พี่ปวดไปทั้งตัวแล้ว
1047 Words
“มุกอยู่ได้ เอ่อ...ยาย” เพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าต้องไปหายาย ป่านนี้ยายรอแย่แล้ว
“ฉลามโทร.มาบอกว่าพรุ่งนี้ท่านประธานกับคุณผู้หญิงจะกลับจากภูเก็ตตอนบ่าย คุณยายจะมาหาที่โรงแรม วันนี้น้องมุกยังไม่ต้องไปก็ได้ เพราะคุณยายวุ่นวายอยู่กับการทำแคบหมู”
ปรางค์ทิพย์ไม่เคยเปลี่ยน ชอบทำแคบหมูให้เอเดรียนทุกครั้งที่มีโอกาส แม้ว่าตอนนี้จะชราภาพมากแต่ยายก็ยังแข็งแรง เพราะมีแกรี่เป็นหมอประจำตัวดูแลอย่างดี
“อ๋อ แต่มุกกลับดีกว่า ตอนนี้ยังไม่อยากกินอะไรเลยจริงๆ รอค่ำๆ น่าจะกินลง”
“ก็ได้ครับ พี่ไปส่ง” เขาตามใจเธอ แล้วก็จงใจทิ้งประโยคต่อมาไว้ “เสียดายนะครับ ถ้าน้องมุกสบายดี พี่จะพาไปดูของที่พี่ซื้อ”
เขาลุกขึ้นเดินไปหยิบรองเท้าของเธอตรงมุมห้อง กลับมาอีกครั้งไข่มุกก็นั่งห้อยขาอยู่ข้างเตียงแล้ว
“มุกใส่เองค่ะ” เธอขอรองเท้าจากเขา แต่แกรี่ไม่ฟัง เขาคุกเข่าข้างหนึ่งตรงหน้าเธอ จับขาเรียวยาวยกขึ้นแล้วบรรจงใส่รองเท้าให้
ไข่มุกหลุดขำกับความเก้ๆ กังๆ ระหว่างที่เขาผูกสายรัดรองเท้าที่พะรุงพะรัง
“ตอนถอดว่ายากแล้ว ตอนใส่นี่สับสนมากครับ พี่คงต้องไปซื้อรองเท้าแบรนด์นี้มาให้ครบทุกแบบ เอามาหัดใส่หัดถอด วันหลังจะได้ใส่รองเท้าให้น้องมุกคล่องๆ” แกรี่เองก็หัวเราะไปกับเธอ แต่ในที่สุดเขาก็ทำสำเร็จจนได้ “เฮ้อ การเอาใจผู้หญิงสักคนนี่มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนจริงๆ”
เขาลุกขึ้นยืน แล้วยื่นมือไปตรงหน้าหญิงสาว ไข่มุกมองมือเขาอย่างชั่งใจก่อนจะเงยมองใบหน้าคมเกลี้ยงเกลาที่พยักหน้า ริมฝีปากแย้มเป็นรอยยิ้ม คุณหมอหนุ่มรอดูปฏิกิริยาของเธอว่าจะออกมารูปแบบใดเมื่อเจอรอยยิ้มหวานหยดยิ่งกว่าตอนที่เขายิ้มต่อหน้าเลขาฯ
จากที่หัวเราะด้วยกัน แต่พอได้ยินคำพูดเมื่อครู่ รอยยิ้มของเขาก็เป็นหมันทันที ไข่มุกแบะปากตอบโต้ แต่ก็วางมือบนมือเขาเพื่อพยุงตัว
“ถ้ายุ่งยากก็ไม่ต้องทำ” ลุกขึ้นยืนได้ไข่มุกก็ปล่อยมือจากเขาและเดินหน้างอง้ำออกไปจากห้องนอน
ถึงจะโดนต่อว่า แต่แกรี่ก็ยังยิ้มค้าง ตามองตามหลังร่างระหง ทว่าเขาไม่ได้ตามออกไป ชายหนุ่มคว้าโทรศัพท์บนโต๊ะข้างที่นอนขึ้นมา
“เขม บอกแม่บ้านที่จะขึ้นมาบนเพนต์เฮาส์ของผมว่าให้ทำความสะอาดแต่ห้องด้านนอก ไม่ต้องเข้ามาในห้องนอน ไม่ต้องเอาผ้าปูปลอกหมอนไปซัก”
*********
“นี่เหรอคะ ของที่พี่ต้าร์ซื้อ”
ไข่มุกเดินไปเกาะผนังกระจก มองวิวแม่น้ำเจ้าพระยาและตึกสูงจากชั้น 52 ของเพนต์เฮาส์สุดหรู เยื้องไปฝั่งตรงข้ามเป็นโรงแรมของเธอ
