ปิดบัญชีรักมาเฟีย EP.03
1637 Words
หลังจากทำข้าวต้มเสร็จ ม่านฟ้าก็ตัดสินใจอาบน้ำแทนที่จะนอนต่ออย่างที่ใจคิด สถานการณ์แบบนี้เธอนอนไม่หลับหรอก จู่ๆ สวรรค์ก็ส่งผู้ชายแปลกหน้ามาให้ถึงบ้าน แล้วไม่ได้มาแบบดีๆ เสียด้วย
เรียกว่ามาแบบโชกเลือดเลยก็ได้ ถึงรูปร่างจะเพอร์เฟ็ค หน้าตาจะหล่อเหลาคมเข้มแค่ไหน แต่มาพร้อมกับเลือดแล้วก็ปืน บอกได้คำเดียวเลยว่าเขาต้องไม่ใช่คนธรรมดา
เผลอๆ อาจจะเป็นเจ้าพ่อมาเฟียก็ได้
ม่านฟ้ากลับออกมาจากห้องน้ำด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ ในมือถือผ้าขนหนูผืนเล็กที่เปียกน้ำเดินมานั่งบนขอบเตียง เริ่มเช็ดตัวให้หนุ่มแปลกหน้าอีกครั้ง หลังจากที่เธอทำมันลงไปเมื่อสองชั่วโมงก่อน
“ให้ตายเถอะ! ทำไมฉันต้องมานั่งดูแลผู้ชายแปลกหน้าคนนี้ด้วยนะ”
น้ำเสียงหวานใสยังคงบ่นงึมงำอยู่คนเดียว โดยที่ไม่รู้เลยว่าชายที่นอนหลับเพราะพิษไข้ตื่นขึ้นแล้ว เพียงแต่ยังนอนหลับตา ยอมให้คนขี้บ่นเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้อย่างอารมณ์ดี
“ฉันรู้ว่าคุณตื่นแล้ว ลุกขึ้นมาทานข้าวแล้วก็ทานยาซะ”
“พูดให้มันอ่อนหวานกว่านี้ไม่ได้หรือไง”
ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นมา ขณะลืมตาขึ้นมองเจ้าของบ้านสาวจอมโวยวาย นัยน์ตาคู่สีฟ้าเข้มมองพิจารณาใบหน้าสวยหวานอย่างพิจารณาอีกครั้ง เมื่อคืนเขามองเห็นเธอไม่ชัด แต่วันนี้เขากลับมองเห็นได้อย่างชัดเจน
แม่สาวจอมโวยวายผู้นี้มีผมสีดำยาวสลวย นุ่มและมีกลิ่นหอมดอกไม้ ผิวของเธอเป็นสีน้ำผึ้ง และที่น่าหลงใหลชวนให้ค้นหาก็คือ นัยน์ตาคู่สีดำสนิทกลมโตคู่นั้น
“ฉันจำเป็นต้องพูดจาอ่อนหวานกับผู้ร้ายที่บุกรุกบ้านฉันด้วยเหรอ?”
“ฉันบอกเธอแล้วฉันไม่ใช่โจร ฉันก็เป็นผู้เคราะห์คนหนึ่งเหมือนกัน อีกอย่างฉันชื่อ โรเบิร์ต โจนส์ เฮนรี่ หรือเธอจะเรียกฉันว่า โรเบิร์ต ก็ได้”
โรเบิร์ตบอกพร้อมกับขยับลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ไม่สามารถทำได้อย่างที่ใจคิด จนแม่สาวจอมโวยวายต้องเข้ามาพยุงกายให้เขาลุกขึ้นนั่งได้สบายขึ้น
“ขอบใจ”
“ไม่ต้องขอบใจฉันหรอก คุณรักษาตัวให้หายก็พอ แล้วรีบออกไปจากบ้านของฉัน เท่านี้แหละที่ฉันอยากได้จากคุณ”
ม่านฟ้าชี้แจงเหตุผลที่เธอต้องการจากเขา เธอไม่ใช่คนดีนัก ที่เธอดูแลและทำแผลให้เขา ไม่ใช่ว่าเธอหวังผลประโยชน์จากเขา สิ่งที่เธอต้องการก็คือให้เขาออกไปจากชีวิตของเธอก็เท่านั้น
โรเบิร์ตมองเจ้าของร่างระหงอย่างไม่ชอบใจนัก ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนแสดงกิริยาเช่นนี้กับเขาสักคน ผู้หญิงเหล่านั้นต่างหาวิธีเข้าถึงตัวเขาเสมอ
“คุณนี่ใจร้ายชะมัด เจอคนถูกทำร้ายแล้วไม่ยอมช่วยเหลือ”
“แล้วที่ทำอยู่เนี่ย ฉันไม่ช่วยเหลือคุณหรือไง คุณโรเบิร์ต”
“...”
