1.แรกพบสบตา
1549 Words
ตาคู่ดำขลับกลมโตคู่นั้นลอบมองเขา...
ไม่ใช่ครั้งแรกที่คนอย่างเขาถูกจ้องด้วยสายตาเชิญชวนทั้งที่มีสาวอีกคนในอ้อมกอด แต่ครั้งนี้ต่างออกไป ตาคู่สุกสกาวนั้นไม่สื่อความหมายใดนอกจากเพียรมองมายังเขาบ่อยครั้ง พอเขาจับได้ก็หลบเลี่ยงตลอด อยากรู้นักว่าถ้าเป็นแบบนี้ยังจะกล้ามองไหม
พร้อมกับความคิดชายหนุ่มก็ก้มลงไปดื่มด่ำริมฝีปากแดงที่คลอเคลียใกล้ๆ อีกฝ่ายแหงนเงยขึ้นตอบรับเขาอย่างร้อนแรง สองแขนยกขึ้นโอบลำคอแกร่งให้ร่างสองร่างบนโซฟาตัวเดียวกันแนบแน่นกว่าเดิม
แม้จะพอใจกับรสจูบที่ได้รับจากสาวสวยในอ้อมแขนแต่ชายหนุ่มก็ยังไม่ลืมว่าตนเองกำลังต้องการสิ่งใด ตาคมเหลือบมองเป้าหมายแล้วก็เห็นว่าเธอมองอยู่จริงๆ ตากลมสวยโตขึ้นกว่าเดิมราวตกใจ เขาจึงขยิบตาให้ก่อนจะบรรจงจูบสาวอีกคนหนักหน่วงขึ้นจนดูเหมือนร่างสวยแทบจะขึ้นมาเกยบนตัก
เขาใช้เวลาไม่กี่อึดใจเผลอไผลบรรเลงเพลงจูบท่ามกลางเสียงดนตรีเร้าใจ ใจนึกอยากเห็นตาคู่สวยของคนที่แอบดูเขาโชว์จึงผละห่าง ทว่าเธอไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว
“อืม...ทำไม?”
สาวสวยหุ่นนางแบบถามเมื่ออยู่ๆ ชายหนุ่มก็ถอยห่างและนิ่งไป
“โต๊ะนั้นเพื่อนคุณทั้งหมดหรือเปล่า”
เธอมองตามสายตาคมก็เห็นว่าเขาหันไปทางโต๊ะที่เธอจากมาจึงพยักหน้ารับ
“ก็ไม่ใช่เพื่อนทุกคนหรอก เรามาเลี้ยงฉลองสละโสดเพื่อนคนหนึ่งกันน่ะค่ะ มีอะไรเหรอ”
“เปล่า แค่...เห็นบางคนดูเหมือนคนเอเชีย”
ในส่วนที่เขานั่งเป็นวีไอพี มีกระจกกั้น และจุดที่คนกลุ่มนั้นนั่งไม่ห่างมากนักจึงเห็นได้ชัดเจน
“ใช่ แต่ฉันไม่รู้จักเธอหรอก คุณสนใจเหรอ”
“ไม่ได้เหรอ”
ชายหนุ่มถามกลับพร้อมรอยยิ้มละลายใจเพราะเขามีลักยิ้มสองข้าง อีกฝ่ายจึงยิ้มขำ
“ใครจะกล้าขัดใจคุณ แต่...”
สาวสวยขยับไปนิ่งพิงพนักเอนตัวซบอกกว้าง ลากไล้นิ้วเขี่ยกระดุมบนอกเสื้อเชิ้ตเล่นอย่างยั่วเย้า
“คืนนี้เป็นของฉัน”
หนุ่มหล่อหัวเราะเบาๆ วางแขนสองข้างพาดพนักอย่างอารมณ์ดี
“แล้วคุณไม่กลับไปปาร์ตี้กับเพื่อนแล้วเหรอ”
“ปาร์ตี้กับเพื่อนเมื่อไรก็ได้ แต่ปาร์ตี้กับคุณไม่ใช่เรื่องง่าย”
เธอบอกพร้อมส่ายหน้า แล้วเลื่อนปลายนิ้วมาจิ้มลักยิ้มข้างแก้มที่ดูแสนอบอุ่นของเขา แน่นอนว่ามันแตกต่างจากนิสัยชายหนุ่มสุดขั้ว การที่เธอมาเจอเขาที่นี่โดยบังเอิญถือเป็นโชคดีเพราะหนุ่มสุดเพอร์เฟกต์คนนี้มีสาวต่อคิวร่วมเตียงนับไม่ถ้วน แถมเขาอนุญาตให้เธอเข้ามาเพราะจำได้หญิงสาวจึงปลื้มปริ่มไม่น้อย
“โอเค งั้นคืนนี้เป็นของคุณ”
“จุ๊บ”
ริมฝีปากสวยแนบแก้มที่มีไรเคราเขียวทันทีที่เขาพูดจบ
“แต่ผมมีข้อแม้”
เขามองเธอ...
