ถามตรง
1266 Words
ลมอุ่นๆ ปะทะใบหูและซอกคอไม่ได้ทำให้เตียร์ขนลุกซู่เท่ากับเสียงแหบแห้งของเขา ที่จงใจพูดให้ใจเธอกระตุก ก่อนจะเม้มตรงติ่งหูแกมหยอกล้อ
“นี่!”
หญิงสาวเบี่ยงหน้าหลบหันขวับทันควันหวังตวาด ทว่าปลายจมูกซึ่งจ่อรออยู่แล้ว ประสานงาเข้ากับปลายจมูกโด่งรั้นของเธออย่างจัง ทำแว่นที่สวมอยู่ของเขาบิดเบี้ยว ร่วงหล่นตกพื้นไปตามระเบียบ เปิดโอกาสให้เธอสบตา ความกระจ่างชัดเจนหยุดสีหน้าหงุดหงิดกับดวงตาคู่โตอยู่กับที่ สมองโซนความคิดวิ่งพล่าน
“ฉันว่า ฉันคุ้นๆกับดวงตาคู่นี้นะ”
วินาทีนั้นพาสคาลไม่มีแม้แต่เวลาจะก้มลงไปเก็บมันขึ้นมาใส่ใหม่ เนื่องจากเธอไม่ได้พูดเปล่า เพราะนิ้วเรียวข้างถนัดยกขึ้นมาสัมผัสหน้าเขาด้วย บริเวณโหนกแก้มใกล้เคียงกับดวงตาที่เธอกำลังพูดถึง
“เหมือนเคยเห็นที่ไหนสักที่”
นั่นจึงเป็นสาเหตุทำชายหนุ่มเบือนหนี หันหน้าไปทางอื่น ถอยหลังกรูดออกห่างจากกัน ความเกรี้ยวกราดของมันแม้จะเป็นเพียงเวลาอันสั้นก็สามารถทำผู้มองอยู่รับรู้ได้ เธอจะไม่หลุดจากภวังค์ความคิดเลย หากไม่เห็นสายตาคมกริบ ดำมืดราวกับก้นเหวลึกเมื่อครู่นี้
“ผมหิวจังครับ มีอะไรให้กินบ้างไหม”
ไม่นานก็แปรเปลี่ยนเป็นทะเล้นเหมือนเดิม พร้อมกับการหมุนตัว ถือวิสาสะเดินผ่านร่างเธอไปยังตู้เย็นข้างหลัง หญิงสาวชะงัก ลบริมฝีปากในจังหวะก้มหน้าลง เธอค่อนข้างประหลาดใจต่อสิ่งที่เกิดขึ้น แต่เลือกเอี่ยวตัวมองข้ามไหล่ไปยังเขา เพื่อตอบคำถาม
“มีขนมปังสองแผ่นสุดท้ายที่ฉันเพิ่งจะกินไปเมื่อกี้นี้”
“โห นี่พี่กินคนเดียวสองแผ่นเลยเรอะ?”
“ก็ใช่น่ะสิ แล้วจะทำไม”
เธอย้อนถามปรับเปลี่ยนเรื่องตามเขา ตามองแผ่นหลังกว้างขณะปากขยับพูด ในหัวไม่ได้คิดเรื่องเดียวกันกับประโยคที่เปล่งออกไป หากแต่มองร่างสูงที่เอาแต่หันหลังให้กัน
“ไม่คิดจะแบ่งผมบ้างเลยเหรอครับ?”
“ทำไมต้องแบ่ง ในเมื่อมันเป็นของของฉัน”
ท่าทีที่แสดงออกมาของเขาจุดชนวนให้เธอเริ่มตงิดใจ ใคร่รู้ประวัติเขาขึ้นมาจริงๆ ก็คราวนี้ เตียร์ถอนหายใจพรืดใหญ่ ลุกยืนเต็มความสูง ก้มลงหยิบแว่นที่ตกอยู่ข้างกันไปยื่นให้
“ในตู้เย็นมีของสด เดี๋ยวจะทำอะไรง่ายๆ ให้นายกิน ระหว่างนี้นายไปอาบน้ำก่อนเถอะ”
เสียงราบเรียบที่ดังอยู่ใกล้ ทำคนเอี่ยวตัวกลับมาทำหน้าฉงน เขาก้มลงมองแว่นสลับกันกับหน้าเธอ ก่อนรับมันมาสวมใส่อย่างเบามือ ใช้เวลาช่วงยืนหันหลังตั้งสติ คิ้วหนานิ่วเข้าหากันอยู่ก่อนหน้านี้ ถูกลบล้างโดยการสูดลมหายใจเข้าปอดสุดลึก
“พี่ทำอาหารเป็นด้วยเหรอครับ” หันกลับมาถามทั้งตัว ยิ้มกว้างทำหน้าทะเล้นเหมือนเดิม “โคตรเจ๋ง”
“เจ๋งก็ไปอาบน้ำซะสิ ของเพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ มันคงจะเสียใจน่าดูถ้าจะถูกกินด้วยของเสียๆ กลิ่นบูดๆ อย่างนาย”
ร่างสูงหันขวับมามองทิ้งท้าย หลังเตรียมไปทำอย่างที่เธอว่า เดินผ่านหลังไปไม่กี่ก้าว
“โห พี่ก็ใช่ย่อย ถ้าปากคอจะเราะร้ายแบบนี้ มันจะออกมาอร่อยไหมพี่”
“จะอร่อยหรือไม่อร่อย ถ้าฉันทำแล้วนายก็ต้องกิน”
