แกรี่วางจานข้าวโปะหน้าไข่พะโล้กับผัดผักตรงหน้าไข่มุก ส่วนของเขาเป็นกะเพราหมูสับไข่ดาว
“ไม่เบื่อเหรอต้าร์ อยู่โรงพยาบาลก็กินแต่เมนูนี้” หมอมิ้นต์ซึ่งเดินมากับแกมแก้ววางจานลงบนโต๊ะไม้แดงฝั่งตรงข้าม คำถามแสดงนัยโจ่งแจ้งถึงความสนิทสนม
ไข่มุกแบะปากใส่จานข้าว ระหว่างนั้นหมออีกสองคนก็เดินมานั่งร่วมโต๊ะ รวมทั้งอาสาสมัครคนอื่นๆ ส่วนคนที่เหลือก็กระจายตัวกันนั่งตามโต๊ะอื่นๆ ตามสะดวก
“ไม่เบื่อ” ตอบโดยไม่มองหน้าหมอมิ้นต์
“เอานี่ไหม ผงโรยข้าวญี่ปุ่น เราเอารสชิโซะที่ต้าร์ชอบมาเผื่อด้วย” หมอมิ้นต์ยื่นซองผงโรยข้าวมาให้
“ไม่ละ ขอบคุณ” เขาเหลือบตามองคนข้างๆ ที่ขยับขาหลบไม่ให้เขาจับ ดูก็รู้ว่าไม่พอใจผู้หญิงอีกคน
“มาคราวนี้ไม่เหมือนคราวที่แล้วเลยนะคะ ไม่ค่อยมีสมาธิ หมอนุ่นว่าไหมคะ” หันไปหาแนวร่วมในทีมซึ่งนั่งถัดๆ กันไป
“เหรอคะ นุ่นมัวแต่คุยกับคนไข้ แล้วก็ให้ความรู้กับชาวบ้านเลยไม่ทันสังเกต” หมอนุ่นเป็น
