ยุทธการเด็ดปีกนางฟ้า

7.ปมความหลัง

๐ "น้องดาวควรจะหมั้นกับคุณพรมแดนเค้านะ เค้าเป็นผู้ใหญ่แล้วมีฐานะดีครอบครัวดี พร้อมที่จะดูแลเราได้" ดวงเดือน พยายามหว่านล้อมน้องสาวคนเดียวที่นั่งให้นมม้าน้อยที่แม่ม้าเพิ่งตกลูกออกมา โดยเธอให้ชื่อว่า (แองเจิ้ล)

ดวงดาวเงยหน้าขึ้นมองพี่สาวด้วยแววตามืดมน มนใจรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจผิดหวัง นี่อยากจะให้น้องสาวคนเดียวไปเป็นน้อยของคนบ้านนั้นหรือ ทั้งที่เธอมีคนที่รักอยู่แล้ว เขาและเธอมีความรักที่บริสุทธิ์จริงใจต่อกันและที่สำคัญเขาและเธอเป็นคนคนเดียวกันแล้วทางพฤตินัยแม้ว่าเธอจะมีอายุเพียง 18 ย่าง 19 ปีเท่านั้น ๐

"เฮ๊อ…….." ดวงดาวหรือพิมพ์ดาวถอนหายใจพร้อมกับปาดน้ำใส ๆ ที่ไหลออกทางหางตา

"เป็นอะไรไปหรือพิมพ์ คิดมากอีกแล้วใช่มั๊ย ไม่เอาซิ อย่าคิดมาก เดี๋ยวจะไม่สบายเอา" ปกป้องสัตวแพทย์หนุ่มใหญ่วัยกลางคนเข้ามานั่งข้าง ๆ แล้วจับมือหญิงสาววัยสี่สิบปลาย ๆ ขึ้นมากุมไว้อย่างทนุถนอม

"คุณหมอฉันคิดว่ามันไม่เหมาะค่ะ ฉันเคยมีสามีเคยมีลูกมาแล้ว ฉันไม่อยากทำให้คุณหมอมัวหมอง" ดวงดาวค่อย ๆ ดึงมือออกมือใหญ่อย่างละมุนละม่อมเพราะนึกกระดากใจ

"ทำไมล่ะ พีระกับพีรดาน่ะโตแล้ว เค้าต้องเข้าใจซิ่ ที่ผมทำทุกวันนี้มันยังไม่พออีกหรือ ผมยังจริงใจไม่พออีกหรือไง หรือว่ายังรักสามีที่ตายไปแล้วอยู่"

"…….." ดวงดาวเงียบเพราะจุกอกจนพูดไม่ออก

"เฮ๊อ…ผมไม่ว่าถ้าพิมพ์จะยังรักเค้าอยู่แต่เค้าไม่อยู่แล้วขอเป็นผมที่จะอยู่ข้าง ๆ คุณจะได้มั๊ย ผมยอมทิ้งทุกอย่างที่ฟาร์ม เพราะอยากมาดูแลคุณ..ผมผิดเอง..ผมขอโทษที่เร่งรัดคุณจนเกินไป" ปกป้องเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหงาหงอย

"ขอโทษค่ะ พิมพ์ไม่ดีพอสำหรับใครอีกต่อไปแล้ว พิมพ์มีลูกได้อยู่ดูความสำเร็จของเค้าพิมพ์ก็พอใจแล้วค่ะ"

หนุ่มใหญ่วัยกลางคนถอนหายใจยืดยาวแล้วเดินออกไปเงียบ ๆ ด้วยหัวใจที่เจ็บเหลือจนเกินทน

ด้านหญิงชราผู้เป็นมารดาของนายสัตวแพทย์ปกป้องที่อดทนไม่ไหวอีกต่อไปจึงเดินออกมาแล้วเอ่ยขึ้น

"หนูพิมพ์ แม่ขอคุยด้วยหน่อยได้มั๊ย?" หญิงวัยสี่สิบปลาย ๆ หันไปมองหญิงชราผู้เป็นมารดาของผู้มีพระคุณ

"คุณท่าน!"

"ฉันไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลังหรอกว่าเธอมีความเป็นมายังไง แต่ฉันมั่นใจอยู่อย่างคือเธอเป็นคนดี ถ้าลูกชายของฉันจะรักเธอฉันจะไม่แปลกใจเลยสักนิดเดียว และฉันก็ไม่เคยคิดรังเกียจที่เธอเคยมีครอบครัวมาแล้วด้วย" หญิงชราผู้ใหญ่ของบ้านบอกอย่างจริงใจ

"มันไม่ใช่แค่นั้นค่ะคุณท่าน หนูยังมีอะไรปิดบังคุณท่านอยู่ แต่หนูบอกไม่ได้ แต่หนูขอยืนยันด้วยชีวิตว่าหนูไม่เคยคิดร้ายกับคุณหมอและคุณท่านเลย คุณหมอคือผู้มีพระคุณต่อหนูและลูกหนูซาบซึ้งในพระคุณอยู่เสมอค่ะ"

เฮ๊อ.. "ฉันคงต้องยอมเธอซินะ แต่จำไว้อย่างนึง ฉันยอมรับเธอเป็นลูกสะใภ้ของฉันแล้ว และต้นข้าวกับใบเตยก็คือหลานรักของฉัน จะบอกไว้ให้ อะไรก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงความคิดฉันได้แล้วกัน จะสาวหรือสวยขนาดไหนฉันก็ไม่เอา"

"คุณท่าน!" ฮือ……. พิมพ์ดาวร้องไห้สะอึกสะอื้นพร้อมกับก้มกราบแทบเท้ามารดาของผู้มีพระคุณอย่างซาบซึ้งใจ

"ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ยังลืมไม่ได้ก็ไม่ต้องลืมลุก มันทุกข์มันเศร้าก็มาร้องไห้กับแม่ แม่มีลูกชายคนเดียวมีลูกสาวมาเพิ่มแถมหลานอีกสอง..ดีจะตายไปทันใช้..เธอว่ามั๊ย" เฮ้อ..เฮ้อ..เฮ้อ.. แล้วสองสาวต่างวัยก็หัวเราะขึ้นพร้อมกัน เพียงแต่อีกคนหัวเราะทั้งน้ำตา ส่วนอีกคนที่ทั้งสองคิดว่าเดินออกไปแล้วเขามิได้ไปไหนไกลยังคงแอบฟังอยู่แถวนั้นและได้ยินทุกบทสนทนาของหญิงต่างวัยพูดคุยกัน ปกป้องได้แต่ขอบคุณมารดาอยู่ในใจ

ตัดมาที่สองพี่น้องแดนชลและแดนไตร

สองหนุ่มช่วยกันหาหลักฐานเพิ่มเติมเรื่องเบาะแสของน้าสาว ทั้งสองช่วยกันรื้อห้องเก็บของที่เก็บข้าวของของมารดาที่ล่วงลับไปแล้วอีกครั้ง

"ไม่เห็นจะมีอะไรเลยเฮียแดน" โว่ย! ปึ่ก! ปึ่ก! ปึ่ก! แดนไตร ระบายอารมณ์ออกมาอย่างเหลืออดด้วยการต่อยฝาผนังอย่างหนัก

"ควบคุมอารมณ์หน่อยดาม..ใจเย็น" คนพี่ให้สติน้องชาย

"เฮียคิดดูดิ่ ถ้าน้าดาวยังมีชีวิตอยู่เค้าใจร้ายมากเลยนะ ทิ้งพี่สาวไปกับผู้ชายคนนั้นน่ะ ทั้ง ๆ ที่แม่เรารักน้าดาวยังกะลูกก็ไม่ปาน ขนาดก่อนตายยังสั่งเสียกับเฮียไม่ใช่ไงว่าให้ตามหาให้เจอเพื่อมอบที่แปลงนั้นให้ แล้วไง..แม่ต้องตรอมใจตาย มันสมควรแล้วเหรอ ห๊า..ผมไม่เข้าใจ..ทำไม..?" ฮึ่ก..

"ดาม..ดาม..ใจเย็น เฮียเชื่อแม่ต้องมีเหตุผล ใจเย็น ๆ น้องชาย" แดนชลกอดปลอบและลูบหลังน้องชายอย่างเข้าใจหัวอก

"ผมโอเค ผมไม่เป็นไร ว่าแต่เฮียเถอะ?" แดนไตร ตั้งสติ แล้วถามกลับพี่ชายเช่นกัน

"เฮียโอเค เราจะต้องผ่านมันไปให้ได้ โชคชะตาคงไม่เล่นตลกกับเรานานไปกว่านี้หรอก เฮียเชื่ออย่างนั้น"

"อืม ผมจะเชื่อแบบเฮียเหมือนกัน"

"วันนี้พอก่อน พักเถอะ"

"อือ" แดนไตรอือออกับพี่ชาย สองพี่น้องกอดคอกันออกจากออกจากห้องเก็บของ แต่ทว่า

เพล๊ง!

"อุ่ย! รูปแม่กับน้าดาวนิ่ แตกหมดเลย" แดนไตรเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ

"ระวังบาดมือ มะเฮียช่วยเก็บ"

สองพี่น้องต้องขอบคุณโชคชะตาหรืออะไรก็ได้ที่ทำให้พวกเขาพบหลักฐานบางอย่างที่เป็นจดหมายลายมือของมารดาผู้ล่วงลับไปแล้ว

¤ ถึงลูกรักทั้งสอง ถ้าลูกได้อ่านจดหมายฉบับนี้แม่อาจจะไม่อยู่กับลูกแล้ว ถ้าวันนึงลูก ๆ โตขึ้นและเข้มแข็งพอ แม่ขอฝากให้ลูกดูแลแองเจิ้ลให้ดี เพราะแองเจิ้ลเป็นกุญแจดอกสำคัญดอกเดียวที่จะไขไปถึงตัวน้าดาวของลูกได้ ถ้าเจอน้าดาวแล้วแม่ฝากบอกน้าดาวด้วยว่าแม่ขอโทษสำหรับทุกอย่าง ขอโทษที่กะเกณฑ์ชีวิตน้องจนเกินไป

ถึงดาวพี่รู้แล้วว่ามันเป็นคนไม่ดี ดีแล้วที่ดาวหนีไปซ๊ะได้ไม่ต้องไปอยู่กับมัน แต่มีสิ่งนึงที่พี่อยากจะขอ พี่อยากให้เธอกลับมารับสิ่งที่มันควรจะเป็นของเธอ พี่คงไม่มีโอกาสจะมอบให้ด้วยตัวเองแล้ว คงต้องฝากเป็นภาระของลูกชายทั้งสองของพี่ในการส่งคืนของที่เป็นของน้องแล้วหละ

รัก ดวงเดือน ¤

ทันทีที่อ่านจดหมายฉบับนั้นจบแดนไตรปล่อยโฮออกมาอย่างหมดอาย

ฮือ...ฮึ่ก...ฮือ....เฮีย...ผมสงสารแม่อ่ะ..เฮีย..ฮึ่ก.. แดนไตรร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนเด็กน้อย

"..…" ตุบ..ตุบ..ตุบ.. ไม่มีคำพูดใดออกจากปากคนพี่ เขาทำได้เพียงกอดปลอบน้องชายและตบไหล่เบา ๆ อย่าให้กำลังใจซึ่งกันและกัน