คืนนั้นใต้แสงดาว

ฟ้ามุ่ย

“ผมว่าต่อจากนี้น้องมุกคงจะมาประชุมเรื่องค่ายแพทย์อาสาแทนคุณวศิน ช่วยบอกแผนกจัดสถานที่ด้วยว่าวันที่จะมีประชุมให้หาดอกกล้วยไม้สวยๆ มาประดับห้องประชุม”

“คุณไข่มุกชอบดอกกล้วยไม้เหรอคะ” เขมอัปสรทำหน้าประหลาดใจ สาวสมัยใหม่อินเตอร์ขนาดนั้นดูจะเหมาะสมกับดอกไม้ต่างชาติมากกว่า

“ครับ”

“หมอต้าร์อยากได้สายพันธุ์ไหนคะ”

“ถ้าเป็นไปได้...น้องเขาชอบ ‘ฟ้ามุ่ย’ ดอกใหญ่ๆ”

“ชื่อฟังดูเหมือนหน้ามุ่ยยังไงก็ไม่รู้นะคะหมอ”

“ฟ้ามุ่ย แปลว่าฟ้าหม่นหมอง เพราะว่ากลีบของดอกเป็นสีน้ำเงินอมม่วง สวยจนทำให้ท้องฟ้าหม่นหมองไปเลย”

เขมอัปสรอ้าปากค้าง “หมอต้าร์ให้คำจำกัดความเองหรือเปล่าคะ” วันนี้เจ้านายอารมณ์ดีจนเธอกล้าหยอกล้อ

“คุณเลขาฯ คิดว่าน้องเขาเหมาะสมกับคำจำกัดความของผมไหมล่ะ”

หมอต้าร์ตอบคำถามของเลขาฯ ด้วยการถามกลับพร้อมรอยยิ้มละลายใจที่พาเอาเธอแทบจะละลายคาเก้าอี้ อยากจะบอกหมอว่า หมอเองก็อย่าเผลอยิ้มแบบนี้ที่ไหน ขนาดเธอรู้ว่าหมอไม่ใช่คนใจดี เธอยังใจสั่นเลย

“หมอก็ควรเก็บรอยยิ้มแบบนี้ไว้ใช้กับคนสำคัญนะคะ” เขมอัปสรไม่รู้ว่าตัวเองเพ้อออกไปแล้ว

“กับคนสำคัญ ผมไม่ได้แค่ยิ้มหวาน แต่ผมหวานไปทั้งตัวเลยครับ” เขาบอกพร้อมกับลุกขึ้น และเดินเลี้ยวไปยังมุมหนึ่งของห้องซึ่งเป็นบริเวณที่มีลิฟต์ส่วนตัวเลื่อนผ่าน

“หมอออออออออ”

เขมอัปสรตกตะลึงกับคำพูดที่ไม่คิดว่าจะออกมาจากปากหมอต้าร์ แสดงว่าคนสำคัญของหมอที่หัวใจเย็นชามีตัวตนอยู่จริง และคนคนนั้นก็คือเจ้าของร่องรอยบนคอหมอ คนที่หมอมิ้นต์เพียรบอกทุกคนว่าเป็นแค่พี่น้อง

*********

กลุ่มหุ่นยนต์ในคราบมนุษย์

แกรี่ : ขอโทษด้วยที่เมื่อคืนไม่ได้ไปร่วมแสดงความยินดีผับวันไนต์ของนาย

ธาดา : อุ๊ย ไม่เป็นไรครับนายท่าน

แกรี่ : วันนี้ซ้อมยิงปืนตอนสี่โมงเย็น พวกนายไปกันเลย ไม่ต้องรอ

ไทด์ : ต่อสู้ระยะประชิดพรุ่งนี้ล่ะ

กวิน : ลูกพี่เราเก่งแล้วน่า

แกรี่ : เก่งหรือชำนาญยังไงก็ต้องซ้อม ฉันขอดูคิววีไอพีก่อน ส่วนมะรืนติดเคสผ่าตัดใหญ่ตลอดช่วงบ่าย น่าจะลากยาวถึงดึก

ไทด์ : จะให้ลอกคราบฆ่าเชื้อห้องนอนที่คอนโดฯ ทองหล่อไหม

แกรี่ : ไม่จำเป็น บอกขายเลย อยากได้ค่านายหน้าเท่าไรก็บวกไป ฉันเอาแค่ราคาที่ซื้อมาร้อยหกสิบล้าน แต่พวกนายก็รวยๆ กันทั้งนั้นนี่หว่า

กวิน : โอ๊ย เอาสิเอา ว่าแต่ลูกพี่ซื้อมาสองปีเอง ตกแต่งไปสิบล้าน แต่มาใช้งานแค่หกเจ็ดครั้ง หนำซ้ำไม่เคยค้างคืนนะ