หญิงสาวรู้ตัวว่าถูกจับได้และหลบสายตาคมทันควันอย่างขัดเขิน แต่นั่นไม่ได้ทำให้ใจเธอกระตุกวูบเท่ากับตอนที่เขาขยิบตาให้แล้วจูบดูดดื่มกับโรเซ่ ที่สำคัญครั้งนี้เธอมองนิ่งโดยไม่หลบราวถูกสะกด
เหมือน...เหมือนเธอกำลังโดนจูบซะเอง
กระทั่งรู้ตัวว่ากำลังกลั้นหายใจอยู่จึงรีบลุกขึ้นออกมาจากตรงนั้น
น้ำเย็นๆ ถูกวักขึ้นล้างใบหน้าขาวใสติดๆ กัน ก่อนหญิงสาวจะเงยหน้ามองกระจก ดวงตาคู่คมยังติดตาราวกับตามมาหลอกหลอน ปากสวยเม้มเข้าหากันก่อนจะกลืนน้ำลายพร้อมถอนหายใจยาว
เธอไม่น่าลืมตัวไปสบตาเขาเลย แน่นอนว่าเธอรู้ว่าเขาเป็นใคร ปิลันธ์ เลียม เชสเตอร์ ไม่ได้เป็นที่หมายปองของสาวๆ แค่ในมหาวิทยาลัยของเธอ ชื่อเสียงเขาแพร่ไปทั่วเมืองเพราะความเพียบพร้อมทั้งเรื่องหน้าตาหล่อเหลาราวเทพบุตร ความร่ำรวยและเพลย์บอยตัวฉกาจ
ปิลันธ์เป็นที่รู้จักในวงสังคมชั้นสูงเพราะแม่เลี้ยงของเขาเป็นทายาทตระกูลใหญ่ที่เป็นเอกอัครราชทูตมาทุกรุ่น ทั้งยังมีพี่ชาย เอียน เชสเตอร์เป็นเจ้าของกิจการเดินเรือสำราญและสถาบันประมูลงานศิลปะแห่งหนึ่งในฝรั่งเศส ทว่าความโดดเด่นของชายหนุ่มก็คือ ก่อปัญหาให้แม่เลี้ยงที่ปลดเกษียณแล้วกับพี่ชายต้องตามแก้ให้บ่อยๆ นั่นเอง
แม้จะเคยเรียนที่เดียวกันทว่าหญิงสาวไม่เคยเข้าไปเฉียดในสังคมลูกคนรวย คนพวกนั้นหรูหราเกินไป และเชื่อว่าปิลันธ์ไม่รู้จักเธอ แต่วันนี้เขากลับจ้องตอบมา แววตากับการกระทำของเขาทำให้เธอสั่นจนกลัว
ร่างบางผ่อนลมหายใจยาวสงบสติอารมณ์ของตัวเอง เธอไม่ใช่คนชอบฝันหวานแล้วก็ไม่คิดว่าคนอย่างปิลันธ์จะหันมาสนใจ หญิงสาวมองนาฬิกาที่ข้อมือ คิดว่าตัวเองควรกลับได้แล้ว จากนั้นก็เดินออกจากห้องน้ำไปกล่าวลาเพื่อนๆ ขอตัวกลับโดยไม่หันมองห้องวีไอพีนั่นอีก
‘ชาริสา อนุสาน’ คือชื่อของผู้หญิงเอเชียคนนั้น สาวสวยที่อยู่กับเขาไม่รู้จักเธอแต่ก็ยอมไปถามกับเพื่อนให้ และสองวันต่อมาเขาก็ได้รู้ว่าเธอทำงานที่บริษัทรับจัดส่งดอกไม้เล็กๆ และเป็นคนไทย ข้อมูลนี้ทำให้ปิลันธ์ยิ่งสนใจอีกฝ่าย จะว่าไปตั้งแต่พ่อส่งเขามาอยู่ปารีสก็แทบไม่ได้ทำความรู้จักคนไทยโดยเฉพาะสาวๆ
ชายหนุ่มนั่งบนโซฟาตัวยาวไขว่ห้างกระดิกขาเปิดแฟ้มของสาวน่ารักที่เขาสั่งให้คนไปหาข้อมูลอย่างอารมณ์ดี กวาดสายตาคร่าวๆ ทว่าทุกอย่างเข้าไปอยู่ในหัวทั้งหมด ก่อนจะเปรยขึ้น
“บอกฝ่ายประสานงานให้จ้างบริษัทนี้ดูแลเรื่องดอกไม้ในเรือสำราญที่เราจะจัดงานประมูล”
เขาบอกพร้อมยื่นแฟ้มออกไปจิ้มชื่อบริษัทให้ดู
“งานประมูลสองสัปดาห์หน้าน่ะเหรอครับ”
“ใช่”
“งานใกล้จะเริ่มแล้ว ทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วครับ อีกอย่างทางเราไม่จำเป็นต้องใช้ใครมาดูแลดอกไม้ให้...”
