Once Upon An Us (Tagalog/Filipino)

chapter eleven

Dahan-dahan kong idinilat ang aking mga mata. Nakipagtitigan ako sa kisameng ilang segundo. Nanlaki ang mga mata ko na napagtanto ko na mukhang ibang kuwarto ito. Mabilis akong bumangon pero agad sumakit ang parte ng ulo ko. s**t, ito yata ang tinatawag na hang over! Natigilan ako saglit. Pilit kong inaalala kung nasaan ako. Ano ang mga maaari kong matandaan kagabi. Inilibot ko ang aking paningin sa loob ng silid na ito. It's a simple yet elegant room. Wala masyadong gamit dito, maliban lang sa cabinet, wall clock, study table at kama na ito ang tanging naririto.

"Oh, I'm glad you're awake."

Agad akong lumingon sa pinto na nasa kanan ko. Bumungad sa akin doon ang isang lalaki na nakahalukipkip habang nakasandal sa pintuan. Diretso ang tingin niya sa akin. Agad ko binawi ang aking tingin saka inilipat ko iyon sa aking katawan. B-bakit iba na ang suot ko?!

"Walang nangyari, Inez." he said as I heard his foot steps. "Maliban lang sa isang bagay." umupo siya sa gilid ng kama at bumaling sa akin. "Sinukahan mo ako."

Matik nanlaki ang mga mata ko sa aking narinig. What the f**k?! Sinukahan ko daw siya?! H-hindi ba nagbibiro ang isang ito--biglang sumagi sa aking isipan ang nangyari kagabi pagkatapos namin magdrama. Napasapo ako sa aking bibig sabay alis sa kama. "K-kailangan ko nang umalis!" natataranta kong sabi. Nagmamadali na din akong umalis sa kuwartong ito nang mahuli niya ang isang kamay at walang sabi na inihiga niya ako sa kama! "Vladimir!"

"Good morning, ganda." sabi niya saka ginawaran niya ako ng isang matamis niyang ngiti. "Hindi ako nakabati sa iyo." 

Hindi ko magawang sumagot. Pakiramdam ko ay parang may nakabara na kung ano sa aking lalamunan. Ang tanging magagawa ko lang ay tumingin sa kaniyang maamong mukha. Kasabay ang pagbilis ng pintig ng aking puso. Medyo malapit na din kasi ang mukha niya sa akin! Gustuhin ko man kumawala mula sa kaniya ay hindi ko magawa dahil mukhang nagiging taksil ang katawan ko! Nagagawa niyang kontrahin ang iniisip ko!

"If you asked, narito tayo ngayon sa unit ko, somewhere here in Tagaytay." he added.

Pinutol ko ang tingin ko sa kaniya. Until now, his stares is really irresistible. And please, my dear heart, stop beating!

Ramdam ko nalang na binitawan na niya ako nang marahan. "I have only one rule here, ganda. Bawal kang lumabas ng bahay nang wala pang laman ang tiyan." then he winked.

Wala na akong choice, kungdi kumain na kasabay siya! Dahil pagkatapos nito, aalis talaga ako sa ayaw man o sa gusto niya! Bahala siya!

Nakasunod lang ako sa kaniya paglabas namin ng kuwarto. Dumiretso kami sa Dining Area ng unit na ito. Hindi ko aakalin na malaki pala ang unit na ito! Napansin ko din na maganda ang pagka-organize ng mga kagamitan dito. Malalaman talaga na lalaki ang nagmamay-ari nito.

Hinila ni Vlad ang isang upuan at bumaling sa akin. "Here, ganda."

Lumunok ako't muli humakbang palapit hanggang sa nakaupo na ako sa dining chair. Pati ba naman dito ay nagpapakita siya ng pagiging gentleman. Lihim ako napangiti, hindi talaga nagbabago ang isang ito. Siya pa rin ang Vladimir Hochengco na nakilala at minahal ko.

Bacon, scamble egg, bread and red tea ang nasa mesa. May orange marmalade din na kung sakaling gamitin na ipalaman namin iyon.

Tahimik akong kumain habang siya ay pansin ko ang pagtitig niya sa akin. Ni ayaw niya yatang kumain. Biglang bumuhay ang pagiging conscious ko dahil sa mga titig niya! Tumikhim ako't tumingin sa kaniya. "M-may dumi ba ako sa mukha?" lakas-loob kong tanong.