“ฉันไม่อยากทะเลาะกับคุณแล้ว เดี๋ยวฉันไปเอาข้าวต้มมาให้คุณทานก็แล้วกัน แล้วจะได้ทานยา”
ม่านฟ้าตัดบท เพราะไม่อยากทะเลาะกับเขา ลุกขึ้นเดินออกมาจากห้องตรงไปห้องครัว หยิบถ้วยแก้วไปตักข้าวต้ม เดินไปรินน้ำ ก่อนเดินกลับมายังห้องนอน เพื่อจัดการให้คนในห้องได้ทานข้าวและทานยา
********
เจ้าของร่างสูงใหญ่กึ่งนั่งกึ่งนอน มองเจ้าของบ้านสาวเดินถือถ้วยใส่ข้าวต้มมาวางไว้ข้างเตียง ก่อนเดินไปยกเก้าอี้ที่ตั้งอยู่มุมห้องมาวางใกล้เตียง แล้วนั่งลงพร้อมกับหยิบถ้วยข้าวต้มขึ้นมาถือ
“ทานข้าวแล้วจะได้ทานยา คุณทานเองได้ใช่ไหม”
“แขนผมเจ็บ คุณช่วยป้อนผมหน่อยสิ”
โรเบิร์ตเปลี่ยนสรรพนามตัวเองและสาวหน้าหวานทันที แล้วส่งรอยยิ้มออดอ้อนแกมขอร้องไปให้ เมื่อหญิงสาวส่งถ้วยข้าวต้มมาตรงหน้าเขา
“ป้อนข้าวผมหน่อย ผมยังปวดแขนอยู่เลย คุณก็เห็นว่าผมถูกยิง”
“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงของคุณนะคุณโรเบิร์ต”
“ถึงคุณไม่ใช่ผู้หญิงของผม แต่คุณก็น่าจะเห็นใจคนที่หนีร้อนมาพึ่งเย็นอย่างผม ที่สำคัญผมบาดเจ็บอยู่”
“ผู้บุกรุกอย่างคุณไม่เห็นจะน่าสงสารและเห็นใจตรงไหนเลย”
ม่านฟ้าบ่นใส่คนเจ็บไม่จริงจังนัก แต่ก็ยอมป้อนข้าวต้มให้เขาทานแต่โดยดี ถึงจะไม่ชอบคำพูดและการข่มขู่ของเขานักก็ตามที
“ใจดำ!”
โรเบิร์ตต่อว่าสาวหน้าหวานอย่างขบขัน ขณะอ้าปากทานข้าวต้มที่หญิงสาวป้อนให้ ถ้าพูดกันตามความจริงแล้วคนที่ผิดก็คือเขา ไม่เพียงแต่บุกรุกบ้านหลังน้อยของเธอ แต่เขายังขอร้องแกมบังคับให้เธอคอยดูแลเขาอีก
“อ้อ...ใช่สิ ฉันมันใจดำ งั้นเดี๋ยวฉันโทร.ไปแจ้งตำรวจเรื่องที่คุณบุกรุกบ้านฉันเลยก็แล้วกัน”
“ผมขอโทษ ล้อเล่นแค่นี้ทำไมต้องโกรธด้วย ถ้าคุณเป็นคนใจดำ โลกนี้คงไม่มีผู้หญิงนิสัยดีแล้วล่ะ”
“เอาล่ะ...ฉันยอมแพ้คุณแล้ว รีบทานเถอะ คุณจะได้ทานยา ฉันยังมีงานที่ต้องทำอีกเยอะเลย”
“คุณจะออกไปไหน”
“ไปทำงานสิ”
ม่านฟ้าตอบ ตักข้าวต้มใส่ปากคนเจ็บอย่างหมั่นไส้ เป็นแค่ผู้บุกรุกยังปากดีกล้ามาวุ่นวายเรื่องส่วนตัวของเธออีก นี่ขนาดเป็นแค่คนแปลกหน้ากัน เขายังจุ้นจ้านกับเธอ ถ้าสนิทกันมากกว่านี้ เขาไม่เข้ามาเป็นเจ้าชีวิตของเธอเลยหรือไง
“คุณทำงานอะไร”
โรเบิร์ตถามเมื่อกลืนข้าวต้มคำสุดท้ายลงคอ ก่อนรับแก้วน้ำมาดื่ม พร้อมกับรับยาแก้ปวด หลังจากทานยา ดื่มน้ำ เขาก็ส่งแก้วคืนให้กับแม่สาวจอมโวยวายทันที
“ว่าไงครับ ตกลงคุณทำงานอะไร”
“คุณจะรู้ไปทำไม”
ม่านฟ้าย้อนถาม ไม่พอใจกับคำถามของโรเบิร์ต
“ตอบมาเถอะน่า ผมอยากรู้”
ชายหนุ่มถาม เพราะอยากรู้ว่าแม่สาวหน้าหวานนางนี้ทำงานอะไรกันแน่ เมื่อคืนก็กลับมาเสียดึกดื่น จะไม่ให้เขาสงสัยได้ยังไงกัน
“ฉันเป็นแม่ครัวอยู่ในร้านอาหารที่หาดยาว ตอนนี้คุณก็รู้แล้ว นอนซะ เย็นๆ ฉันจะแวะมาดูอาการคุณอีกที ส่วนกระเป๋าเงินฉันต้องยึดเอาไว้ก่อน”
“ยึดเอาไว้ทำไม คืนผมมาได้แล้ว”
“เพื่อความปลอดภัยของฉัน อ้อ...คุณไม่ต้องห่วงไปหรอกว่าฉันจะเอาบัตรเครดิตหรือเงินของคุณไปใช้ จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ฉันก็พอจะเดาสาเหตุที่คุณถูกยิงได้บางส่วน ถึงจะไม่ถูกต้องทั้งหมดก็เถอะ”
“...”
