คืนนั้นใต้แสงดาว

พ่อจ๋า

“กลัวเหรอ” แกรี่กระดกที่สูบขึ้นมาตรงหน้าไข่มุก หญิงสาวกระโดดหนีแทบไม่ทัน ทำให้เด็กที่ยืนต่อคิวอยู่พากันหัวเราะ

กลัวอะไรไม่เท่ากลัวเสียหน้า ไข่มุกจึงเดินกลับมายืนที่เก่าพร้อมถ้อยคำท้าทาย

“ใครว่ามุกกลัว มุกไม่กลัวสักหน่อย”

“เมื่อกี้ใครกระโดดหนีพี่หืม” แกรี่ซึ่งนั่งอยู่แหงนมองหน้าน้อง “แล้วทำไมไม่ให้พี่สูบให้เต็ม”

“ก็ เอ่อ...ก็ มะ...มุกจะเก็บไว้ทำหางไง้” ไข่มุกทำเสียงสูงตอนท้าย เหมือนกับว่าเขาถามอะไรไม่รู้เรื่อง

แกรี่ไม่ละสายตาไปจากใบหน้าสวยเฉี่ยว เขายิ้มให้เธอในขณะที่มือดึงลูกโป่งออกจากที่สูบ จับมัด และยื่นให้ “อ้ะ”

ไข่มุกรับแล้วเดินไปหาฉลาม เธอบิดลูกโป่งตามน้องชาย เด็กๆ แบ่งแถวไปต่อที่ไข่มุกเพิ่มอีกแถว แต่สุดท้ายแถวของเด็กๆ ก็ต้องแยกย้ายไปที่ฉลามกับพี่เลี้ยงอีกครั้ง

“ยังไม่เสร็จอีกเหรอ” แกรี่เดินมาดูไข่มุกที่ไม่กลับไปเอาลูกโป่งใบใหม่อีกเลย

“เสร็จแล้ว นี่ไง” ไข่มุกยื่นลูกโป่งที่บิดเป็นตัวอะไรบางอย่างให้เขาดู

แกรี่รับมา เขาทำหน้าปุเลี่ยนๆ กับสิ่งที่อยู่ในมือ “ตัวอะไรครับ”

“หมีมีหาง น่ารักปะ”

แกรี่เม้มปากแน่นไม่ให้หลุดเสียงหัวเราะออกมา น้องอุตส่าห์ตั้งหน้าตั้งตาทำตั้งนาน

“น่ารักเปล่าพี่ต้าร์” ไข่มุกยื่นหน้ามาใกล้ๆ ยิ้มจนแก้มบุ๋มสองข้าง

แกรี่พยักหน้า

“ตัวอะไรน่ะพี่ต้าร์” ฉลามดึงสัตว์ประหลาดจากมือแกรี่มาพิจารณา

“หมี” เจ้าของผลงานเป็นคนตอบเอง

“หมีบ้าอะไรมีหางยาวขนาดนี้ฮึพี่มุก” ฉลามโวยวาย “หมีมันหางจุกตูดทั้งนั้นแหละ”

แกรี่ดึงหมีออกมาจากฉลาม “หมีไม่โคลงเคลงไง หางยาวจะได้ทรงตัวดี”

“หมีไม่โคลงเคลงก็มา” ฉลามเกาหัวกับศัพท์ใหม่

“เห็นมะ ไม่เชื่อหมอแล้วจะเชื่อใคร” ไข่มุกฉวยโอกาสบอกน้อง

“นี่มันหมอโรคหัวใจที่กำลังเป็นโรคหัวใจ ไม่ใช่สัตวแพทย์นะ”

“จริงเหรอ พี่ต้าร์ไม่สบายเหรอ” ไข่มุกทำหน้าเหลอหลาตกใจ “ทำไมมุกไม่รู้เลย”

แกรี่สวมรอยยกมือกุมหัวใจตัวเองเรียกคะแนนสงสาร

ฉลามเห็นแล้วต้องส่ายหัว “วุ้ย ฝากดูแลคนแก่ด้วยแล้วกัน เล่นกับเด็กดีกว่า” ฉลามหันไปหาเด็กๆ “เด็กๆ จะได้เวลากินข้าวแล้ว มาต่อแถว”

เด็กๆ กรูกันมาต่อแถว เรียงลำดับโดยตัวสูงอยู่ข้างหน้า ตัวเล็กสุดรั้งท้าย

“วันนี้เดินท่านกที่ไม่นก เริ่ม!!!” ฉลามสั่งเหมือนแกล้งเด็ก

เด็กๆ เอามือแนบลำตัว ยกไหล่ทั้งสองข้างขึ้น กางมือออก หุบขาชิดกันโดยกางเท้าเป็นรูปตัววี แล้วค่อยๆ เดินเป็นก้าวสั้นๆ แบบเพนกวิน มันเป็นไปอย่างยากลำบาก แต่ทุกคนกลับชอบใจ เวลาถูกสั่งให้เดินท่านี้ทีไรต้องมีชน มีสะดุดกันเอง ส่วนตัวเล็กๆ ข้างท้ายพากันล้มระเนระนาด แต่ก็หัวเราะกันเอิ๊กอ๊าก

“อ้าวๆ จะไปไหน” ฉลามซึ่งเดินเป็นพ่อเพนกวินปิดท้ายแถวแซวลูกนกมัดผมสองแกละตัวขาวอวบที่แตกแถวออกไป