ไทด์ : นั่นสิ เปิดประตูเข้าไปยังได้กลิ่นใหม่เหมือนไม่เคยถูกใช้

แกรี่ : เยอะเกินพอแล้วสำหรับที่นั่น สุขที่กายแต่ทุกข์ที่ใจมันไม่เรียกว่าความสุข

กวิน : เชื่อว่าขนาดบวกเข้าไปอีกสิบยี่สิบล้าน ปล่อยไม่ทันข้ามวันก็ได้เจ้าของใหม่แล้ว แน่ใจนะว่าไม่เสียดาย

แกรี่ : ก็คิดซะว่าเป็นอดีตที่มีราคา และไม่น่าจดจำ

ธาดา : ข้าน้อยขอคารวะ

ไทด์ : เคาะเครื่องคิดเลขหารสามกันเลยพวกเรา ราคาคอนโดฯ ทองหล่อขึ้นพรวดๆ ว้าวๆๆๆ

แกรี่ : เมื่อสิบนาทีที่แล้วเพิ่งโทร.ไปซื้อคอนโดฯ ใหม่

ลูกน้องทั้งสามส่งสติกเกอร์ตกใจมาคนละอัน ทุกทีถ้าจะลงทุนซื้ออสังหาริมทรัพย์ แกรี่จะไปดูหลายรอบโดยมีพวกเขาไปเป็นหมู่คณะ

กวิน : ที่ไหน

แกรี่ : ตรงห้างเปิดใหม่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา ชั้นเพนต์เฮาส์ มีห้องชุดสองชั้น ชมวิวแม่น้ำเจ้าพระยาได้รอบทิศทาง

ไทด์ : ราคา?

แกรี่ : 450 ล้าน พร้อมเข้าอยู่ได้ทันที

เกิดคำถามที่ว่าใครอยากได้ ในเมื่อแกรี่ปิดประตูใส่หน้าผู้หญิงทุกคนแล้ว คอนโดฯ ก็ไม่จำเป็น เพราะเจ้านายเขาอาศัยอยู่บนเพนต์เฮาส์ของโรงพยาบาล ส่วนไข่มุกก็อยู่บนเพนต์เฮาส์ของโรงแรมริมแม่น้ำที่วิวแพงที่สุดในโค้งน้ำ

แล้วก็มีหน่วยกล้าตายคนหนึ่งถามขึ้น...ด้วยคำถามที่ดูคลุมเครือ

ไทด์ : วีไอพีชอบใช่ไหม

แกรี่ : เปล่า

กวิน : แสดงว่าคนที่ซื้อคือ...

แกรี่ : บ้านน้องอยู่ฝั่งขะโน้น บ้านพี่อยู่ฝั่งขะนี้

กวิน : !!!!!!!!!!

ไทด์ : เพลงนี้ป้าข้างบ้านฉันเปิดทุกวัน

ธาดา : สาบานนะว่านี่ลูกครึ่งยุคนี้

แกรี่ยิ้มอารมณ์ดี เขาปล่อยให้ลูกน้องยืนงงอยู่ในดงไลน์ ส่วนตัวเองออกจากการสนทนา มองนาฬิกาข้อมือแล้วเดินเข้าไปในห้องนอน ร่างสูงหย่อนตัวลงนั่งบนขอบเตียงข้างคนที่นอนหลับสบาย

“น้องมุก” เขาเขย่าแขนเธออยู่สองสามที เปลือกตาบางก็ขยับยุกยิก แล้วแพขนตางอนหนาก็ถูกยกขึ้นมา ตาขาวของเธอแดงด้วยเส้นเลือดฝอย บ่งบอกว่ายังต้องการนอนต่อ เมื่อคืนเธอดื่มไวน์แก้วแล้วแก้วเล่าระหว่างนอนแช่น้ำอุ่นจนดึก ตอนเช้าก็รีบมาเข้าประชุมแบบมึนๆ ร่างกายจึงยังต้องการพักผ่อน

เธอมองห้องที่แปลกตา นึกลำดับเหตุการณ์ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน

“ห้องพี่ ที่โรงพยาบาล” เขาเป็นคนให้คำตอบเอง

“ห้องพี่ต้าร์เหรอ!!!” ไข่มุกลุกพรวด พลันนั้นก็รับรู้ถึงความหนักอึ้งในหัว

“ครับ ตกใจอะไร แล้วนี่น้องมุกเป็นยังไงมั่ง หายมึนหัวหรือยัง”

ไข่มุกลำดับเหตุการณ์อีกครั้ง จนจำได้ว่าเธอมึนหัวจากอาการเมาค้างและแกรี่พาขึ้นมานอน

“หายแล้ว เหลือแต่ปวดหัว”

“แย่กว่าเดิมอีก พี่สั่งอาหารขึ้นมาให้กินนะครับ แล้วจะจัดยาให้”

“พี่ต้าร์จัดยามาก็พอ มุกจะเอากลับไปกินที่โรงแรม เสร็จแล้วจะได้นอนต่อยาวๆ”

“ไหวเหรอ นอนที่นี่ก่อนก็ได้นะครับ เดี๋ยวพี่ไปใช้อีกห้อง กลับไปที่โรงแรมน้องมุกก็อยู่คนเดียว พี่เป็นห่วง”