หลุมพรางรักคนสองขั้ว S3

ยั่ว

เธอไม่ได้จงใจนอนแน่นิ่งให้เขาสัมผัสด้วยริมฝีปากร้อนฉ่าของเขา เพียงแต่ความตกใจราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุนนั้นทำตัวเธอแข็งทื่อ จะมีก็แต่ดวงตาเบิกกว้างเท่านั้น ก่อนจะใช้เข่าข้างหนึ่งซึ่งอยู่ใต้ราวท้องแข็งยันออก

“เป็นบ้าอะไรเนี่ย” ดีดตัวลุกขึ้นมานั่ง แผ่นหลังห่างจากพนักโซฟา ดวงตากลมโตตะลึงขึงตวัดมอง ผู้อาศัยรุ่นน้องที่ทำเรื่องลามปาม “มาจูบฉันทำไม?”

เธอตวาดเสียงดังลั่น ไม่นานกลับหายไปเพราะลักษณะเด่นบางอย่างบนใบหน้า ดวงตาคู่คมที่ไร้กรอบแว่นบดบังอยู่ ใช่ เขาเผลอดึงมันออก จังหวะโน้มหน้าไปหาเธอหวังกลบเกลื่อนเสียงนาฬิกาและใช้จังหวะนั้นกดหยุดมัน ความคุ้นเสมือนเคยเห็นทำให้เตียร์ชะงัก ขมวดคิ้วจ้องเขม็งอย่างพินิจพิเคราะห์

“ฉันว่าฉันเคย..”

ทว่ากลับถูกร่างสูงเรียกร้องความสนใจอีกรอบ เขายื่นหน้าเข้าไปหาเธอ เลี่ยงสาวเจ้าหลบหลีกโดยสัญชาตญาณไม่ได้ หันเบือนไปทางอื่นกลายเป็นลืมเรื่องที่จะพูดเสียสนิท

“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ” เร่งควานหาแว่นซึ่งตกอยู่ใกล้ๆมาสวมใส่ “ไม่ได้ตั้งใจจะจูบพี่”

“ไม่ได้ตั้งใจงั้นเหรอ? ไอ้บ้า! เต็มๆเลยเนี่ยนะ”

“ก็พี่อยากน่ารักใส่ผมก่อนทำไมอะ?”

ประโยคที่แสร้งพูดเพียงไม่กี่พยางค์ ไม่คิดว่าจะทำคนฟังนิ่งงันราวกับถูกถอดปลั๊กแบบนี้ เตียร์มองหน้าเขา ขณะสายตายังเต็มไปด้วยความสงสัย กลับเลือกที่จะเงียบไม่พูดอะไรต่อ เขารู้นี่ไม่ใช่สิ่งที่ผู้ชายคนหนึ่งควรทำกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งไม่ได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันสักเท่าไหร่ แต่จะให้ทำอย่างไรได้ เขาไม่มีทางเลือกนี่

“ทำไมพี่จ้องผมแบบนั้นล่ะครับ "

ดวงตากลมโตไม่ได้สะทกสะท้านกับสิ่งที่เขาถาม สิ่งที่อยู่ภายในนอกจากเงาของเขา คงมีอีกคนหนึ่งที่อยู่ภายใต้ความคิดที่หล่อนเพิ่งจะเจอมา ด้วยความไม่แน่ใจจึงพูดออกมาไม่ได้

“หรือว่า... พี่กำลังหวั่นไหวเพราะความหล่อของผม?”

เตียร์ยังคงเงียบ ไม่นานก็ปล่อยหมัดใส่ท้องแกร่งของเขาพร้อมกัดฟันกรอด

“นายมันก็แค่เด็กกะล่อนคนหนึ่งที่ฉันไม่ควรเจอ!”

ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง พลันกระทืบเท้าหายเข้าไปในห้อง วินาที่ที่ประตูถูกปิดกระแทกวงกบเสียงดังสะเทือน นาทีนั้นเป็นครั้งแรกที่เขาหน้าชาวาบ ใจกระตุกให้กับสีหน้าและแววตาคู่นั้น

พี่สาวของเขาคงโกรธเขามาก..

เช้าวันต่อมา เตียร์ตื่นนอนตามเวลาปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือห้องเช่าขนาดไม่ได้ใหญ่มากของเธอ ไม่ได้มีแค่เธออาศัยตามลำพัง กลับมีชายหนุ่มแปลกหน้าที่เพิ่งจะขโมยจูบแรกของเธอไปอาศัยอยู่ด้วย ความแปลกใหม่ทำให้เธอประหม่า ไม่เป็นตัวของตัวเองทั้งที่นี่มันเป็นห้องของเธอ จะเดินไปหาอะไรกินในครัวก็ยังต้องคิดหนัก

สาวเจ้าถอนหายใจพรืด เหลือบตามองบน ตัดสินใจเปิดประตูเบาๆแล้วย่องออกไปอย่างค่อยๆเพราะความหิว เธอไม่ใช่คนที่มีมารยาทขนาดนั้น ที่ทำไปทั้งหมดนี้มีเพียงเหตุผลเดียว คือไม่อยากให้เขาตื่น แล้วมาสบตากับเธอ คนที่ทำให้เธอสลัดภาพเหตุการณ์เมื่อคืนออกจากหัวไม่ได้

หากแต่เรื่องน่าอายไม่ได้จบเพียงแค่นั้น เมื่อเธอหลุดออกมาจากวงกบประตู ยืนตระหง่านอยู่กลางห้องนั่งเล่น แอบแยกเขี้ยวใส่คนนอนอยู่บนโซฟา แล้วเหลือบไปเห็นอะไรสักอย่าง ซึ่งอยู่ภายใต้กางเกงนอนตัวบางสีซีดนั้น

“บ้าจริง”

เตียร์อับอายเบือนหน้าหนี ก่อนยืนแก้มแดงอยู่คนเดียว เธอไม่เข้าใจขณะเขากำลังหลับ ทำไมเจ้านั่นถึงได้ชี้โด่ขึ้นมาได้ เขากำลังฝันเกี่ยวกับเรื่องลามกอยู่ใช่ไหม เมื่อเชื่อความคิดตัวเองเป็นหลักเธอจึงตลึงตาใส่เขาอีกรอบ เดินเลี่ยงตรงไปยังโซนครัว เปิดตู้เย็นหยิบน้ำกับขนมปังขึ้นมากิน ในขณะความคิดอีกด้านที่ไม่ค่อยจะเชื่อฟังสั่งให้เธอนั้นหันไปมอง ก่อนขนมปังที่กำลังเคี้ยวอยู่แทบพุ่ง เมื่อจังหวะนั้นเขาใช้มือล้วงเข้าไปแล้วขยำมันเล่น

ร่างบางถึงกับเบิกตาโพลง เบือนหน้าหนีไปทางอื่น ความโจ่งแจ้งที่เห็นเกือบจะทำอาหารติดคอตอนกลืน ถึงขนาดต้องยกน้ำดื่มตามรวดเดียวหมดขวด

หลายนาทีกว่าพาสคาลจะตื่น ในขณะร่างบางยังคงปักหลักอยู่ตรงนั้น หลังลากเก้าอี้มานั่งกอดเข่าหันไปทางเขาที่นอนอยู่ ท่าทางกัดเล็บมือจับจ้องมายังเขาตาไม่กะพริบ ทำคนเพิ่งตื่นและผุดตัวลุกขึ้นงงเป็นไก่ตาแตก เขามองเธอกลับเลิกคิ้วสูง

“พี่นั่งจ้องผมแบบนั้นมานานแค่ไหนแล้วครับ?” พลันเร่งตะปบตรงกลางหว่างขา ก็ตอนก้มลงไปเห็นน้องชายตัวเอง “เฮ้ย! นี่พี่มองมันอยู่เหรอ”

“ฉันกำลังนั่งนับเลขอยู่ ถ้าภายในครั้งที่ร้อย ไอ้เจ้านั่นของนายยังไม่อ่อนตัวลง ฉันจะตัดมันทิ้ง”

“ฮะ!”