ลูกนกชี้ปีกไปทางหนุ่มสาวที่ยืนหัวเราะจนท้องแข็ง ฉลามถามไปอย่างนั้นแหละ และต้อนลูกนกให้เดินแถวต่อไปยังห้องกินอาหาร

“พ่อจ๋า” ลูกนกเพนกวินสองแกละแหงนหน้ามองแกรี่

เสียงหัวเราะของไข่มุกหายไปโดยพลัน เธอมองหน้าเด็กที มองหน้าแกรี่ทีเพื่อหาความเหมือนของพ่อกับลูก บอกไม่ถูกว่าตอนนี้ตนเองรู้สึกอย่างไรกับสถานะ ‘พ่อ’ ที่เด็กน้อยเรียก เธอยิ้มเจื่อนๆ ให้เด็กน้อยที่หันใบหน้ามาจ้องตนเขม็ง พร้อมรอฟังคำอธิบายจากเขา

“แม่จ๋าใช่ไหม” นิ้วเล็กๆ ชี้มาที่ผู้หญิงคนสวยซึ่งยืนอยู่ข้างๆ แกรี่

แกรี่รีบไขข้อข้องใจให้ไข่มุกก่อน “นี่น้องขวัญเอย” เขาวางมือลงบนหัวเด็กน้อย “พี่รับอุปการะเขา พี่ตั้งใจจะให้เขาเรียนให้สูงที่สุดอย่างที่เขาอยากจะเรียน ส่วนที่นี่พี่ก็บริจาคเงินให้ทุกเดือน เด็กๆ มีความเป็นอยู่ที่ดี แต่ขาดความสุขทางใจ”

แกรี่ย่อตัวลงและอุ้มเด็กวัยสามขวบกว่าขึ้นมา ขวัญเอยกอดคอเขาและซบลงบนไหล่

“พี่กลับจากอเมริกาก็มาเยี่ยมที่นี่ก่อนเป็นที่แรก วันนั้นขวัญเอยเพิ่งมาอยู่ที่นี่ ขวบกว่าเอง ร้องไห้ไม่หยุด พี่สงสารใจจะขาด ก็เลยขอเป็นพ่ออุปถัมภ์ของแก”

“พ่อจ๋า” เสียงเล็กๆ ดังอยู่บนไหล่เขา

“จ๋า”

ไข่มุกยืนมองพ่ออุปถัมภ์ หน้าตามู่ทู่ของเธอเมื่อกี้เปลี่ยนเป็นอมยิ้มแก้มป่องเมื่อได้ยินคำว่า ‘จ๋า’ ออกมาจากปากเขา มันดูไม่เข้ากันเลย

“พ่อจ๋า หนายแม่จ๋าของหนู” ขวัญเอยยืดตัวขึ้นมา พอเห็นลูกโป่งหมีมีหางในมือแกรี่ก็ดึงไปเล่น

“พี่ต้าร์ต้องหาแม่จ๋าให้ลูกของพี่แล้วมั้ง สงสารแก รอมานานแล้ว”

“พี่เคยบอกว่าจะไม่มีใคร จนกว่าน้องมุกจะมี”

“งั้นมุกคงต้องรีบหาแฟนใช่ไหม ขวัญเอยจะได้มีแม่จ๋าเสียที”

“ขวัญเอยคงไม่มีโอกาสนั้น น่าสงสารแกนะ เพราะพี่จะไม่มีใคร ชีวิต หัวใจ และจิตวิญญาณของพี่ได้มอบให้กับใครคนหนึ่งไปแล้ว”

“เอ๊...มุกตกสำรวจผู้หญิงคนไหนของพี่ไปหรือเปล่าเนี่ย” ไข่มุกเลื่อนสายตาออกจากใบหน้าจริงจังของแกรี่มามองหน้าสาวน้อย “ขวัญเอยจ๋า”

“จ๋า” เด็กน้อยช้อนดวงตากลมโตขึ้นมองใบหน้าสวยๆ ที่มีลักยิ้มประดับสองข้างแก้ม

“รอแม่จ๋าเหรอจ๊ะ”

“จ้ะ” ขวัญเอยพยักหน้าจริงจัง

“ต้องให้พ่อจ๋าไปตามหาเร็วๆ แล้วเนอะ เนอะๆๆๆ” ไข่มุกคะยั้นคะยอ

“จ้ะ”

แกรี่กระตุกมุมปากยิ้มน้อยๆ และถามลูก “แม่จ๋าของหนูชื่ออะไรเอ่ย”

“ข่ายมุ”

ไข่มุกใจเต้นแรงอย่างประหลาดกับคำตอบของเด็กน้อย พอเห็นรอยยิ้มกว้างขวางของเขาก็รู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาทันที

“ระวังโรคหัวใจจะกำเริบนะพี่ต้าร์ หมอหัวใจฝีมือดีแค่ไหนก็ผ่าตัดหัวใจตัวเองไม่ได้”

แต่ยิ่งพูดก็ยิ่งเหมือนเข้าตัว อยากจะตามไปตะปบคำพูดของตัวเองกลางอากาศแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว

“ใช่ครับ โรคหัวใจของพี่ พี่รักษาเองไม่ได้”

รอยยิ้มของเขาซึมซ่านเข้ามาในความรู้สึกของไข่มุก ก่อนที่จะหวั่นไหวไปมากกว่านี้เธอจึงรีบตัดบท

“พาขวัญเอยไปกินข้าวดีกว่าค่ะ”