เวลาใกล้รุ่ง แทนที่จะได้นอน ร่างสูงกลับต้องมาต้อนรับใครบางคนอยู่ในห้องรับแขกแทน
*เลียม หนึ่งในแก๊งอัลฟาที่เพิ่งจะได้รับตำแหน่งมาหมาดๆ นั่งอยู่ตรงข้ามกับเขา สีหน้านิ่งเฉยราวกับรูปปั้นขี้ผึ้ง ซึ่งต้องเป็นผลงานของระดับผู้เป็นปรมาจารย์ ที่สร้างชิ้นงานของโลกเสมือนจริงขึ้นมา มีใบหน้าเปรียบดั่งฟ้าประทานมาจุติ พร้อมอาวุธสังหาร เสน่ห์ดึงดูดทุกหนแห่ง และป้องกันเป็นอย่างดีในเวลาเดียวกัน เนื่องจากไม่ได้มีแค่หล่อเหลาเพียงอย่างเดียว แต่ดวงตาคมกริบขวางกั้นระหว่างเขากับผู้พบเจอใหม่ไว้ด้วย ซึ่งค่อนข้างยากต่อการจะเข้าถึง
ใช่ เขาดูหยิ่ง ชนิดที่มองเผินๆ ไม่มีความมั่นพอไม่กล้ามาคุย
“ลุงส่งนายมาหรือ”
บทสนทนาแรกเริ่มจากเจ้าของบ้านก่อน ชายผู้มาใหม่เหลือบตาขึ้นสบตาเขา ในตาเสมือนทะเลลึกไร้คลื่นเกลียว แต่ยากต่อการคาดเดา ลึกลงไปใต้ท้องมหาสมุทร อาจจะเชี่ยวเกินกว่าจะว่ายต้านได้
“ครับ”
“เพื่ออะไร สอนงานฉันเหรอ”
