"แม่คร๊าบ คุณย่า มาได้ไง?" ต้นข้าวพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง
"อาจารย์พามาเองแหละ อย่าเพิ่งขยับเลยนอนเถอะเดี๋ยวแผลจะฉีกเอา" ปกป้องพูดขึ้นพร้อมกับจัดแจงหาเก้าอี้ให้ผู้สูงวัยและมารดาผู้ป่วยนั่ง
"หลานย่า เป็นยังไงบ้างลูก เจ็บมากมั๊ย พระคุ้มครองนะลูก หมดเคราะห์หมดโศกกันซะที" คุณนายปานใจพูดพร้อมกับลูบผมคนป่วยไปพลางเช็ดน้ำตาไป
"หมอเย็บแผลให้สวยเป๊ะเลยครับ ที่ต้องให้เลือดเพราะทดแทนเลือดที่เสียไปครับ คนไข้ก็รู้สึกตัวดีไม่มีอะไรน่าห่วงครับ" แดนไตรกล่าวขึ้น
"ขอเชิญน้าดาวที่โซฟาด้านโน้นดีกว่าครับ ทางนี้น่าจะมีคนยึดเก้าอี้เฝ้าผู้ป่วยแน่นหนาอยู่" แดนชลพูดติดตลกแล้วปรายตามองไปที่คุณนายปานใจพลางนึกชื่นชมน้องชายในใจไม่ได้ว่าช่างเป็นที่รักของผู้คนจริง ๆ ใครอยู่ใกล้เป็นต้องหลงรักไม่เว้นแม้แต่เขาและน้องชาย
อีกด้านของห้องพักผู้ป่วยซึ่งจัดเป็นห้องรับรองมิดชิดแยกคนละส่วนกับห้องผู้ป่วย สองพี่น้องเดินประคอง