Muli siyang ngumiti at umiling. "I just miss you, ganda. Tinitingnan ko lang kung ano ang pinagkaiba mo ngayon kaysa sa noong alaga pa kita." umayos na din siya ng upo at ginalaw na niya ang kaniyang pagkain.

Nanatili pa rin akong tahimik. Bakit ganoon? Bakit parang hindi man lang siya naiilang sa sitwasyon namin? Like, hello? We're ex? Dapat ganito, dapat ganyan tayo! Dapat hindi mo ako kinakausap. Dapat ay galit ka sa akin! But wait, kailangan ko na talagang makalis dito dahil baka maabutan kami ng mama niya na narito ako! Na ako ang kasama ni Vlad!

"Ihahatid kita sa inyo, okay?" sabi pa niya.

Tahimik lang ako tumango habang pinagpatuloy ko ang pagkain. Last na ito. Tama na siguro na nagkita kami ngayon. Sa susunod, kailangan ko nang lumayo sa kaniya. Aminado ako, natatakot ako susunod na mangyayari. Lalo na't kailangan ay hindi makarating ito kay Madame Idette Ho.

-

"D'yan mo nalang ako ibaba." sabay turo ko sa kaniya ang kanto pauwi na sa amin. Isang tricycle lang ay makakarating na ako ng bahay.

"Are you sure?" he asked.

"Oo," tipid kong tugon ngunit hindi natingin sa kaniya. Suot ko na kung anong sinuot ko kagabi. Nalaman ko lang na ipinalaba niya iyon sa on call maid niya.

Tumigil ang sasakyan niya sa gilid ng kalsada. Isinublit ko sa aking balikat ang shoulder bag. Bago man ako tuluyan na lumabas ay bumaling ako kay Vlad. Isang maliit na ngiti ang ibinigay ko. "S-salamat sa paghatid....Ingat ka sa pagmamaneho." sabi ko.

"Tatawagan kita kapag nakauwi na ako." sabi niya. Paniguradong nakuha niya kay tita ang numero ko.

Hindi na ako sumagot pa. Tuluyan kong binuksan ang pinto na nasa gilid ko at lumabas na. Isinara ko din iyon ay nagpahabol pa ako ng tingin sa kaniya bago ko man siya tuluyan tinalikuran at dumiretso na ako sa terminal ng tricycle.

-

Pagsara ko ng gate ng bahay ay nadatnan ko si Gelo na nasa teresa ng bahay. Natigilan ako. Hindi ko lang inaasahan na narito siya ngayon. Ang buong akala ko ay nasa mini-grocery siya ngayon para asikasuhin ang negosyo nina tita. Pero bigla lang tumindig ang balahibo ko nang makita ko ang kaniyang mukha. Bakas doon na galit na galit.

"Hindi ko alam na inaabot ng umaga ang pag-eenroll," kumento niya nang lapitan niya ako. "Saan ka galing, Inez?"

Lihim ko kinagat ang aking labi. Lalagpasan ko na sana siya nang bigla niyang hinigit ang isang kamay ko at ibinalik sa harap niya. Nahulog pa ang shoulder bag ko sa lupa. "Ano ba, Gelo?" hindi ko maiwasang mairita sa ginawa niya.

Nanatili pa rin na ganoon ang ekspresyon ng kaniyang mukha. "Sinabi sa akin ni tita Gerda, natulog ka sa bahay ng ex mo, tama ba?!"

"Alam mo naman pala kung saan ako galing, ano bang pinuputok ng butsi mo d'yan? Ano bang pakialam mo?" hindi ko na mapigilan ang negatibong emosyon. "Pagod ako, kaya pwede ba?"

"Hindi mo alam kung gaano ako nag-aalala sa iyo kagabi na hindi ka nakauwi, ha?!"

"Sinabi na nga sa iyo ni tita kung nasaan ako, hindi ba? At isa pa, hindi naman kita kaanu-ano para sermonan!" tumaas na ang boses ko dahil sa inis.

Kita ko ang pagkuyom ng kaniyang kamao. "Bakit, Inez?! May nangyari ba sa inyo kagabi?! Ha?!"

