จูบแรก
1574 Words
ถึงข้อมูลที่มีจะไม่สมเหตุสมผลกับสิ่งที่ทำอยู่สักเท่าไหร่ แต่สุดท้ายพวกเขาก็พากันเดินตามหลังจนมาถึงห้อง ร่างสูงฉีกยิ้มแฉ่งให้กับร่างบางที่อุตส่าห์มองข้ามไหล่หันมอง ขณะคลายปมประตู
“ไม่ต้องมายิ้ม”
กลับถูกตำหนิอีกตามเคยด้วยเสียงเข้มพร้อมแยกเขี้ยว กลายเป็นเขาที่หงอยเลี่ยงทำตามไม่ได้ หุบยิ้มทันควันเดินตามเธอเข้าไปข้างในแต่โดยดี
ความรู้สึกแปลกใหม่ถาโถมเข้ามาในจิตใจของเตียร์ เมื่อรู้ดีครั้งนี้ไม่ได้กะทันหันจนไม่มีเวลาให้คิดเรื่องอื่นเหมือนครั้งที่แล้ว สามวันก่อนเนื่องจากดึกดื่นเกินกว่าจะมานั่งคิดได้ คิดอยู่อย่างเดียวทำอย่างไรก็ได้ให้ขึ้นไปบนเตียงแล้วหลับให้เร็วที่สุด ต่างจากครั้งนี้ที่มีเวลาเหลือเฟือ เวลาที่ทำให้เธอและเขากระดากอาย ห้องทั้งห้องเงียบกริบ มีแต่เสียงความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ ที่ถูกพ่นออกมาหลังถูกเปิดใช้งานไม่นานมานี้
“อยากดื่มอะไรหน่อยไหม ในตู้เย็นน่าจะมีของที่นายดื่มได้ บริการตัวเองก็แล้วกัน”
หญิงสาวบอก ขณะรูดซิปเสื้อคลุมตัวโคร่งร่อนลงมา เผยสรีระข้างในให้เห็นชัดเจนยิ่งขึ้น มีเพียงเสื้อกล้ามสีดำเท่านั้นปกปิดอยู่ บ่งบอกให้รู้แท้จริงหญิงสาวเป็นคนซ่อนรูปแค่ไหน รูปร่างของเธอจะเล็กมาก เมื่อเทียบกับท่อนแขนของเขาถ้ามาประกบคู่กัน
“พี่จะไปไหนครับ”
หนุ่มพลัดถิ่นหันขวับมองตามจังหวะเงาเธอขยับเตรียมจะเดินห่าง แต่แล้วกลับต้องเงียบกริบเมื่อเห็นเอวคอดกิ่วนั้น เขากลั้นหายใจเบือนหน้าไปทางอื่น อย่าทันให้เธอเห็นอาการของเขาผ่านแววตาหื่นเงียบ พร้อมเกาท้ายทอยกลบเกลื่อน
“อาบน้ำสิ มีปัญหาอะไร”
น่าแปลกที่เธอไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย ต่อสิ่งที่ทำส่งผลให้ชายหนุ่มประหม่า ยังคงเลิกคิ้วสูง รอคำตอบหลังเอ่ยคำถามห่ามห้วน
“ไม่มีๆ ไปเลยครับ ตามสบาย”
“ตามสบายงั้นเหรอ ไอ้บ้า นี่มันห้องฉัน”
หนีไม่พ้นคำตอบของเขาทำเธอด่าอีกจนได้ เตียร์ตอกกลับเสียงเล็ดลอดเพียงไรฟัน หมุนตัวเดินเข้าห้องไปด้วยหน้าบึ้งตึง ไม่มีโอกาสได้เห็นสีหน้าลับหลังของเขา แววตาทะเล้นที่เปลี่ยนไปราวกับคนละคน เร่งดึงโทรศัพท์ในกระเป๋ามาเปิดเครื่องก่อนทำการส่งอีเมล์
‘ขอเวลาผมสามวัน แล้วจะติดต่อกลับไปนะครับ’
เสร็จธุระจึงจะปิดกลับ ซ่อนเอาไว้ในที่ที่มิดชิดที่สุด ใช้ช่วงเวลาที่อยู่ลำพังนั้นขบคิดแผนการ รอเปลี่ยนบุคลิกก็ตอนเจ้าของห้องกลับมาพร้อมชุดตัวใหม่
