ให้เกียรติ DNA ของพ่อ
1243 Words
“อะไรครับ” แกรี่ไม่อยากเชื่อหูในสิ่งที่ได้ยิน และตอนนี้เขาก็กำลังมองมือของไข่มุกที่กำอะไรบางอย่างไรยื่นมาตรงหน้าเขา แกรี่ยกมือขึ้นมาโดยอัตโนมัติ
“มุกทำให้พี่ต้าร์” เธอวางกล่องกำมะหยี่สีน้ำตาลบนมือหนา
แกรี่มองหน้าน้อง เธอดูตื่นเต้นกับสิ่งที่วางไว้ในมือเขาทั้งที่ตัวเองเป็นคนให้เขาแท้ๆ แน่นอนว่าในกล่องกำมะหยี่มันจะต้องเป็นเครื่องประดับแน่ๆ
เขาบรรจงเปิดกล่องนั้นขึ้น ความมันวาวของไข่มุกสีชมพูสะท้อนกับแสงไฟด้านบนที่ตกกระทบพอดี มันดูสวยงามละมุนตาอยู่บน Tie Bar รูปเรือคอนช์เพิร์ล ตำแหน่งของไข่มุกฝังอยู่บนข้างลำเรือเช่นเดียวกับเรือจริงที่ล่องอยู่ในแม่น้ำ
“คอนช์เพิร์ลคือไข่มุกสีชมพู ผลิตจากหอยสังข์ราชินี มุกเป็นเจ้าของเรือลำนั้น ซึ่งจำลองมาเป็น Tie Bar อันนี้ แต่มุกขับเรือไม่เป็น มุกอยากให้พี่ต้าร์พามุกไปรู้จักในสิ่งที่ไม่เคยรู้จัก ทำให้มุกมั่นใจในสิ่งที่ไม่คลุมเครือ ทำให้มุกแน่ใจในสิ่งที่ไม่แน่ใจ”
ไข่มุกหยิบที่หนีบเนกไทออกมาจากกล่องที่เขาถืออยู่ โน้มตัวไปหาเขา จัดเนกไทให้เรียบ แล้วหนีบมันบนตำแหน่งที่คิดว่าสวยที่สุด
เธอช้อนตาขึ้นมองเขาพลางยิ้มจนแก้มบุ๋ม
แกรี่จับมือเธอที่กำลังผละออกไปไว้ เป็นครั้งแรก...ครั้งแรกเลยจริงๆ ที่จับอย่างที่ใจนึกอยากจับ ไข่มุกพยายามจะดึงออก แต่พอไม่เป็นผลเธอก็เลิกยื้อกลับ
“ทำให้พี่ตั้งแต่เมื่อไร ทำไมถึงทำ”
ถ้าไม่คิดถึง แกรี่คงไม่ได้เป็นเจ้าของสิ่งของชิ้นนี้แน่ มันทำให้ชายหนุ่มดีใจจนอยากจะทำมากกว่าแค่จับมือเพื่อให้เธอรู้ว่าเขาดีใจแค่ไหน
“ตอนมุกไปเดินแบบที่เบอร์มิวด้า”
แกรี่ทบทวนช่วงเวลาดังกล่าว ตอนนั้นเขากลับมาทำงานที่โรงพยาบาลได้หนึ่งปี
“นั่นมันเมื่อปีที่แล้ว น้องมุกไม่ยอมกลับมากับทีมงานเพราะอยากเที่ยว อยากช็อปปิ้งต่อ”
“ใช่ค่ะ แล้วมุกก็โดนล้วงกระเป๋า แต่ไอ้มือล้วงถูกรวบตัวทันทีแล้วถูกลากออกไป”
แกรี่กระชับมือของเธอแน่นขึ้น “น้องมุกไม่ได้สะทกสะท้านกับเหตุการณ์นั้น ยังเดินชิลๆ ช็อปต่ออย่างสบายใจ แล้วก็เข้าไปในร้านขายอัญมณี การ์ดของพี่ไม่ได้ตามเข้าไปในร้านนั้น ส่วนไอ้หมอนั่นโดนกระทืบปางตาย”
“มุกจะเดินไปทางไหนก็รู้สึกเหมือนมีพี่ต้าร์หายใจรดต้นคออยู่ตลอด มุกต้องกลัวอะไรด้วยเหรอ” เธอค้อนเขา
“แต่ก็มีบางครั้งที่น้องมุกแกล้งปั่นหัวการ์ดของพี่ แว่บหนีไปไหนต่อไหนจนได้ คนอยู่ทางนี้ก็นั่งไม่ติด น้องมุกรู้ไหมครับ ความซนของน้องมุกไม่ได้ส่งผลต่อหัวใจของพี่ แต่มันยังสะเทือนไปถึงหัวใจคนไข้ ถ้าพี่เผลอเอามีดผ่าตัดไปเฉือนหลอดเลือดในหัวใจคนไข้จะทำยังไงล่ะครับ” แกรี่ตัดพ้อ เอาคืนเธอบ้างนิดๆ หน่อยๆ
“พี่ต้าร์เก่งจะตาย มุกแค่หยอกเล่นนิดๆ หน่อยๆ กลัวพวกพี่จะเหงากัน” ไข่มุกแก้ตัว และดึงแกรี่กลับมายังสิ่งของที่เธอภูมิใจ “มุกได้คอนช์เพิร์ลมาจากร้านนั้น ที่มุกตอบรับไปเดินแบบที่เมอร์บิวด้าก็เพราะเรื่องนี้ คอนช์เพิร์ลเป็นไข่มุกที่หายากที่สุดในโลก การมีโอกาสไปถึงแหล่งกำเนิดของมันเอง มุกจะสามารถเลือกเม็ดที่เจียระไนออกมาสมบูรณ์และสีสวยอย่างที่อยากได้ แล้วก็ไม่รู้อะไรดลใจทำให้มุกอยากให้พี่ต้าร์ได้มีไว้ในครอบครอง มุกก็เลยซื้อมาสองเม็ด พอกลับมาแอลเอ มุกก็สั่งทำที่หนีบเนกไทให้พี่ต้าร์ ส่วนของมุกเป็นเข็มกลัดติดหน้าอกเสื้อ”
