Deucalion

Chapter 3

You were

Wild once.

Don't let

Them

Tame you.

- Isadora Duncan

Chapter Three

Young, dumb and broke

I can still feel that fear towards Shane when he tried to turn me. At hindi ko alam kung anong gagawin ko oras na natuloy iyon.

Nakasandal at bahagyang nakaupo ako sa Audi ni Elric habang hawak-hawak ang isang tela na nakatapal sa leeg ko, hindi naman ganon kalaki ang kagat ni Shane. Nagkaron pa ng kumosyon kanina bago kami tuluyang makalabas. If not in Santi's hypnotism, mas magkakagulo.

And I don't have any idea that Santi have the control of constable here in Philippines.

I'm sober and I don't have the strength to argue with Lyon. Even though he's not talking to me, I can still feel the wrath in his stare.

Kalat ang kotse nila sa harap ng bar na hindi na nag-abala pang i-park ng maayos ang mga iyon. Gabing-gabi na rin at napakatahimik ng paligid.

Elric opened the door of his Audi then looked at me. "C'mon, I will take you home."

"No," Lyon protested hastily. "She's not going home, she'll stay at our dorm."

Namilog ang mata ko.

"Okay then, sa akin sya sasakay." Ani Santi.

Tinaasan ko ito ng kilay.

Umiling si Kael. "Nah, she's coming with me."

Napakurap-kurap ako, hindi makapaniwalang pinapanuod sila.

Daelan walked to my direction. "Sa akin sya sasakay, kita na lang tayo sa dorm."

Bago nya pa ako mahawakan ay umiwas na ako.

"Stop talking and deciding like I'm not here. I have my own car and I'm not going anywhere with anyone of you so---"

Felix cut me off. "Where's your f*****g car?"

Kumunot ang noo ko, bahagyang naguluhan at basta na lang itinuro ang isang kotseng maayos na nakaparada sa tabi ng bar dahil wala naman talaga akong kotse. Sinabi ko lang iyon nag-aakalang titigilan na nila ako.

Unti-unting namilog ang mata ko ng biglang bumagsak ang kotse at natanggal ang gulong non saka gumulong papunta sa paahan ko ang gulong. Gulat akong tumingin kay Felix.

"Problem solved," malamig nyang sabi at saka binuksan ang pinto ng kanyang Jaguar. "Get the fuckin' in."

He definitely used his ability to removed the wheels from that car.

"Y-You..." nalaglag ang panga ko. "That's not my car."

"Kung ganon, bakit mo itinuro?" Kael asked.

"I don't have a car, sinabi ko lang iyon para tigilan nyo ako." I shrieked, I can't believe this men.

"Then that's your fault." Santi smirked at me.

Unti-unti ng nawawala ang pagkalasing ko pero napalitan iyon ng sakit ng ulo dahil sa kanila. I end up in Felix's Jaguar after a long and hard discussions with them.

Naninibago ako kay Felix. At Philippians, he's lively and friendly. All female students like him while male students are fond of him. When Frances introduced them to us, he's funny, humorous and he got this playfulness in his eyes. His aura is bright, iyong sigurado kang madali mo syang makakasundo pero ngayon...

Napakaseryoso nya. Ang sabi ni Frances sa video, si Santi, Siege, Daelan at Lorcan ang mga kintatakutan nya. Pero para sa'kin, sila Lyon at Felix. Well, I don't know them that much so I won't judge, this is just based on first impression.

Siguro, dinibdib nya masyado ang pagkawala ni Frances pati na ng kapatid na si Siege.

Tumikhim ako, ibubuka pa lang ang bibig ng bigla syang magsalita.

"Don't fuckin' try... I'm just doing this because I want to go home," nilingon nya ako. "Labag sa loob ko ito." Saka sya tumingin ulit sa kalsada. "You don't own that heart but at least take good care of it."

Napahawak ako sa dibdib ko ng makaramdam ng hindi maipaliwanag na sakit doon. Tumanaw sa bintana. Hindi naman dapat ako naapektuhan pero bakit nasasaktan ako?

Hindi ko alam kung kami ang naunang nakarating sa kanilang dorm pero wala na akong pakealam doon. Papataas si Felix ng hagdan ng hindi ko na napigilang sabihin kung ano ang nasa isip ko.

"I you think that I'm trying to get closed to you or anyone of you, well you're definitely wrong. Wala akong balak na mapalapit ni isa sa inyo, did even Lyon told all of you to get the hell out of this place? Kasi siguradong mas aayos kung wala kayo dito."

Tumigil sya at nilingon ako, his rugged face is blank and his azure eyes is cold. Pinantayan ko iyon kahit hindi iyon ang nararamdaman ko.

Damn you, heart. I'm now your owner, I owned you kaya makisama ka.

Nagpatuloy ako. "Kung nasaan kayo, laging may gulo. Laging may mapapahamak. Laging may nasasaktan. Namamatay. Kaya bakit nandito pa kayo?"

May tumikhim sa likod ko, paglingon ko ay nandon silang lahat. Kahit nakaramdam ng konsensya at sakit ay pinatili kong blanko ang mukha.

Hindi ako ito, hindi ako madaling maawa. I'm selfish, mean, insensitive and hotheaded. Sa pamilya ko lang ako may pakealam.

"Savage." Santi whistled and looks like he's not affected by what I said.

Nakakrus ang mga braso ni Lyon at malamig ang matang pinasadahan ng tingin ang kabuuan ko, dumilim ang kanyang mata at umigting ang panga. Sanay na ako, wala namang bago.