Walang sabi na malakas dumapo ang palad ko sa kaniyang pisngi. "Ganyan ba ang tingin mo sa akin, Gelo? Ang akala mo sa akin ay ganoon ako?" taas-noo ko siyang tiningnan. "Ito ang masasabi ko, oo, ex ko si Vlad pero kahit kailan, hinding hindi niya ako kayang gawan ng masama! Hindi niya magawa ang mga pinag-iisip mo! Hindi niya magawang pagsamantalahan ang pagmamahal ko sa kaniya! Ngayon, alam mo na kung bakit hanggang ngayon, minamahal ko siya! Ngayon, ipinamukha ko na sa iyo na walang wala ka kumpara sa kaniya!" nanginginig na ang boses ko. Tinalikuran ko siya't lumabas ng lumabas. Rinig ko pa ng pagtawag niya sa akin pero tila bingi ako, nandidilim ang paningin ko dahil sa galit. Galit na galit dahil sa mga masasamang salita na pinagbabato niya sa akin!

Kailangan kong pakalmahin ang sarili ko. Ayoko munang makita si Gelo. Pahupain ko muna ang bigat ng aking kalooban.

Naglalakad lang ako sa gilid ng kalsada. Wala masyadong nadaan na sasakyan dahil marahil ay tulog ang mga tao ngayon tuwing hapon pero wala akong pakialam kahit man na tumapat pa sa akin ang mainit na sinag ng araw sa aking balat ay binabalewala ko pa rin.

Tumigil lang ako sa paglalakad nang may tumigil na puting van sa gilid ko. Napasinghap ako nang may lumabas doon ang tatlong lalaki na hindi ko maaninag ang mga mukha dahil sa suot na bonnet na natatakpan ang kanilang mukha. Hinawakan niya ang mga kamay at mga paa ko. Pilit ko manlaban pero masyado silang mga malalakas dahil mga lalaki sila! Sisigaw sana ako para humingi ng tulong ay naunahan ako dahil may sumuntok sa sikmura ko kaya mas lalo nanghina ng mga oras na iyon. Unti-unti nanlalabo ang mga paningin hanggang sa naipikit ko ang aking mga mata...

-

Nagising lamang ako nang may narinig akong tawanan at mukhang naulan nang malakas. Dahan-dahan kong idinilat ang mga mata ko pero wala akong makita. Nakapiring ako! Balak ko sanang bumangon pero hindi ko magawa. Narealize ko nalang na nakatali ang magkabilang kamay ko lalo na't may busal sa aking bibig! Kumunot ang noo ko nang iginala ko ang aking paningin sa paligid. Nasaan ako? Anong lugar ito?

"Gising na ba?" rinig kong tanong ng boses ng isang lalaki. Hindi ako pamilyar kung sino ito.

"Gising na 'yan." rinig kong sagot ng isa pang lalaki na paniguradong isa ito sa kasamahan nila.

Rinig ko na parang may nagbukas ng pinto. Bumuhay ang takot at kaba sa aking sistema. Parang kakapusin ako ng hininga. Pilit kong kumawala sa mga tali na nakatali sa akin.

"Kitam? Sabi ko sa inyo, gising na ito." bakas sa boses ng isa ang natatawa pa. "Oh, sino una?"

Natigilan ako. A-anong pinagsasabi nila?

"Ikaw muna," tugon ng isa.

Rinig ko ang yabag hanggang sa may humaplos sa iba't ibang parte ng aking katawan. Kinilabutan ako bigla. "S-sino kayo...? H-huwag...." garagal kong sabi sa kanila nang alisin nila ang busal sa aking bibig. May halong pakiusap.

"Kahit anong gawin mo, pasasarapin mo kami." sabi ng isa pa. Kasabay na marahas niyang hinubad ang pantalon at ang under garment ko. Hindi lang iyon, may tumaas ang t-shirt ko at ikinalas ang bra ko.

Ang tanging magagawa ko lang ay umiling. "P-pakiusap... Huwag..." maiiyak na ako dahil sa takot.

Someone hold my legs and spread it. Napaigtad ako nang may naramdaman akong hindi pamilyar na bagay na nasa p********e ko. Nagawa kong lumiyad para hindi na niya idikit pa sa iyon pero napahiyaw ako sa sakit nang pwersahan niyang ipinasok iyon sa aking loob. Ramdam ko ang pagtulo ng aking mga luha.