พาสคาลดึงตัวจากการเอนหลังพิงพนักมายืนเต็มความสูง ท่าทางตระหง่านคอตั้งบ่าหน้าตรงนั้นบ่งบอกความเป็นเขาอย่างชัดเจน เพียงแต่ตอนนี้หญิงสาวในห้องน้ำจะไม่มีทางได้เห็น หากเขาไม่ให้เห็นก็เท่านั้น มือหนาตั้งแต่ปลายนิ้วลามขึ้นมาผ่านข้อมือเต็มไปด้วยเส้นเลือดแข็งปูดแสดงให้รู้ถึงการออกกำลังที่หนักหน่วงแบบสม่ำเสมอ ยกขึ้นมาเท้าเอวสอบ แหงนหน้ากวาดตาไปทั่วห้อง เขาต้องการหาตำแหน่งติดตั้งบางอย่างที่คล้ายกับตาแมวและเครื่องดักฟังไว้ในยามที่เขาไม่อยู่ จนกระทั่งเจอในที่สุด เขาใช้เวลาเพียงไม่นานในการติดตั้งอุปกรณ์เหล่านั้น ซึ่งประจวบเหมาะพอดีกับที่เธอออกมา
“มัวยืนทำอะไรอยู่ ไปอาบน้ำสิ”
“กำลังคิดอยู่ครับ ผมจะขโมยของชิ้นไหนไปขายก่อนดี”
และแสร้งพูดกลบเกลื่อนบางสิ่งเพิ่งจะทำเสร็จไป หญิงสาวชะงักหรี่ตามองแยกเขี้ยวใส่เขา ร่างสูงเห็นอย่างนั้นถึงกับยิ้มทะเล้นประหนึ่งเด็กน้อย พลางขยิบตา
“ก็ลองดูสิ ถ้าฉันไม่ไล่เตะก้นนาย”
ยิ้มละมุนอีกครั้งก็ตอนเตียร์เลิกคิ้วสูงท้าทาย ท่วงท่ายืนเท้าสะเอวบอกนิสัยของเธอเป็นอย่างดี ร่างบางตรงหน้าไม่ใช่คนใจร้ายจากการตัดสินใจเมื่อพบเห็นเพียงครั้งแรก แต่เป็นคนดีมีน้ำใจคนหนึ่งที่อยู่ในบรรทัดฐานผู้ชายส่วนใหญ่ชื่นชอบ น่าเสียดายเขาเข้าหาเธอด้วยผลประโยชน์ ไม่เช่นนั้นคงจะรู้สึกหวั่นไหวบ้างไม่มากก็น้อย
“ดุจัง ผมแค่ล้อเล่นเอง ว่าแต่ก่อนอาบน้ำผมขอหาอะไรในตู้เย็นกินก่อนได้ไหมครับ หิวจะแย่”
“หิวมากเลยเหรอ” เธอหมายถึงหิวมากถึงขนาดรอไม่ได้เชียวหรือถึงได้เผลอถามเสียงอ่อน เพราะกำลังจะสั่งอะไรมาให้ทานพอดี แต่เขา..
“กินพี่ได้ทั้งตัวเลยล่ะครับ”
“นี่!”
“ฮ่าๆๆ”
แทนที่จะได้เห็นมุมอารมณ์ดีของเธอบ้าง เขาก็ขยันทำให้อารมณ์เธอเสียอยู่เรื่อย หญิงสาวทำหน้าบึ้งพยักพเยิดหน้าไปทางนั้นที่มีห้องครัวอยู่ ส่วนเธอเดินไปทิ้งตัวลงบนโซฟา
“ผมกินได้หมดเลยใช่ไหมครับ มีอันไหนที่พี่หวงหรือเปล่า”
เสียงตะโกนดังออกมา เตียร์ตะโกนกลับสั่นหน้าไปมาก่อนทิ้งศีรษะลงพนัก ทั้งที่รู้ว่าเขาไม่มีทางได้เห็นมัน
“เหอะ ไม่อะ จะกินอะไรก็กินไปเถอะ”
พลางหลับตาพริ้ม ด้วยความเหนื่อยล้าที่สะสมมาหลายวัน บวกกับวันนี้เธอเสียน้ำตาไปเยอะ
ร่างสูงเดินออกมาพร้อมเบียร์กระป๋องหนึ่งและกับแกล้มซึ่งสามารถกินทั้งเย็นได้อีกนิดหน่อย พลันชะงักงันก็ตอนเห็นเธออยู่ในสภาพนั้น เลือกที่จะเดินไปทิ้งตัวลงบนพื้นข้างๆ เอนหลังพิงโซฟาซึ่งอยู่ระดับเดียวกันกับขาเธอ สัญชาตญาณปลุกให้เธอตื่น ลืมตาปรือขึ้นมาหรี่มองเขา
“หิว แต่กินเบียร์เนี่ยนะ? เป็นบ้าเหรอ”
ความน่ารักของเธออยู่ตรงนี้ ขนาดตัวเองง่วงนอนแทบแย่ ยังอุตส่าห์จะบ่น แต่เป็นการบ่นที่ไม่ได้จริงจังอะไร หญิงสาวห่วงนอนซะมากกว่า
“ดื่มด้วยกันไหมครับ” พาสคาลยื่นเบียร์ให้เธอ “จะได้สดชื่น”
เธอสั่นหน้า ขยับตัวขึ้นมานั่งตัวตรง ก่อนจะเลื้อยลงมานั่งชันเข่าข้างเขา
