คืนนั้นใต้แสงดาว

กวางน้องกับนายพราน

“เจ็ดพันยี่สิบบาทค่ะ” ไข่มุกเดินนำบิลไปให้ลูกค้าที่โต๊ะไม่ไกลจากแคชเชียร์ พร้อมกับถุงขนมใบโตสำหรับนำกลับบ้าน

ปกติคนที่เข้ามาใช้บริการร้านคอนช์เพิร์ลตั้งแต่ร้านเปิดมักจะเลือกนั่งโต๊ะติดกระจกริมแม่น้ำเพื่อชมบรรยากาศตอนจิบกาแฟยามเช้า แต่ผู้ชายคนนี้เลือกที่จะนั่งโต๊ะใกล้แคชเชียร์ แต่ไข่มุกไม่ได้สนใจ เธอคิดว่าความชอบของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ผู้ชายคนนี้อาจจะไม่ชอบแสง หรือไม่ก็ไม่อยากย้ายโต๊ะตอนแดดไล่มาทางโต๊ะของตนเอง

ไข่มุกไม่ได้เข้ามาที่ร้านตลอดทั้งวัน เธอจะเข้ามาตอนเช้าเพื่อดื่มกาแฟและทักทายแอนนา น้าสะใภ้ที่เป็นผู้จัดการร้านคอนช์เพิร์ล ซึ่งมีเพียงสามสาขาในไทย คือที่โรงแรมสาขากรุงเทพฯ โรงพยาบาล DHN และโรงแรมสาขาภูเก็ต ซึ่งสาขาภูเก็ตหวานที่เป็นข้าเก่าเต่าเลี้ยงรับหน้าที่เป็นเชฟ จึงทำให้ไม่ต้องยุ่งยากในการขนส่ง ส่วนหยกดูแลสาขาต่างประเทศด้วยการส่งเชฟที่เขาฝึกฝนเองกับมือไปประจำตามร้านคอนช์เพิร์ลทุกสาขาโรงแรมของเอเดรียน และดูภาพรวมของสาขาในไทย

ทุกเช้าเธอจะได้เจอเขา คุ้นหน้าแต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอกันที่ไหน รูปพรรณสัณฐานดี มีสง่าราศี

แล้ววันนี้เธอก็ได้เจอเขาอีกครั้ง เอเดรียนไม่ได้มอบหมายให้ทำอะไร ไข่มุกจึงมานั่งเล่นในร้านคอนช์เพิร์ล ส่วนแอนนาเดินเข้าๆ ออกๆ ในร้านกับครัวเบเกอรี่ ผู้ชายคนนั้นเหลือบตามองเธอบ่อยๆ ระหว่างนั่งจิ้มแท็บเล็ต จากนั้นก็ลุกเดินมาสั่งขนมไปกินที่โต๊ะ กระทั่งบ่ายแก่ไข่มุกเสิร์ฟสารพัดเครื่องดื่มไปห้าแก้ว กับขนมอีกหลายจาน และก็เดินมาเหมาขนมที่เหลือในตู้กลับบ้านทั้งหมด

ชายหนุ่มหยิบธนบัตรใบละหนึ่งพันเจ็ดใบและใบละยี่สิบอีกหนึ่งใบส่งให้ไข่มุกอย่างพอดิบพอดี

“ขนมอร่อยมากสมคำเล่าลือเลยครับ” เสียงทุ้มนุ่มน่าฟัง

“ขอบคุณมากค่ะ เหมาแบบนี้ทุกวันเลยหรือเปล่าคะ” ไข่มุกถามกลับตามมารยาท

“สารภาพตามตรงว่าถึงจะมาทุกวัน แต่เพิ่งลองสั่งขนมวันนี้ เสียดายนะครับที่มีแค่นี้ อยากซื้อกลับไปให้ลูกน้องที่บริษัทได้ลองกิน” เขาดึงเวลาไปเรื่อยๆ ด้วยการชวนคุย ตาแพรวพราวกะลิ้มกะเหลี่ย มั่นใจว่าเธอจำเขาไม่ได้ ในขณะที่เขาไม่เคยลืมเธอเลย

ไข่มุกหรี่ตามอง สมองทำงานอย่างฉับไว “ถ้าพนักงานแค่ห้าสิบคน ขนมในถุงนี้ก็พอดีนะคะ”

เขายิ้มอย่างเป็นต่อ...‘แค่ห้าสิบ!!! งั้นเหรอ แบบนั้นพี่คงไม่กล้ามาคุยกับน้องหรอก’

