คืนนั้นใต้แสงดาว

นายพรานติดบ่วง

“ผมไปไหนก็นึกถึงลูกน้องเสมอครับ พนักงานทั้งสองพันสองร้อยคนคือฟันเฟืองสำคัญ ผมจึงต้องเลือกสรรสิ่งที่ดีที่สุดให้กับพวกเขา อุ้ย ตายจริง ผมลืมรวมพวกกะดึกที่จะต้องมาเข้ากะอีกสามร้อยคน รวมๆ แล้วก็สองพันห้าร้อยคน” ตอนนี้จะโม้อะไรก็ได้ เพราะเมนูขนมราคาแสนแพงหมดแล้ว วัตถุดิบก็หายาก

ไข่มุกฟังก็ได้แต่ขนลุกกับคำพูดชวนเลี่ยนของเขา

“ใช้ลูกจ้างเยอะเท่าที่นี่เลยนะคะ” ไข่มุกพูดอย่างเป็นต่อ

“เหรอครับ น่ามหัศจรรย์มากเลยนะครับที่ใจเราตรงกัน เอ๊ย พนักงานเราเท่ากัน” เขาแกล้งหยอดเพิ่มไปอีกนิด “แต่จะมหัศจรรย์กว่านี้ถ้าพนักงานทั้งสองพันห้าร้อยคนของผมได้มีวาสนาลิ้มลองเมนูซิกเนเจอร์ของที่นี่”

ไข่มุกทิ้งสายตามีเสน่ห์ให้เขา ประดิษฐ์ยิ้มจอมปลอมโชว์ลักยิ้มทั้งสองข้าง นายพรานโง่เขลาตกลงไปในหลุมลักยิ้มของเธออย่างไม่รั้งรอ

“ได้ค่ะ รอหนึ่งชั่วโมงนะคะ ‘ความลับของไข่มุก’ สองพันห้าร้อยชิ้นจะถูกบรรจุอยู่ในกล่อง ว่าแต่หม่อมราชวงศ์ทิวากรนำรถอะไรมาคะ จะขนไปหมดไหม”

นอกจากหลุมเสน่ห์ของเธอที่เขาถอนตัวไม่ขึ้น เธอยังผลักเขาลงไปในบ่วงนายพรานที่เขาสร้างขึ้นมาเอง

“น้องไข่มุกจำพี่ได้แล้ว?” คำพูดออกมาจากปากที่เหมือนคนขาดอากาศหายใจ

ชายหนุ่มควรจะดีใจที่เธอจำเขาได้แล้ว แต่ขนมเมนูนั้นราคาชิ้นละ 350 บาท รวมแล้ว 875,000 บาท คือราคาที่เขาต้องจ่ายสำหรับการเริ่มต้นจีบ มันทำให้เขาชาตั้งแต่ปลายนิ้ว ชั่ววินาทีร่างทั้งร่างแทบไร้ความรู้สึก เขากลืนน้ำลายลงคออย่างขมขื่นขณะที่ใบหน้ายังยิ้มให้เธอหวานชื่น

“ไม่เคยจำค่ะ ขอโทษด้วย แต่เห็นหน้าคุ้นๆ ว่าเหมือนเห็นที่ไหนเร็วๆ นี้ ก็เลยมองหาที่พื้น”

“มองหาที่พื้น?” คิ้วของหม่อมราชวงศ์ทิวากรแทบขมวดเป็นเลขแปด

“ค่ะ นี่ไง” ไข่มุกหยิบบางอย่างจากตะกร้าหวายบนพื้นข้างตัวขึ้นมาให้เขาดู มันเป็นช่อดอกกล้วยไม้ซึ่งห่อด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์ที่เธอฝากลูกจ้างซื้อเพื่อเอาไปตกแต่งห้องบนเพนต์เฮาส์ ในกระดาษสีขาวมีรูปชายหญิงคู่หนึ่ง เมื่อเช้าตอนที่เห็นรูป เธอรู้สึกคุ้นหน้าสองคนนี้มาก แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าเจอที่ icon siam แต่ก็ไม่ได้สนใจจะอ่านชื่อเสียงเรียงนามใต้ภาพ เมื่อกี้พอเขารุกเธออย่างออกนอกหน้า เธอจึงตวัดตาไปอ่านชื่อบนหนังสือพิมพ์อย่างว่องไว และตอนนี้เธอก็ใช้ความรวดเร็วเป็นปรอทอ่านรายละเอียดบนหนังสือพิมพ์ไปพร้อมกับเขา แม้มันจะยับย่นไปบ้างแต่เธอก็จับใจความสำคัญได้ครบถ้วน