“เหลือเชื่อว่านายจะดื่มมัน”
“ทำไมผมจะดื่มไม่ได้ครับ”
ชายหนุ่มหันกลับมาถาม มองลึกเข้าไปในตาเธอ ตาคู่ลอยใกล้จะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่ ยกยิ้มภายหลังเมื่อได้คำตอบ
“ไม่รู้สิ เป็นเพราะแว่นหนาที่นายสวมอยู่มั้ง สั้นมากเลยเหรอ”
“อะไรสั้นครับ”
เอ่ยสวนทันควันในจังหวะเธอถามไม่ทันจบ ความตกใจทำให้เธอเผลอปล่อยหมัดใส่ต้นแขนเขา เร็วทันควันไม่ต่างกัน
“ไอ้บ้านี่”
ชายหนุ่มหัวเราะชอบใจ ถึงขนาดตัวสั่นเทิ้มทำเบียร์ในกระป๋องกระฉอกหก เปลี่ยนดวงตากลมโตที่มีอยู่ก่อนแล้วให้มีมากเข้าไปอีกยามขึงขึ้น
“พี่หมายถึงสายตาผมใช่ไหม”
“ก็ใช่นะสิ นายคิดอะไรอยู่”
“พี่นั่นแหละคิดอะไรอยู่”
“อย่ามากยอกย้อนฉันนะ”
ไม่นานทั้งคู่พากันเงียบ ยุติการเถียงกันชั่วคราว เมื่อได้คำตอบการพยักหน้าของเขา ชายหนุ่มใช้โอกาสนั้นกระดกเบียร์อีกรอบ ก่อนจะวางมันลงบนพื้นใกล้กัน
“วันนี้พี่ไม่ไปทำงานเหรอครับ วันก่อนตอนเจอพี่ครั้งแรก ผมเห็นพี่เดินออกมาจากที่อื่น เวลาเกือบจะเช้าขนาดนั้นเพิ่งจะเลิกงานเหรอครับ”
เตียร์ไม่ได้ตอบในทันที เธอเลือกพยักหน้าแทน เป็นการก้มหน้างุดคล้ายกับกำลังเก็บความลับอะไรบางอย่าง
“อืม วันนี้วันหยุดฉันน่ะ”
“จริงดิ? เยี่ยมไปเลย ผมจะได้อยู่กับพี่ทั้งคืน”
“ใครอยากอยู่กับนายไม่ทราบ”
อย่างเตียร์ ต่อให้เป็นผู้หญิงดูนิ่งแค่ไหน ประหนึ่งมีเรื่องเครียดมากมาย เมื่ออยู่กับเด็กหลงทางคนนี้คงจะเครียดได้ไม่นาน เนื่องจากเขานั้นหาเรื่องมากวนประสาทได้ตลอด ในขณะเธอเองก็งง ไม่ใช่เพราะคารม แต่เป็นเพราะตัวเธอเอง มีเหตุผลอะไรถึงได้หลวมตัวใจดีมานั่งอยู่ตรงจุดนี้ได้
“ก็แล้วแต่พี่สิครับ ผมอยากอยู่ห้องพี่ แต่ถ้าพี่ไม่อยากอยู่ห้องตัวเองก็ตามใจ”
ต่างจากอีกฝ่ายโดยสิ้นเชิง เขาไม่ได้สับสน นั่นเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นสิ่งที่เขาจงใจอยากจะให้เกิดมาก่อน มันอยู่ในแผน แผนของเขา เจตนาคิดค้นขึ้นมาเพื่องานนี้โดยเฉพาะ อยู่ที่ช่วงเวลาและสถานการณ์ ยากที่จะผิดพลาด แต่หากจะพลาดสักครั้งก็คงเป็นสิ่งเล็กๆ ที่เขาสามารถแก้ไขได้
เขาปิดโทรศัพท์แต่เขาลืมปิดเครื่องมือสื่อสารชนิดอื่น อาทิเช่นนาฬิกาข้อมือ ที่มันสามารถใช้โทรได้
สิ่งนั้นดังขึ้นมากลางคัน ทำเตียร์ที่นั่งเหม่อลอยอยู่ชะงัก หันขวับมายังต้นเสียงซึ่งอยู่ในกระเป๋ากางเกงเขา
“เสียงอะไรน่ะ?”
ความจวนตัวแก้ไขสถานการณ์ที่มันประชั้นชิดเกินไปทำให้เขาเลือกไม่ได้ นอกจากใช้ทางออกโดยการผลักร่างบางแนบไปกับโซฟา ส่วนตัวเขานั้นถลาเข้าไปขึ้นคร่อม โน้มหน้าลงไปใช้ริมฝีปากกดริมฝีปากแทน
- Writer
