“ใช่ครับ พ่อจ๋าไม่ดื้อ แม่จ๋าสั่งให้ทำอะไร พ่อจ๋าก็ทำทุกอย่าง” เขาก้มลงพูดตรงดวงหน้าน้อยๆ เป็นการยืนยัน ก่อนจะเหลือบตาขึ้นมองหน้าไข่มุก เธอทำหน้านิ่งๆ แต่เขาเห็นมือเธอสั่น จะหยิบยางดันไปหยิบหวี หยิบผิดๆ ถูกๆ อยู่หลายครั้ง จนกระทั่งบนหัวเล็กๆ มีเปียหลายอัน เธอหยิบกระจกสองอันออกมาจากกระเป๋า อันหนึ่งส่องที่ด้านหลัง ส่วนอีกอันส่องด้านหน้าเพื่อให้ขวัญเอยได้มองเห็นเปียที่สะท้อนอยู่บนกระจกด้านหลัง
“สวยไหมคะ” ไข่มุกถามเด็กน้อยที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“ฉวย”
“สวยเหมือนแม่จ๋า” คนที่ไม่ถูกถามฉวยโอกาสตอบด้วย
“ไม่ได้ถามพี่ต้าร์” น้ำเสียงไข่มุกมีความขัดเขินแทรกอยู่
“แม่จ๋า ทาฉีที่เย็บให้หนู” ขวัญเอยทวงสัญญาหลังจากเป็นเด็กดีสำเร็จ
ไข่มุกหยิบยาทาเล็บไร้สารเคมีที่เธอใช้เป็นประจำออกมาจากกระเป๋า แต่ก่อนที่จะลงสีสวยๆ เธอก็จัดการตะไบเล็บเล็กน้อยโดยระวังไม่ให้เข้าเนื้ออ่อนๆ จากนั้นสีฟ้าพาสเทลก็ถูกเคลือบลงบนเล็บ