“ขอบคุณนะครับ สวยและมีค่าที่สุดในชีวิตพี่”
“คนถือพังงาเรือของมุกต้องหล่อๆ เท่ๆ แบบนี้แหละ” ไข่มุกตัดสินใจพูดออกไป แล้วก็เห็นปฏิกิริยาของชายหนุ่มทันที มือของเธอถูกบีบจนเจ็บก่อนจะถูกเลื่อนไปแนบที่หัวใจเขา
“พูดจริงใช่ไหม มันมีความเป็นไปได้ที่เราจะไม่เป็นแค่พี่น้องใช่ไหม”
“มุกตอบไม่ได้ เมื่อคืนมุกทบทวนจนเมาอย่างที่เห็น มุกรู้สึกว่าความใกล้ชิดของเรามันให้ความรู้สึกที่ไม่เหมือนเดิม มุกไม่ปิดกั้น แต่อยากให้มันค่อยๆ พัฒนา ไม่อยากให้พี่ต้าร์ใช้วิธีรวบรัด มุกหัวใจจะวาย”
“พี่ไม่เคยจีบผู้หญิง นึกว่าขั้นตอนมันต้องเป็นแบบนี้”
“นั่นน่ะสิ มือหนึ่งถือมีดผ่าตัด มือหนึ่งถือปืน จะเอาเวลาที่ไหนไปจีบผู้หญิง แต่ไม่รู้จะใช้เป็นข้ออ้างได้ไหม ในเมื่อผู้ชายทุกคนที่มุกเจอก็ชอบใช้เล่ห์เหลี่ยมที่จะลัดขั้นตอนแบบนี้”
“พี่พูดด้วยความสัตย์จริง”
“เอาเป็นว่า พี่ต้าร์มีทางผ่าน ส่วนมุกก็มีคนคั่นเวลา...ที่ไม่เคยได้แม้แต่จับมืออย่างนี้” เธอหัวเราะคำพูดของตัวเอง และมองมือที่ถูกเขาจับไม่ปล่อย
“และน้องมุกจะเอาเรือภัตตาคารมาเป็นข้ามฟาก” แกรี่ขำไปกับเธอ “อลังการเหมือนท่านประธานเลยนะครับ”
“มุกต้องให้เกียรติดีเอ็นเอของพ่อ ถ้าไม่ทำแบบนั้นก็ไม่ใช่ลูกพ่อ อีกอย่างเรือของเราก็มีแล้ว เรื่องอะไรจะต้องเสียเงินซื้อเรือหางยาว” คราวนี้ไข่มุกขำจนน้ำตาไหลกับมุกของตัวเอง
ส่วนแกรี่ก็รับมุกของน้องอย่างทันท่วงที “พี่นึกภาพตัวเองหัวกระเซิงขับเรือหางยาวข้ามฝั่งไม่ออกเลยครับ”
“กินกันเถอะค่ะ อาหารมาครบแล้ว มุกหิวแล้ว”
แกรี่ยอมปล่อยมือไข่มุกเพื่อทำหน้าที่สุภาพบุรุษตักอาหารบริการเธอ ในขณะที่อีกโต๊ะก็จ้องมองไม่วางตา
“ท่าจะยากมั้งคะ ดูพวกเขาสวีตกันมาก” กวางวิเคราะห์
“ช่วงโปรฯ สำหรับคนรักมันจะกี่เดือนกันเชียว อยู่ในวงการคุณก็รู้ว่ารักๆ เลิกๆ กันเป็นว่าเล่น แต่งงานแล้วยังเลิกกันได้ หมดสมัยแล้วละกับรักความอมตะน่ะ”
“ถ้าคุณมั่นใจว่าจะแย่งเขามาได้ ฉันก็ขอแสดงความยินดีล่วงหน้าด้วยแล้วกัน”
“ผมมีอะไรด้อยกว่าไอ้หมอนั่นล่ะ” เขาพูดอย่างมั่นใจในตัวเอง มือล้วงเข้าไปในสูทด้านใน พอดึงออกมาอีกทีก็มีกระดาษสี่เหลี่ยมผืนผ้าติดมือมาด้วย “ขอบคุณครับสำหรับนัดของเรา”
หญิงสาวรับเช็คมาดู เธอมีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อยกับตัวเลขที่ระบุไว้ มันไม่ได้น้อยจากข้อตกลง แต่เธอคาดหวังว่าการที่เขากอบโกยความสุขใส่ตัวอย่างหักโหมกว่าที่ควรจะเป็นก็น่าจะตอบแทนเธอให้สมน้ำสมเนื้อขึ้น
“ผมเขียนตัวเลขผิดหรือ” เขาเอียงคอถามเมื่อเห็นดาราสาวยังคงจับจ้องอยู่ที่เช็ค
“เปล่าค่ะ” เธอเก็บเช็คใส่กระเป๋า รอเวลาแยกย้าย ใคร่ครวญดูแล้ว หม่อมราชวงศ์ทิวากรเป็นผู้ชายโปรไฟล์แน่นที่สุดเท่าที่เธอเคยรับงาน แต่บวกลบคูณหารแล้วเธอขาดทุนที่สุด
- Writer
