สองชั่วโมงผ่านไป
แสงแดดอ่อนทะลุผ่านแมกไม้ กลิ่นสดชื่นหลังฝนโปรยปลุกสองหนุ่มสาวให้ลืมตาขึ้นรับอากาศยามเช้า
น้ำฝนจากกระบอกไม้ไผ่ที่ไหลผ่านลำคอทำให้แกรี่กับไข่มุกกระปรี้กระเปร่าขึ้น ความวิเวกของผืนป่าที่ไร้เสียงฝน มีเพียงเสียงลมกระทบใบไม้และเสียงนกขับขานเบาๆ ทำให้สดับเสียงอีกเสียงหนึ่งได้ชัดเจน
“ไม่ไกลจากตรงนี้มีลำธาร กองทัพต้องเดินด้วยท้อง” แกรี่ตะโกนบอกน้องที่เดินไปดูกล้วยไม้ป่าบนโขดหิน เขาเข้าไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของเธอ
“ไม่หิว ไม่อยากกินอะไร” ไข่มุกเดินถือดอกกล้วยไม้กลับมาช่อหนึ่ง เด็ดดอกหนึ่งทัดหูให้แกรี่
“เราไม่หิว แต่ร่างกายของเราต้องได้สารอาหารให้เพียงพอกับพลังงานที่จะต้องสูญเสีย”
สิ่งที่ตามใจไม่ได้ แกรี่ก็ไม่ฟัง เขาจับแขนเธอพาลัดเลาะไปตามเสียงน้ำไหล เสียงนั้นใกล้ขึ้นมาทุกย่างก้าว
“โอ้โห” ไข่มุกอุทาน สะบัดมือออกจากมือหนา วิ่งตรงไปยังริมธารน้ำใสแจ๋วที่มองเห็นก้อนหินเบื้อง