ร่างบางตอบโต้ ในขณะหมุนหันอยู่กับการหาเครื่องทำอาหาร วัตถุดิบที่มีและนำมาใช้ได้ ไม่ทันได้เห็นมุมปากยกยิ้ม พร้อมแววตาของเขาซึ่งมองตรงมาอีกแบบ ยากต่อการคาดเดาไม่พอ ยังมีเลศนัยราวกับมีแผนบางอย่าง กระนั้นก็เลือกที่จะปรับเปลี่ยนในจังหวะหมุนตัวเดินหายไปทางห้องน้ำ ด้วยความโล่งอกโล่งใจ อย่างน้อยยังไม่ถูกจับได้ในตอนนี้ ด้วยผู้ชาญฉลาดอย่างเตียร์ สาวลูกครึ่งรุ่นพี่
หลายนาทีต่อมา กับอาหารที่ถูกจัดแจงได้มากกว่าสองอย่าง พาสพาลที่เพิ่งออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็กพาดอยู่บนหัว หลังเสียมารยาทขโมยมาจากห้องของเธอมองมันอย่างน่าทึ่ง ในขณะสาวเจ้าขึงตาค้อน แต่ไม่ได้ว่าอะไร
“เสร็จแล้วเหรอครับ”
“วางอยู่บนโต๊ะแบบนี้ ยังไม่เสร็จมั้ง”
ร่างสูงเงียบไปอึดใจหนึ่ง ทำหน้ากระเง้ากระงอดระหว่างเดินผ่านหลังเธออ้อมไปชะโงกหน้าดูใกล้ๆ
“ผมถามพี่ดีๆ นะ”
กลิ่นหอมกลบเสียงบ่นพึมพำของเขา ชายหนุ่มได้ทีสูดมันเข้าไปจนถึงปอด เรียกน้ำย่อยที่เหมือนไม่หิวในตอนแรกฟื้นคืนชีพขึ้นมา เขาชำเลืองมองหน้าคนทำเล็กน้อย ซึ่งยืนกอดอกราวกับภูมิใจเสียเต็มประดา
“หอมล่ะสิ?”
“ไม่อยากจะเชื่อ ว่าหน้าตาจืดๆ ไม่มีสีสันจะส่งกลิ่นหอมขนาดนี้ได้"
“เออดี งั้นไม่ต้องกิน ฉันจะเททิ้ง”
“ฮ่าๆๆ เดี๋ยวสิครับผมแค่ล้อเล่น เขาเรียกว่าอะไรครับ อันนี้ผมรู้จักมันคือข้าวปั้น แต่อันนี้..”
“นี่นายไม่รู้จักซุปเหรอไง”
“ซุป?”
ดวงตาภายใต้แว่นหนากลอกไปมา เสมือนครุ่นคิด อันที่จริงย้อนถามเพื่อให้เธอด่ามากกว่าจึงจะยิ้มกว้างให้
“กินๆ ไปเถอะน่าอย่าถามมาก ในห้องฉันเหลือของให้ทำแค่นี้ก็บุญแล้ว ช่วงหลังๆ ฉันไม่ได้กลับมากินข้าวที่ห้อง ก็เลยไม่ได้ซื้ออะไรมาเก็บไว้”
“ผมเข้าใจครับ พี่ทำงานกลางคืน”
ถือว่าเป็นคนแปลกประหลาดคนหนึ่ง หากชอบแหย่ให้ผู้หญิงตรงหน้าเกิดอาการหงุดหงิดแล้วเขาสบายใจขึ้นมา คิดว่าคำด่าและแววตาจิกกัดยามตวัดมอง เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้สาวรุ่นพี่คนนี้ดูมีเสน่ห์ และน่ารักมาก
“พูดซะเสียหายเลยนะยะ”
เตียร์พึมพำบ้าง คราวนี้ไม่ได้ยกคำที่เขาพูด ประหนึ่งทำให้เป็นเรื่องเข้าใจผิดมาติดใจ แต่เลือกที่จะเลื่อนภาชนะใส่อาหารทั้งหมดที่เธอทำไปให้เขา เป็นการเชิญชวนอีกรูปแบบหนึ่งซึ่งบอกตามตรงคนถูกชวนยังไม่เคยพบเจอ นาทีนี้เธอเปรียบเสมือนซาตานที่ยังมีเลือดบริสุทธิ์อยู่ แม้ข้างนอกจะดูแข็งกระด้าง ไม่น่ามีน้ำใจช่วยเหลือใครเขาได้ แต่เอาเข้าจริงๆ จิตใจของเธอกลับตรงกันข้ามทุกประการ
“พี่ไม่กินเหรอครับ”
“ไม่อะ ฉันเพิ่งจะกินขนมปังไป ฉันทำมาแค่ให้นายกิน”
“ถ้าอย่างนั้น ผมไม่เกรงใจแล้วนะครับ”
พาสคาลยิ้มกว้างจนตาหยีเป็นภาษากายแทนคำขอบคุณ ทรุดตัวลงตรงเก้าอี้ใกล้ๆ เตรียมตัวกิน แม้ว่าวัฒนธรรมการกิน บวกกับอาหารที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อนจะเป็นอุปสรรคทำเขาเก้ๆกังๆ เพราะความไม่ถนัด แต่นั่นเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น
ดวงตากลมโตภายใต้ความนิ่งเงียบหลุบต่ำ มองคนตรงหน้ากินสิ่งที่เธอทำอย่างมีความสุข หญิงสาวเผลอยิ้มมุมปาก ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งตรงข้าม ตัดสินใจอยู่นานกว่าจะถามคำถามที่อยากจะรู้ ทว่าประโยคนั้นกลับเป็นบ่อเกิดทำให้เขาสำลัก หัวไชเท้าเกือบติดคอ
“นาย...”
“ครับ?”
“เคยมีอะไรกับผู้หญิงมาแล้วใช่ไหม?”
“แค่กๆๆ”
- Writer