“ครับ ห่างจากคอนโดฯ นี้ไปไม่ไกลก็เป็นโรงแรมที่น้องมุกบอกพี่สมัยเด็กๆ ว่าน้องมุกเกิดที่นั่น มันอยู่ตรงข้ามกับโรงแรมน้องมุก”
“มุกนี่ช่างพูดช่างเล่าเนอะ พ่อบอกว่ามุกพูดมาก” ไข่มุกขำตัวเอง
“น้องมุกเล่าหมดเลย ตื่นขึ้นมาทำอะไร กินอะไร จะไปไหน น้องมุกติดพี่มาก แล้วก็ชอบหยิกพี่ จำได้หรือเปล่า”
แกรี่เข้าไปยืนซ้อนหลังไข่มุก มองบรรยากาศยามเย็นที่ท้องฟ้าเริ่มเป็นสีส้ม ในขณะที่บนถนนและสายน้ำมียวดยานสัญจรมากขึ้นด้วยเป็นเวลาเลิกงาน
ประโยคที่แกรี่ทิ้งไว้ได้ผล ระหว่างขับรถไปส่งไข่มุกที่โรงแรม เธอถามถึงสิ่งที่เขาซื้อไว้และรบเร้าให้เขาพาไปดู ส่วนเรื่องปวดหัว หลังจากตื่นขึ้นมาได้ล้างหน้า ร่างกายก็กลับมาสดชื่น อาการปวดหัวค่อยๆ ทุเลาจนแทบไม่หลงเหลือร่องรอย พอเธอเอ่ยปาก เขาจึงไม่รอช้า พาเบนท์ลีย์ขึ้นสะพานข้ามแม่น้ำเจ้าพระยามายังคอนโดฯ ที่เพิ่งโทร.มาจอง เมื่อมาถึงก็ถือโอกาสทำสัญญาและเขียนเช็คเงินสดจ่ายในรวดเดียว เป็นอันว่าเพนต์เฮาส์สุดหรูนี้เป็นของเขาโดยสมบูรณ์แล้ว
“ก็ไม่มีใครยอมมุกเหมือนพี่ต้าร์นี่คะ”
“พี่ก็ยอมให้น้องมุกข่มเหงคนเดียวนี่แหละ ไม่ว่าจะตอนนั้น หรือตอนไหนๆ”
ไข่มุกหัวเราะกับวีรกรรมของตัวเอง หญิงสาวพลิกตัวมาเผชิญหน้ากับเขาซึ่งยืนกอดอกมองเธออยู่ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมกับยกมือไปลูบบาดแผลบนลำคอของเขา
“เหงื่อพี่ต้าร์ออกเยอะ เครื่องสำอางที่มุกทาปกปิดรอยกัดมันเลือนไปแทบหมด”
เครื่องสำอางที่เธอพกติดกระเป๋ามีแค่แป้งพัฟกับลิปสติกสำหรับเอาไว้เติมหน้านิดๆ หน่อยๆ ส่วนพวกคอนซีลเลอร์และอื่นๆ อยู่ในกระเป๋าเครื่องสำอางใบใหญ่ที่โรงแรม ในกรณีของแกรี่จึงใช้เท่าที่เธอพกมาเท่านั้น
“คนออกกำลังกายเยอะก็เป็นแบบนี้ละ เจออากาศร้อนนิดหน่อยเหงื่อก็ออกแล้ว เราไม่ได้แจ้งล่วงหน้าว่าจะมา เขาเลยไม่ได้เปิดแอร์ในห้องนี้รอไว้”
“มันดูช้ำกว่าตอนที่ออกมาจากโรงพยาบาลอีก รอยกัดก็ลึก พี่ต้าร์ปวดไหมคะ”
ปลายนิ้วของเธอลูบไล้เพียงเบาๆ แต่มันกำลังทำลายการควบคุมของกำแพงมนุษย์ผู้แข็งแกร่ง สายตาคมกล้าละเลียดมองใบหน้าเรียวเล็ก กลีบปากอิ่มดึงดูดให้เขาโน้มใบหน้าลงไปหา
“ปวดไปทั้งตัวเลยครับ คนกัดต้องรับผิดชอบ” ความรู้สึกจากส่วนลึกกลั่นออกมาเป็นคำพูดแบบนั้น
เสียงหัวใจเต้นแรงส่งถึงกันในห้องที่เงียบสนิท ไข่มุกมองปากกระจับที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ทั้งสองต่างกลืนน้ำลายลงคอ ด้านหลังคือเตียงนอนที่พร้อมจะเปลี่ยนสถานะของทั้งสอง
มือบางเลื่อนลงมาบนหน้าอกเขา แกรี่ยิ้มบางเบา รุกไล่ตามใบหน้าน้องที่หงายไปข้างหลังจนหลังศีรษะเธอแนบกับผนังกระจก
- Writer