“ผู้หญิงในภาพนี้เป็นแค่เพื่อน น้อง เอ๊ยเพื่อนนั่นแหละถูกแล้ว ไม่ได้เป็นอะไรกันอย่างที่เขาเขียน” เขารีบออกตัวก่อนอย่างติดๆ ขัดๆ

“ค่อยๆ พูดก็ได้ แต่ไม่ต้องกังวลนะคะ เรื่องนั้นไม่ได้อยู่ในความสนใจของฉัน ฉันสนใจเรื่องค้าขายมากกว่า คุณอาทิตย์เอารถอะไรมาคะ” ไข่มุกถามซ้ำด้วยชื่อเล่นพร้อมเลิกคิ้วเร่งรัดคำตอบ ในมือส่งออร์เดอร์ขนมผ่านอุปกรณ์สื่อสารที่เชื่อมถึงครัวเบเกอรี่

สมัยก่อนโรงแรมสั่งเห็ดทรัฟเฟิลมาจำกัดก็จริง แต่นั่นมันเมื่อก่อนไง ตอนนี้ในครัวเบเกอรี่สต๊อกวัตถุดิบนำเข้าไว้ในปริมาณมาก...มากพอที่จะใช้ไปเป็นปี หรือถ้าไม่พอ เธอก็ยังมีครัวของภัตตาคารที่ซุปเห็ดทรัฟเฟิลกำลังเป็นที่เชิดหน้าชูตา สามารถนำมาใช้ได้

เห็ดเธอมีเป็นป่า แป้งผสมก็พร้อมแล้ว เพราะคืนนี้มีงานจัดเลี้ยง เพียงแค่เติมส่วนผสมบางอย่างเพิ่มเติมเข้าไป หลังจากนี้ค่อยหาของหวานเมนูอื่นไปเสิร์ฟในงานจัดเลี้ยง

อยู่ดีๆ ก็ทำเงินได้เกือบล้านภายในหนึ่งชั่วโมง ทำไมจะไม่รีบคว้าไว้

“พอร์ชสองประตู” เขาตอบออกมาอย่างยากลำบาก

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะแถมบริการพิเศษให้นะคะ คุณอาทิตย์กลับไปรอที่โรงแรมได้เลยค่ะ เดี๋ยวเรือคอนช์เพิร์ลจะขน ‘ความลับของไข่มุก’ ข้ามฝั่งไปให้สองพันห้าร้อยชิ้นค่ะ”

“คะ...ครับ เอ่อ...” เขาอึกๆ อักๆ

“ไม่ทราบว่าจ่ายเป็นเงินสด หรือบัตรเครดิตดีคะ” ไข่มุกถามแล้วไม่รอฟังคำตอบ เธอหันไปเปิดเครื่องนับธนบัตรรอทันที เธอรู้ว่าไม่มีทางที่เขาจะพกเงินสดก้อนใหญ่ขนาดนั้นไปไหนมาไหน แต่ก็อยากจะข่มขวัญเขาเล่นๆ

“เอ่อ...” เขาอยากจะแคนเซิลออร์เดอร์ แต่ก็ไม่อยากเสียหน้า

“จ่ายไม่ไหวเหรอคะ” ไข่มุกถามเมื่อเห็นเขายืนหน้าซีดมือสั่น ทั้งที่ยังไม่ถึงเจ็ดหลักเลย ผู้ชายที่มาจีบเธอเปย์เจ็ดหลักถมเถ แต่เงินไม่เคยซื้อเธอได้ ในเมื่อพ่อเธอมีเงินมากเกินพอที่จะซื้อประเทศ

“มะ...มี มีสิครับมี เอ๊ย จ่ายไหวครับ” เขาตอบผิดตอบถูก

“อ้อลืมไป มีข่าวดีค่ะ ตอนนี้เราจัดโปรโมชั่นร่วมกับบัตรเครดิต ถ้ารูดผ่านบัตรจะได้แคชแบ็ก 10% แต่ให้ไม่เกิน 50,000 บาท สินค้าของคุณ 875,000 บาท คุณก็จะได้เครดิตเงินคืนในบัตร 50,000 บาทเต็มๆ ถือว่าลดไปเยอะนะคะเนี่ย” ไข่มุกพูดอย่างคล่องแคล่วเป็นสินน้ำใจ

หม่อมราชวงศ์ทิวากรยิ่งได้ยินตัวเลขก็ยิ่งมึน เขาหยิบบัตรเครดิตจากกระเป๋าส่งให้เธอแบบเบลอๆ

“ขอโทษนะคะ ใบนี้รูดไม่ผ่านค่ะ” ไข่มุกคืนบัตรใบนั้นให้เขา

เขาส่งบัตรเครดิตให้เธออีกใบ และโชคเล็กๆ ก็เป็นของเขาที่ไม่ทำให้หน้าแตกไปมากกว่าเดิมเมื่อมันรูดผ่านฉลุย

*********