขอโทษทำไมคะ คุณไม่ได้ผิดสักหน่อย แล้วตอนนี้ฉันก็ไม่ได้เศร้าอีกแล้วค่ะ เพราะฉันได้ทำในสิ่งที่คุณแม่ฝันให้เป็นจริงแล้วค่ะ” รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏมุมปากเล็ก สองมือยังคงบีบนวดแขนให้ไฟซัลอย่างตั้งใจเช่นเดิม ดวงตาคมจ้องมองคนข้างกายตาไม่กะพริบ
“ขอถามได้ไหมครับว่าความฝันนั้นคืออะไร”
ไลลานาหยุดบีบนวด เธอผละมือออกจากแขนแกร่ง เงยหน้าขึ้นสบตากับเขาพลางขยับยิ้มกว้างขึ้น
“การเป็นนักสังคมสงเคราะห์ค่ะ ฉันทำตามความฝันของคุณแม่สำเร็จแล้ว” เธอเหม่อมองไปทางอื่น สีหน้าอ่อนลงราวกับกำลังคิดถึงความหลัง “คุณแม่เป็นนักสังคมสงเคราะห์มาทั้งชีวิตของท่าน ท่านทำเพื่อคนอื่นเสมอ ฉันเติบโตมากับภาพเหล่านั้นค่ะ ฉันเคยคิดว่าคุณแม่เป็นนางฟ้า แต่มันก็เป็นเพียงความคิดของเด็ก ๆ เพราะฉันไม่เคยรู้เลยว่าเบื้องหลังรอยยิ้มนางฟ้านั้นแบกรับความเจ็บปวดอะไรไว้บ้าง”
ภาพใบหน้าขาวซีดเซียวไร้เลือดฝาดของหญิงสาววัยกลางคนกำลังนอนหลับตานิ่งไร้ลมหายอยู่บนผ้าขาวเปียกปอนปรากฏขึ้นในความคิดของไลลานา เธอเผลอกำมือแน่น แววตาสั่นระริก
ไฟซัลเห็นการเปลี่ยนแปลงทางสีหน้าและท่าทางของไลลานา เขากุมมือเธออย่างไม่ลังเล ยกมืออีกข้างช้อนใบหน้าสวยให้หันกลับมาสบตากับเขา แววตาหวานสั่นระริกเอ่อคลอหยาดน้ำตาบีบหัวใจแกร่งอย่างบอกไม่ถูก
“เก็บไว้เพียงความทรงจำสวยงามพอนะครับ ความทรงจำน่าเศร้าเหล่านั้นอย่าไปนึกถึงมันอีกเลย”
“ขอโทษค่ะ… ฉันนี่แย่จริง ๆ ที่อ่อนไหวแบบนี้ ขอโทษด้วยค่ะ” เธอผละมือออก พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ไฟซัลส่ายหน้า คว้ามือเธอมากุมอีกรอบ ไลลานาชะงักนิ่ง จ้องมองเจ้านายหนุ่ม
“ผมไม่ได้ตำหนิคุณ แต่ผมกำลังให้กำลังใจคุณนะครับ”
“…”
“ไลลา… จากนี้ไปคุณไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแล้วนะครับ คุณยังมีผม…”
ไฟซัลขยับตัวสวมกอดเธอเอาไว้ ไลลานาเบิกตากว้าง ความอบอุ่นบางอย่างแล่นวาบเข้ามาในหัวใจดวงน้อย เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกไม่อยากผลักไสอ้อมกอดของไฟซัล เธอนั่งนิ่งปล่อยให้เขากอดโดยไม่ขัดขืนใด ๆ ปล่อยให้อุ่นไอของคนสองคนหลอมรวมซึ่งกันและกัน
“เคยมีคนบอกผมว่า ‘อ้อมกอดรักษาความเจ็บปวดได้’” เสียงทุ้มกระซิบชิดใบหู น้ำเสียงของเขาทั้งอ่อนโยนและอบอุ่น
ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันนะ… ความรู้สึกคุ้นเคยแบบนี้…
.
.
.
โรงแรมจันวรา
หญิงสาวในชุดราตรีสีขาวไข่มุกก้าวลงจากรถคันหรูโดยมีชายหนุ่มรูปหล่อยืนรอรับฝ่ามือเล็ก ไลลานายืนเต็มความสูงด้วยท่าทางขัดเขินเพราะไม่ค่อยคุ้นชินกับชุดหรูหราราคาแพงที่ไฟซัลจัดหามาให้
“วันนี้คุณสวยมากครับ”
“ขะ ขอบคุณค่ะ” ใบหน้าสวยหวานแต่งแต้มเครื่องสำอางจากฝีมือช่างแต่งหน้าชั้นนำแย้มยิ้มขัดเขินให้ไฟซัล เธอเหลือบมองร่างสูงด้านหลัง เมื่อเห็นว่าอลันมายืนขนาบอีกข้างก็ยิ่งเขินอายมากกว่าเดิม
ให้ตายสิ… โดนผู้ชายที่มีออร่าความหล่อรุนแรงถึงสองคนประกบข้างแบบนี้ ใครบ้างจะไม่เขิน…
- Writer