“ห้าสิบนี่นับแค่คนทำสวนใช่ไหมครับ” เขาไม่ยอมให้เธอกด จึงหาคำพูดมาเอาชนะ

“โอ้โห คนทำสวนเยอะขนาดนี้เลยเหรอคะ” เธอถามกลับด้วยคำถามเชิงอวยยศเขา

‘ไข่มุกของพี่ฉลาดจริงๆ แต่จะมาไม้ไหนพี่ก็รับมือได้ทั้งหมดแหละจ้ะที่รัก’ เขาตีขลุมว่าเธอเป็นของเขาในใจนำไปล่วงหน้า

ชายหนุ่มคิดว่า ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเขาจีบ เขาเพียรมาให้เธอเห็นหน้าสัปดาห์เต็มๆ แม้มีโอกาสเจอกันแค่ช่วงสายๆ เขาก็พอใจ พอเธอออกจากร้าน เขาก็กลับ แต่วันนี้คงเป็นเพราะวาสนาที่เธอเป็นคนดูแลร้าน เขาจึงถือโอกาสปักหลัก ทำเป็นทำงานบนแท็บเล็ต แต่ตาแอบชำเลืองมองเธอเป็นระยะ หลายครั้งที่เขาได้สบตากับเธอ ยิ่งมองก็ยิ่งหลงใหลในตัวหญิงสาว อยากได้ อยากครอบครอง อยากเป็นเจ้าของ

“ครับ ถ้านับแค่คนสวน แต่ถ้ารวมทั้งบริษัทก็สองพันคน แล้วถ้านับรวมรปภ.เข้าไปอีกก็สองพันสองร้อยคน น่าเสียดายจริงๆ เลยนะครับ”

ไข่มุกยกมือทาบอก “ลูกค้าชอบเมนูไหนเป็นพิเศษเหรอคะ ถึงได้ติดใจขนาดอยากเหมาไปเลี้ยงพนักงานทั้งบริษัท”

เธอติดกับเขาแล้ว แต่เขาจะไม่พูดหรอกว่าติดใจสาวสวยตรงหน้าคนนี้ มันธรรมดาไป

“ก็ต้องเป็นซิกเนเจอร์ของทางร้านสิครับ”

“‘ความลับของไข่มุก’ เหรอคะ”

“ครับ ‘ความลับของไข่มุก’ เพียงแค่เข้าปากก็ได้กลิ่นหอมของเห็ดทรัฟเฟิล ยามเคี้ยวก็รับรู้ได้ถึงความนุ่มละมุน รสชาติเป็นเลิศ อยากกินแล้วกินอีก” เขาใช้น้ำเสียงและสายตาสื่อความหมายว่าเขาไม่ได้หมายถึงขนม แต่หมายถึงคู่สนทนาของเขาในขณะนี้

“สมัยก่อนเมนูนี้ต้องโทร.สั่งจองล่วงหน้านะคะ เพราะวัตถุดิบของเรามีจำกัด และราคาสูงมาก เราจะทำไว้ขายในร้านแค่สามถึงห้าชิ้นต่อวัน ที่เหลือทำตามออร์เดอร์ พอลูกค้าได้ลองกินกันสักพักกระแสความนิยมก็ลดลง เราจึงไม่รับออร์เดอร์นี้ทางโทรศัพท์ ใครอยากกินต้องมาซื้อที่นี่เอง เพื่อให้เมนูของเราคงความพิเศษ คุณลูกค้าโชคดีนะคะที่มาก่อนและจองเมนูนี้ไว้ทั้งหมด”

เขาลุกขึ้นจากโต๊ะและเดินนำเธอไปที่เคาน์เตอร์เพื่อดูรายชื่อเมนูอื่นๆ ที่เหลือแต่ป้าย ส่วนไข่มุกก็กลับเข้าไปด้านหลังเคาน์เตอร์

“อันนี้ก็อร่อย นี่ก็อร่อยมาก” เขาชี้ไปยังป้ายขนมที่สั่งไปกินก่อนหน้า “แต่ผมชอบ ‘ความลับของไข่มุก’” เขาย้ำชื่อเมนูและจ้องเข้าไปในดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้ม

“เหรอคะ” ไข่มุกจ้องตาคมสีนิลของเขาตอบไม่ลดละ

“ครับ” เขายิ้มละมุนให้เธอ

“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ” เธอยิ้มละมุนตอบกลับไป

กวางน้อยกำลังติดบ่วงนายพราน...ใช่ไหม เขาคิดอย่างลิงโลด

“คุณเป็นลูกค้าคนพิเศษ และฉันก็ดีใจแทนลูกน้องของคุณจริงๆ ที่มีเจ้านายรูปหล่อใจสปอร์ตแบบนี้” ไข่มุกชมเขา ตาใสวิ้งมีแรงดึงดูดจนเขาไม่สามารถละสายตาไปไหนได้