“แม่จ๋า นกมันไม่มีขา นกเยยต้องบินอยู่แบบนี้ น่าฉงฉานนะ นกเหนื่อย” นิ้วที่เคลือบเล็บไว้สวยงามชี้ไปที่พุงกลมๆ ของนกซึ่งกางปีกสองข้าง ใต้ท้องของมันไม่มีขา คนวาดลืมวาดขาให้มัน ความสะเพร่าเล็กๆ น้อยๆ สะเทือนความรู้สึกเด็กน้อยผู้มีจิตใจดีอย่างนึกไม่ถึง
“นกมันเก็บขาไว้ในขนค่ะ ตรงนี้” ไข่มุกชี้ไปที่ใต้ท้องกลมๆ ของนก
“เหยอ หนาย” ขวัญเอยเอาภาพมาดูใกล้ๆ คิ้วเล็กๆ ขมวดเพราะมองเท่าไรก็ไม่เห็นขานก
“นั่นไงๆ” ไข่มุกชี้ไปยังนกเขาสองตัวซึ่งกำลังจิกอะไรบางอย่างบนพื้นกิน “น้องขวัญเอยเห็นขานกไหมคะ”
ขวัญเอยมองตามนิ้วของไข่มุกซึ่งทาเล็บสีเดียวกับตนเอง “เห็นจ้ะ แต่ทำไมนกตัวนี้ไม่มีขา”
“คนวาดลืมใส่ขามาให้ค่ะ”
“เหยอ ใจย้ายจัง นกอันนี้ก็เยยเดินไม่ด้าย”
คำถามเดิมๆ กลับมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไข่มุกรับมืออย่างใจเย็นจนขวัญเอยยอมรับในสิ่งที่เธอสอน กระทั่งบัตรภาพทั้งยี่สิบภาพถูกจับคู่จนหมด แกรี่ซึ่งมีส่วนร่วมเล็กๆ น้อย