“ใส่เสื้อผ้าซะ เดี๋ยวนี้!”

เสียงทุ้มบวกท่าทางจริงจังนั้นทำเขาหน้าเหวอ ร่างสูงหยิบเสื้อขึ้นมาใส่อย่างลนลาน โดยไม่วายควานหาแว่นขึ้นมาสวมเพื่อความสมจริง และแสร้งกลืนน้ำลายลงคอดังอึก

“นายคิดว่านายเป็นใครกันฮะ ถึงได้แต่งตัวน้อยชิ้นมานอนอยู่ในบ้านของคนอื่นแบบนี้ ฉันเป็นผู้หญิงนะโว้ย!”

ถ่างตาโตเสมือนเกรงกลัว ทั้งที่ในใจตอนนี้กลั้นขำแทบแย่ หญิงสาวตรงหน้าทำราวกับตนเป็นเด็กประถมที่ไม่รู้ประสีประสา

“โธ่ ผมก็ใส่แล้วนี่ไง พี่ก็ดุจัง”

“ยังมีหน้ามาพูดอีก นายทำฉัน.. อยากจะอ้วก”

“โห ถึงกับจะอ้วกเลย?” ชายหนุ่มย้อนถามลุกขึ้นเต็มความสูง เตรียมจะเดินไปที่เธอสายตาห่ามหื่น “นี่ผมจะบอกอะไรให้ ไอ้เจ้านี่ที่พี่อยากจะอ้วกน่ะ ที่บ้านผมมีแต่สาวๆพากันแย่งชิง”

เตียร์เห็นอย่างนั้นถึงกับละล้ำละลัก จะลุกหนีก็คงไม่เร็วอย่างใจคิด เธอยกมือชี้หน้า เป็นภาษากายแทนคำสั่งฟ้าผ่าของเธอ

“หยุด! หยุดอยู่ตรงที่ของนาย ขืนเดินเข้ามาอีกก้าวเดียวอย่าหาว่าฉันไม่เตือน” และทำสีหน้ากลั้นขำถามยานคาง “ตะกี้นายว่าอะไรนะ สาวๆแย่งชิงงั้นหรือ?”

พาสคาลเห็นอย่างนั้น หากทำตามก็คงจะไม่ใช่ตัวเขา ไหล่แกร่งยกขึ้นอย่างไม่ยี่หระ ยังคงเดินเชื่องช้าไปหาเธอต่อ ร่างบางที่นั่งมองอยู่ถึงกับยิ้มเจื่อนและหุบลงทันควัน กว่าจะตั้งสติได้เธอต้องลุกและถอยหลังหนี ก็ตอนเขาลุกล้ำเข้ามาถึงตัวแล้ว ใบหน้าหล่อเหลาตามแบบฉบับของเด็กผู้ชายวัยเผาะที่เพิ่งจะตื่นนอน ยื่นเข้ามาหาในจังหวะโน้มตัวลง เธอผู้ที่อยู่ในท่าแหงนหน้าขึ้นและกำลังอึ้ง ถึงกับตัวแข็งทื่อ

“ใช่ครับ...” เพราะเขาไม่ได้แค่กระซิบ ปล่อยลมอุ่นๆเล็ดลอดเข้ามาในหูของเธอเพียงอย่างเดียว ทว่าริมฝีปากร้อนฉ่าพร้อมเสียงแหบแห้งจงใจขบเม้มติ่งหูนุ่มซึ่งมีเพชรเม็ดเล็กฝั่งทะลุอยู่ด้วย “แต่...ผู้หญิงแย่งชิงกันเป็นสิบ”