คืนนั้นใต้แสงดาว

มีอะไรที่พี่ให้น้องไม่ได้บ้างล่ะ

แกรี่เหลือบตามองกระจกมองหลังเป็นระยะๆ ทำให้ฉลามซึ่งนั่งอยู่ฝั่งผู้โดยสารต้องเอี้ยวตัวไปมองคนที่นั่งอยู่ด้านหลัง ไข่มุกเอนหลังพิงเบาะ หันหน้าไปมองนอกหน้าต่างไม่สนใจการสนทนาของสองหนุ่มด้านหน้ามาตั้งแต่ออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแล้ว ในหัวของเธอมีแต่ภาพของเด็กๆ ที่เกิดมาไม่รู้อีโหน่อีเหน่ก็ถูกนำมาทิ้งไว้ที่นี่ มันเป็นชะตากรรมที่ไม่ยุติธรรมเลยสักนิด

“พี่มุก พี่มุก พี่มุก” ฉลามเพิ่มวอลลุ่มขึ้นตามลำดับ จนกระทั่งไข่มุกหันมามอง

“หืม ว่าไงฉลาม” ไข่มุกเลื่อนสายตาที่เกือบจะเอ่อคลอด้วยน้ำตาไปมองเด็กหนุ่ม

“พี่มุกว่าดีไหม ถ้าปีหน้าผมจะตั้งใจเรียนสักปีนึง ผมไม่เคยลิ้มรสการอ่านหนังสือหนักๆ เลย ผมอยากมีโมเมนต์นั้นมั่ง” ฉลามดึงไข่มุกออกจากความเศร้าด้วยบทสนทนาที่คิดว่าน่าจะเรียกรอยยิ้มจากพี่สาวได้บ้าง

“ถ้าฉลามอยากทำให้พี่ยิ้มหรือหัวเราะด้วยการเอาตัวเข้าแลกแบบนั้น ฉลามทำสำเร็จ” ไข่มุกรีบตะครุบช่วงเวลานาทีทองนั้นอย่างคนที่รู้ทันเกมของฉลามด้วยการฉีกยิ้มกว้าง

ฉลามได้พ่อมาเต็มๆ ไปโรงเรียนจะเน้นเล่น เน้นบันเทิง ส่วนเรื่องเรียนฉลามถือคติที่ว่า ถ้าไม่มีคนเรียนไม่เก่ง จะไม่คนอัจฉริยะเกิดขึ้นในห้องเรียน ฉลามจึงเป็นผู้เสียสละมาโดยตลอด แต่ถ้าเรื่องกีฬา ฉลามเป็นตัวแข่งของโรงเรียนเลยทีเดียว

“ปีหน้าผมอยู่ ม.6 ปีเดียวพี่ก็เอาเหรอ ทำ GPA ไม่ทันแล้วนะ” ฉลามกลับเป็นฝ่ายอยากยกเลิกการท้าทายนั้นเสียเอง

“ก็เอาสิ GPA คงไม่สำคัญสำหรับฉลาม แต่การผิดคำพูดเป็นเรื่องสำคัญสำหรับลูกผู้ชายนะ จำไว้”

“พี่ต้าร์ ช่วยหน่อยสิ เมื่อกี้ผมพูดเล่น แค่อยากให้พี่มุกยิ้ม” ฉลามหันไปหาแกรี่ที่กำลังจอดรถหน้าบ้านของหยก

“ปีเดียวน่า พี่ไข่มุกเขาก็ยิ้มไปแล้วด้วย” นั่นคือคำตอบที่ฉลามได้รับจากความหวังเดียวของเขา เด็กหนุ่มจึงหันไปมองพี่สาวที่ยังยิ้มไม่หุบ เธอยื่นถุงหลายใบมาให้

“นี่ของฝากให้แซลม่อนกับทูน่า ส่วนถุงนี้ให้น้าหยกกับน้าแอนนา ของฉลามถุงนี้ ถุงนี้ของยาย ฝากบอกยายว่าพรุ่งนี้พี่มาเยี่ยมนะ”

“เฮ้อ ไม่น่าพลั้งปากเลย” ฉลามยังติดแหงกอยู่กับเรื่องตั้งใจเรียน บ่นอุบขณะรับถุงมาพร้อมกับถอนหายใจและเปิดประตู

“บ๊ายบาย ตั้งใจเรียนตั้งแต่ตอนนี้ก็ได้นะ ไม่ต้องรอปีหน้า” ไข่มุกล้อน้องชาย

“คร้าบ แม่จ๋า”

“ว่าไงนะ แค่บอกให้ตั้งใจเรียน เรียกพี่ว่าแม่เลยเหรอ” ไข่มุกแกล้งโวยวาย

ฉลามเหลือบตามองแกรี่เล็กน้อย แล้วก้าวลงจากรถ ก่อนจะปิดประตูก็ชะโงกบอกพี่สาว

“แม่จ๋า แม่ข่ายมุจ๋า” ฉลามพูดจบก็รีบปิดประตูก่อนที่ไข่มุกจะเกรี้ยวกราดใส่เขาอย่างจริงจัง

แต่คนที่ต้องรองรับอารมณ์แทนฉลามก็คือแกรี่ที่กำลังนำรถมุ่งหน้าไปยังโรงแรมเพื่อส่งไข่มุก มองกระจกมองหลังกี่ครั้งๆ ก็เห็นดวงตากลมโตสีน้ำตาลค้อนเขาประหลับประเหลือก

