พาสคาลยืนพิงประตูในท่ากอดอก ยิงสายตามายังคนทั้งคู่ด้วยใบหน้าเรียบเฉย เขาไม่ได้พูดอะไร แม้จะสบตากับทั้งสองคนที่หันมาพร้อมกัน ในขณะคนทั้งคู่เองก็ไม่ได้ตกใจที่เห็นเขา โดยเฉพาะเลียม รายนั้นเลิกคิ้วสูง หันมองตามคนมาใหม่ที่กำลังเดินเชื่องช้าเข้ามา แสร้งเมินทำเป็นมองไม่ให้เห็นกัน
“ผมก็หาซะทั่ว นึกว่าพี่ไปไหน ที่แท้มานั่งอยู่ในครัวนี่เอง บะหมี่อร่อยไหมครับ”
กลับหันไปถามผู้หญิงอีกคน เตียร์หันขวับจังหวะดึงตัวกลับไปนั่ง รู้สึกแปลกๆกับประโยคคำถามถูกเปล่งออกมาน้ำเสียงทุ้ม สีหน้าเรียบเฉย เหมือนไม่ได้ดูใส่ใจอยากจะได้คำตอบจากคำถามนั้นนัก
“ยังไม่ทันได้กินเลย นายก็มาพอดีเนี่ย”
เธอตอบหน้าซื่อ ราวกับไม่ได้รู้สึกรู้สา ต่างกับเลียมที่เข้าใจทุกอย่าง ท่าทางนี้ของพี่ชายต่างสายเลือดคือกำลังหึงหวง และเก็บซ่อนอาการ มาเฟียร้ายยกยิ้ม พึงพอใจกับผลลัพธ์สามารถทำให้เขาเคืองโกรธได้
“ผมเข้ามาขัดขวางสินะครับ”
“ใช่เลย พี