"T-tama na... H-huwag..." umiiyak kong pakiusap pero sige pa rin ang pagbayo niya sa aking ibabaw. May mga humahalik din sa iba't ibang parte ng aking katawan. May naglalaro sa aking mga dibdib at nilalawayan ang mga iyon.

"V-lad... Tulong..." halos walang boses na pagsusumao kong tawag sa kaniya na walang tigil ang pagtangis ko. Alam kong imposibleng marinig niya iyon.

Rinig ko ang pagtawa ng isa. "Putang ina, naka-jackpot tayo! Ako pa pala nakauna! Tang ina, ang swerte ko!"

"Gago, pagkatapos mo, ako naman!"

Marahas akong umiling. "Huwag... Huwag...."

"s**t, ang sikip mo..." ungol pa niya. Pabilis nang pabilis na siyang kumilos hanggang sa ramdam ko ang mainit na likido sa loob ko. "Oh, ikaw naman! Gago ito, huwag ka nang mahiya. Grasya na iyang nasa harap, oh!"

Hanggang sa naramdaman ko na naman na may ipinasok sa akin! Mas masakit. Kung ano-ano pang ginagawa niya sa akin! Hindi pa siya kuntento, pinaglalaruan pa niya ang magkabilang dibdib ko.

Wala akong laban sa kanila, ang tanging magagawa ko lang ay umiyak at humiyaw dahil sa sakit. Hindi ko akalain na napapadpad ako sa impyerno at makakakilala ako ng mga demonyo na tulad nila!

Apat na lalaki. Pinagpasa-pasahan ako.... Nag-iisa ako, ni maliit na pursyento ay wala akong tsansa na makalaban sa kanila...

Lahat sila, sinira nila ang pagkatao ko. Lahat sila, walang awa na sinamatalahan ang isang tulad ko na mahina. Parang napunit ang mga pangarap ko... Nabuhay ang galit at awa sa sarili sa aking sistema.

-

Yakap-yakap ko ang aking sarili. Wala sa ulirat. Masakit ang katawan. Nakayapak habang binabaybay ko ang tulay na ito. Wala akong kasiguraduhan kung saan ako tutungo ngayon. Hindi ako pamilyar sa lugar na ito. Wala akong dalang pera para makauwi.

Nagising nalang ako kanina na wala na ang mga tali sa aking mga kamay. Wala na ring piring at wala na ang mga lalaking bumaboy sa aking katawan. Agad akong umalis sa sa lugar na iyon. Sa isang bungalow style na bahay pala nila akong dinala. Ni isa sa kanila ay hindi ko kilala maski pagbasehan ko ang kanilang boses. Hindi sila pamilyar sa akin.

Napatigil ako sa paglalakad nang may marinig ko ang agos mula sa ilog. Humarap ako doon. Kinagat ko ang aking labi para pigilan kong maiyak pero bigo ako. Bumuhos ang aking mga luha. Sirang-sira na ako. May lamat na ang buong pagkatao ko... Madungis na ako... Wala na akong karapatan para kay Vlad... Hindi na ako ang babaeng minahal niya...

Pumikit ako ng mariin at yumuko.

Lumapat ang mga palad ko sa railings ng tulay. Balak kong umakyat.

"Miss!" rinig kong boses ng isang babae pero ako nag-abalang pakinggan iyon. "Huwag kang tumalon!"

Wala nang kwenta ang buhay ko. Bakit hindi nalang nila ako pinatay pagkatapos nila akong gamitin? Para hindi ko na maranasan ito...

"I love you, Vlad... I'm sorry..." hagulhol kong sambit.

Tatalon na sana ako nang biglang may humawak ng kamay ko. Nagpumiglas ako dahil sa pagkataranta at takot na dahilan para mahulog ako't ilog ang sumalo sa akin at dahan-dahan akong inilubog pababa. Hindi ako gumalaw para sagipin ang aking sarili. Tama na siguro ang ganito... Ang mamatay ako nang walang nakakaalam...

Unti-unti na akong kinakapos ng hininga...

Ramdam ko na biglang may tumalon din dito sa ilog at hinahabol ako. Nahuli niya ang isang kamay ko pero wala akong sapat na lakas upang kumawala pa doon...