พอรถมาจอดที่โรงแรมเขาก็รีบลงไปเปิดประตูให้เธอ พนักงานที่อยู่ในบริเวณนั้นพากันยกมือไหว้พร้อมกับค้อมศีรษะให้ไข่มุก

“งอนอะไรพี่ครับ” แกรี่รีบสาวเท้าตามเธอมายังลิฟต์ส่วนตัวที่จะพาขึ้นไปยังชั้นเพนต์เฮาส์ เขาเอามือเท้าผนังไว้ไม่ให้เธอกดเรียกลิฟต์

“พี่ต้าร์สอนให้ขวัญเอยเรียกมุกว่าแม่เหรอคะ” เธอต่อว่าเขา วันนี้พอพาเด็กๆ ไปกินอาหาร ไม่รู้เขาฝังอะไรไว้ในหน่วยความจำ ขวัญเอยจึงเอาแต่เรียกเธอว่า ‘แม่จ๋า’ บ้างละ ‘แม่ข่ายมุ’ บ้างละ

“น้องมุกอายคนอื่น หรือว่าโกรธพี่ครับ”

“เอ่อ...” ไข่มุกบอกไม่ถูกว่าอยากจะจิ้มเลือกคำตอบไหน มันก้ำกึ่งทั้งสองคำตอบ แต่ก็ไม่ค่อยชัดเจนเท่าไร แกรี่ซึ่งเห็นท่าทางอึกๆ อักๆ ไม่มั่นใจจึงถามเสียเอง

“แค่คำเรียกที่จะทำให้เด็กตัวเล็กๆ มีความสุขชั่วครู่ชั่วยาม น้องมุกก็ให้ไม่ได้เลยเหรอครับ”

คำถามจากเสียงนุ่มๆ ของเขาทำให้ไข่มุกสะท้านในอก ก้อนสะอื้นตีตื้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เธอสงสารขวัญเอย แต่ก็ยังรู้สึกตะขิดตะขวงใจกับการถูกเรียกว่าแม่โดยไม่ทันตั้งตัว

“เรียก...พี่มุก...ได้ไหม” ถามไปก็รู้สึกผิดและสับสน

แกรี่กลืนน้ำลายอึกใหญ่อย่างฝืดคอ คนที่ผิดคือเขาเองนี่แหละที่คิดกับน้องเลยเถิด บุ่มบ่าม แอบอ้าง เขาพยักหน้าช้าๆ พร้อมรอยยิ้มที่มีให้เธออยู่เสมอ แต่คราวนี้มันซ่อนความเจ็บปวดไว้ชอบกล

“มีอะไรที่พี่ให้น้องมุกไม่ได้บ้างล่ะครับ เอาไว้พี่จะบอกขวัญเอยเอง ครั้งนี้พี่ขอโทษ พี่ผิดอย่างไม่น่าให้อภัย”

ไข่มุกจะไม่ปล่อยผ่านเรื่องที่ละเอียดอ่อนต่อจิตใจเด็ก แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะมาถกเถียง

“มุกขึ้นไปได้หรือยังคะ” เธอถามอย่างสุภาพเพื่อให้เขาเปิดทาง

“พรุ่งนี้ประชุมเสร็จ พี่จะมารับไปส่งบ้านที่บ้านคุณยายนะครับ”

เขาบอกพร้อมกับกดปุ่มให้ลิฟต์เปิดออก สายตาคมกล้ามองตามเธอทุกฝีก้าว จนกระทั่งลิฟต์ปิดและเลื่อนขึ้นไปถึงชั้นสูงสุด แกรี่จึงเดินไปขึ้นรถของตนเองและขับกลับไปยังโรงพยาบาล

*********

เนื่องจากเอเดรียนไม่ได้เป็นแค่เจ้าของโรงแรมคิงดอม ออฟ ไดมอนด์ แต่เขายังถือหุ้นใหญ่ของโรงพยาบาล DHN ด้วย ไม่เพียงแต่ร่ำรวยด้านธุรกิจ การช่วยเหลือสังคมและผู้ด้อยโอกาสก็ยังเป็นอีกหนึ่งสิ่งที่เขาให้ความสำคัญ เขาให้การสนับสนุนมูลนิธิและองค์กรมากมาย รวมไปถึงการริเริ่มให้โรงพยาบาล DHN มีกิจกรรมค่ายแพทย์อาสาพัฒนาชนบทตั้งแต่ซื้อหุ้นมาจากเพื่อน

แต่วันนี้วศิน ผู้จัดการแผนกกองทุนสนับสนุนช่วยเหลือสังคมเกิดป่วยกะทันหัน เอเดรียนซึ่งตัวอยู่ภูเก็ตได้ทราบข่าวจากเลขาฯ แทมว่ากำลังมอบหมายให้พนักงานในทีมไปประชุมกับทางโรงพยาบาลแทนได้ค้านเอาไว้ ไหนๆ ไข่มุกก็มาเรียนรู้งานแล้ว ความคิดที่จะให้ลูกสาวนั่งแท่นบริหารทันทีไม่ได้อยู่ในสมอง เขาต้องการให้ไข่มุกรู้รอบด้าน เพื่อที่จะได้ทั้งเก่งและแกร่งให้พนักงานยำเกรง