โรเบิร์ตมองสาวหน้าหวานอย่างแปลกใจเล็กน้อยกับสิ่งที่เธอพูดออกมา ผู้หญิงคนนี้สามารถสังเกตและประมวลเหตุการณ์ได้อย่างรวดเร็ว เขาคิดว่าเธอต้องไม่ใช่สาวชาวบ้านธรรมดาอย่างแน่นอน
“เพื่อความปลอดภัยของคุณและชีวิตที่แสนสุขสงบของฉัน เงินหรือบัตรเครดิตของคุณจะไม่ถูกใช้ออกไปเด็ดขาด”
ม่านฟ้ารีบตัดบท ลุกขึ้นจากเก้าอี้หยิบถ้วยใส่ข้าวต้มพร้อมกับแก้วน้ำขึ้นมาถือ ก่อนตัดสินใจออกไปจากห้องนอน เพื่อทิ้งให้คนเจ็บได้นอนพัก แต่เท้าที่กำลังจะก้าวออกไปต้องชะงักลงเสียก่อน เพราะคำถามของคนเจ็บ
“แล้วคุณจะไปไหน อยู่กับผมก่อนไม่ได้หรือไง”
ชายหนุ่มถามขึ้น ขณะเอนกายลงนอนอีกครั้ง เขารู้สึกไม่ชอบใจนักที่รู้ว่าตัวเองกำลังจะถูกทิ้งให้นอนอยู่ที่บ้านหลังเล็กคนเดียว โดยที่เจ้าของบ้านสาวออกไปทำธุระนอกบ้าน
“ฉันจะไปซื้อเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นสำหรับคุณ อ้อ...ไม่ต้องห่วงไปหรอกนะ เพราะเงินทุกบาททุกสตางค์ที่ออกจากกระเป๋าฉัน มันจะไม่สูญเปล่า ทันทีที่คุณหายฉันจะเก็บเงินคืนจากคุณ รวมทั้งค่าแรงบวกดอกเบี้ยอีกยี่สิบเปอร์เซ็นต์ เผลอๆ ฉันอาจจะบวกค่าเสี่ยงชีวิตและทรัพย์สินของฉันไปด้วย”
ม่านฟ้าอธิบาย พร้อมกับส่ายหน้าไปมาอย่างหนักใจกับแขกไม่ได้รับเชิญที่บุกรุกเข้ามาในบ้านเธอตั้งแต่เมื่อคืน ถ้าไม่ติดเรื่องที่เขาถูกยิง เธอคงเดินขึ้นโรงพักไปแจ้งความแล้ว
อีกเหตุผลหนึ่งที่เธอไม่อยากไปโรงพัก นั่นก็เพราะเธอไม่ต้องการให้คนในครอบครัวหาเธอเจอ ความทรงจำเมื่อสามปีก่อนยังหลอกหลอนเธอมาจนถึงทุกวันนี้ ความทรงจำที่แสนเจ็บปวด
ใช่! เธออยากลืมความเจ็บปวดเหล่านั้นไป
หากไม่มีเธอสักคน ทุกคนในตระกูลนาราวดี คงจะมีความสุข โดยเฉพาะอดีตคนรักและน้าสาวของเธอ
โรเบิร์ตเงียบไปเมื่อเห็นความเจ็บปวดแสนสาหัสจากดวงตาสีดำสนิทคู่นั้น ความเจ็บปวดที่เขายังรู้สึกและสัมผัสกับมันได้ เขาอยากรู้เหลือเกินว่าแม่สาวหน้าหวานผู้นี้ไปเจอเรื่องร้ายๆ อะไรมา
ม่านฟ้ามองผู้บุกรุกหนุ่มอีกครั้ง ก่อนตัดสินใจเดินออกมาจากห้องนอนของตัวเอง เพื่อนำถ้วยข้าวต้มและแก้วน้ำไปวางในอ่างล้างจาน แล้วเดินกลับมาหยิบกระเป๋าสะพาย โทรศัพท์และกุญแจรถมอเตอร์ไซค์
จากนั้นก็เดินสำรวจความเรียบร้อยภายในบ้าน ก่อนปิดประตูบ้านแล้วขับรถออกไปทำธุระส่วนตัวของเธอ
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
- Writer
