ช้อนตักซุปขนาดพอดีคำถูกชะงักจ่อริมฝีปากไว้ ดวงตาภายใต้กรอบแว่นหนาเตอะชำเลืองขึ้นมอง ก่อนจะสำลักหมดมาดมาเฟียปลอมตัว
“อะไรกันครับเนี่ย พี่จะมาถามตรงๆกันแบบนี้ได้ไง”
“ทำไมจะถามไม่ได้ ก็ฉันอยากรู้”
ต่างจากร่างบางตรงหน้า นอกจากคอระหงตั้งตรงแล้ว แขนยาวจรดข้อศอกยังวางราบไว้บนโต๊ะอีก เธอผสานมือเข้าหากัน จ้องหน้าเขาประหนึ่งต้องการคำตอบเสียให้ได้
“อย่างน้อยพี่ก็ควรรอให้ผมกินเจ้านี่เสร็จก่อน ผมหิวนะครับ”
กว่าจะสำนึกได้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นความผิดของเธอ ก็รอให้เจ้าตัวท้วงออกมาตรงๆบ้าง หญิงสาวถอนหายใจพรืด พยักพเยิดหน้าขึ้นเป็นอันว่าเข้าใจ พลางดึงโทรศัพท์ขึ้นมารูดหน้าจอเล่นฆ่าเวลา ส่วนชายหนุ่มนั้นกินต่อสลับกับชำเลืองมองเธอเป็นระยะๆ จนกระทั่งทั้งเนื้อทั้งน้ำในชามหมดเกลี้ยงไม่เหลือสักหยดหลังเขายกซด เกิดเสียงน่าเกลียดทำคนตรงข้ามละสายตาจากจอโทรศัพท์ขึ้นมามอง
พาสคาลเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงบอกเขานั้นพร