“จ้างบริษัทนี้”
คนเป็นนายสั่งทั้งที่ฟังไม่ทันจบด้วยซ้ำ ร่างสูงเอนหลังพิงโซฟาเหลือบมองอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ ทั้งที่โรลองซ์คนที่พี่ชายส่งมาตามติดอายุมากกว่าถึงสิบปี
“ครับ”
เพราะรู้แก่ใจว่านายคนเล็กของเขาเอาแต่ใจตัวเองเป็นที่สุด ฉะนั้นอธิบายไปก็ไม่มีประโยชน์
หลังจากบอร์ดี้การ์ดที่ชายหนุ่มมักเรียกในใจว่าคนคุมความประพฤติออกไปจัดการตามคำสั่งปิลันธ์ก็ทิ้งตัวลงนอนตามความยาวของโซฟาหลับตาลงพักผ่อน ที่นี่เป็นห้องทำงานของเขาก็จริง แต่มันก็เป็นเหมือนบ้าน เพราะเขาไม่เคยมีบ้านอยู่ปารีส
ขณะที่กำลังจะเคลิ้มหลับเสียงมือถือที่วางไว้บนโต๊ะใกล้ๆ ก็ดังขึ้น
“ครับ เลียมพูด”
เขาตอบรับอย่างมีมารยาทหลังหรี่ตาขึ้นดูแล้วว่าเป็นใคร
“อาทิตย์หน้าวันเกิดแม่ นายควรไปด้วยนะ”
เสียงพี่ชายดังตามมาสาย ทำเอาปิลันธ์เบ้หน้า
“ไม่ดีกว่า ไม่อยากทำให้ท่านหงุดหงิด”
“มันไม่ใช่เหตุผลที่จะใช้อ้างได้ นายไม่ได้ติดธุระอะไร ถึงมีก็ควรหยุดไว้ก่อน สองสามปีมานี้นายโดดตลอด แม่ถามถึงนาย”
“พี่พูดผิดหรือเปล่า ถามถึงหรือบ่นกันแน่”
“เลียม”
ความเงียบอึมครึมในอึดใจต่อมา เอียนเป็นคนที่ปิลันธ์ให้ความเคารพและเกรงใจ เพราะในช่วงเวลาที่เขายังเด็กกว่านี้แม่เลี้ยงใช้เขาเป็นที่ระบายอารมณ์โกรธเอียนก็เป็นคนยื่นมือเข้ามาช่วยเสมอ เอมิเลียเป็นผู้ดีเกินกว่าจะตบตี ด่าทอ ทว่าเขามักจะโดนกดดันด้วยการแสดงออกและคำพูดให้รู้ว่าเขาเป็นลูกเมียน้อย เขามาพึ่งพาครอบครัวนี้ ไม่มีคุณค่าใดๆ ในตระกูลอันสูงส่งของท่าน ชายหนุ่มถูกแม่เลี้ยงมองด้วยหางตาตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ไม่เคยเปลี่ยน
“ยังไงผมก็คิดว่าผมไม่ควรไป พี่ก็รู้ดี ท่านไม่รู้สึกดีหรอกที่เห็นหน้าผม”
ชายหนุ่มเปลี่ยนมาใช้คำพูดที่ดีกว่าการกวนอารมณ์อีกฝ่าย
เอียนนิ่งไปก่อนจะถอนหายใจยาว
“เอาเถอะ ไม่เจอกันอาทิตย์หน้า เดี๋ยวยังไงก็ต้องเจอกันอยู่ดี”
“พี่ไม่บังคับผมแล้วใช่ไหม”
เขาพยายามบังคับเสียงไม่ให้ลิงโลด โดยไม่ได้สะดุดใจในคำพูดของอีกฝ่าย
“อืม งั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว แค่นี้นะ”
“ครับ”
โทรศัพท์ถูกโยนไปบนโต๊ะเบาๆ แล้วคนตัวสูงก็นอนฮัมเพลงอย่างสบายใจ สมองคิดไปถึงสองอาทิตย์ข้างหน้า แม้จะอดแปลกใจตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมต้องอยากเจอผู้หญิงไทยคนนั้นใกล้ๆ อยากมีเวลาสบตาให้นานกว่านี้นัก
======
- Writer
