“ถ้าอย่างนั้น..พี่ก็ดูแลตัวเองด้วยนะครับ”
เสียงทุ้มนั้นบอกเธอ ไหล่มนถูกทิ้งพิงกับพนักโซฟา หลังเสียงประตูบานนั้นถูกปิดลงด้วยมือใหญ่ของร่างสูง ที่เดินผ่านไปจากการขับไล่ของเธอ ริมฝีปากบางเฉียบขบกันแน่น หญิงสาวคิดไม่ตก จะไล่เขาไปทั้งที่ไม่มีเงินติดตัวสักแดงเดียวอย่างนี้น่ะหรือ?
จะดูใจร้ายเกินไปหรือเปล่า?
ว่าแล้วหัวไหล่ที่ว่าถูกดึงกะทันหันชนิดเธอเองก็ไม่เข้าใจตัวเอง ก่อนจะผุดลุกขึ้นยืนผงะกับโซฟาก็ตอนที่รู้ว่านิ่งเฉยต่อไปไม่ไหวแล้ว ประตูบานนั้นถูกกระชากอีกครั้ง แล้วถูกปิดลงเสียงดังก็ตอนหลุดร่างบางผ่านวงกบไป
เตียร์สาวเท้าเปล่าสับกันบนพื้นปูนเย็นเฉียบเท่ากำลังที่สามารถทำให้เร็วที่สุดได้ ด้วยความรู้สึกสับสนที่พกติดตัวไปด้วย ระหว่างทางเดินไปจนถึงหน้าลิฟต์กับตัวเลขข้างบนกำลังนับถอยหลังลงเรื่อยๆ บอกชั้นหลังถูกสั่งให้ไต่สายเคเบิลลงไป ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้เดินเร็วขนาดนั้นกับเวลาการตัดสินใจวิ่