"If I'll stay here then where's my room? Gusto ko ng matulog." Basag ko sa katahimikan.

The room they gave me is simple. Gray walls and white ceiling. Walang masyadong nakadisenyo. I let the lights on then closed my eyes and tried to sleep.

Napabalikwas ako ng bangon at mahinang napatili. Pawis na pawis at hinihingal.

Nightmare again. Paulit-ulit lang iyon. Humihingi ng tulong sa'kin ang pamilya ko pero pinapanuod ko lang silang kainin ng kadiliman.

Kumabog ang dibdib ko ng makitang gumalaw ang doorknob. Ibinalot ko sa katawan ang kumot at sumiksik sa headboard. Naghahanda ng sumigaw ng bumukas ang pinto at pumasok si Lyon.

Napakurap-kurap ako lalo na ng libutin nya ang buong silid na para bang may hinahanap.

"What are you doing?" Kunot-noong tanong ko.

Sumulyap sya sa'kin bago sumilip sa bintana. "I heard you screamed."

Nagbaba ako ng tingin, nahiya. "I-It's nothing, ganon talaga ako matulog."

"Laging binabangungot?"

Gulat akong nagangat ng tingin sa kanya. Pakiramdam ko ang dami nya ng alam sa'kin. Humarap sya sa'kin.

"Sleep."

Lalabas na sana sya ng bigla kong hawakan ang kanyang kamay, yumuko ako. Kinapalan ko na ang mukha. Pagkatapos ng mga sinabi ko sa kanila, siguradong hinding-hindi nila ako tutulungan.

May naaninag akong mga pumasok pero wala na akong pakealam doon.

"I know your ability, Lyon... Please help me take away the pain. I know I don't deserve your powers but please, I'm begging you... H-Help me." I squeezed his hands, lumuhod ako sa kama.

"I can't take this anymore, para na akong mababaliw sa kalungkutan. Ang sakit-sakit, please help me." I cried, nag-angat ng tingin.

Naainag kong nasa pinto sila Elric, Aiken at Kael pero binalewala ko na sila.

"I don't have anything. My family is gone, I don't know where Wyler is. I'm alone, wasted and broken. Just this night, I want to forget. Please use your ability so I can forget."

"I'm sorry, Jane."

Pinanlamigan ako, tinitigan muna sya bago sya unti-unting binitawan.

"Lyon." Si Elric at sinundan sya palabas ng silid.

Suminghap ako at nanghihinang humiga, patalikod sa kanila saka mahinang humikbi. Ito ang huling beses na makikita nila ako sa ganitong ayos. Wasak, umiiyak, malungkot, mahina at nakakaawa.

I'm scared of the dark, but looking at me now. Darkness is always been with me. Ang kadiliman lang ata ang hinding-hindi ako iiwan.

Nag-overnight ako sa sementeryo ng Christmas dahil kinabukasan ay birthday ni Frances. Even in new year, I'm always at the cemetery. Inaya ako ni Sally, one of my roommates but I declined. I'm just not yet ready to face some of my friends because of my condition, I don't want them to pity me. I don't need it.

But even I don't want to, I need to move on and continue living.

"Condolence nga pala, I heard about what happened to your family." Sally said with a sad smile when I went to our dorm.

Tumango ako at tipid na ngumiti. Wala na ang mga gamit nila Paz at Frances don. Napalitan na iyon ng bago.

Umupo ako sa kama ko. Apat ang kama sa kwartong iyon at magkakaharap. Medyo maluwang, may sariling bathroom at fridge. Marami ring kasiyahan at kulitan na nangyari don sa nakalipas na isang taon

But this is not the time to reminisce because for sure, mas masasaktan lang ako. Malulungkot, iiyak at babalakin na namang saktan ang sarili.

"Iyong bago nating roommate dadating daw mamaya." Sally informed me. "Sana mababait at makasundo natin."

"Sana nga." Sabi ko.

I tried to act like everything will be okay, like nothing happened at all. Like my parents didn't die and they just went faraway and I still have my own heart. Hindi ko alam kung anong mararamdam ng makita si Daniel. Sa totoo lang, ni hindi sya sumagi sa isip ko nitong mga nakaraang araw. Pero dahil parte sya ng normal kong buhay ay nginitian ko sya.

Humarap ako sa locker ko at naaninag sa gilid ng mata ng lumapit sya sa'kin.

"You look so hot, babe."

Nadismaya ako dahil akala ko tatanungin nya kung okay na ba ako at kakamustahin pero binalewala ko na lang iyon. Siguro ayaw nya lang na malungkot ako.

I smiled. "Thank you."

Kinuha ko ang mga kailangan saka ini-lock ang locker pagkatapos ay sabay kaming naglakad papunta sa classroom namin habang nakaakbay sya sa'kin.

"Okay ka na ba? I've been calling you since last Christmas and new year but you're not answering."

I looked at him, dismayadong-dismayado. "I'm fine."

"Come here,"

Tumigil kami at hindi na ako nagulat ng yakapin nya ako.

"Feeling better?"

Kahit gusto ko syang itulak ay mas pinili ko na lang na yakapin sya saka tumango.

"Yeah, better."

Sa pag-angat ko ng tingin ay sumalubong sa'kin ang walang emosyong mukha ni Lyon habang nakakrus at nakasandal sa pinto ng kanyang opisina, tila ba kanina pa nakasunod ang tingin nya sa'min. Mas hinigpitan ko ang yakap kay Daniel habang nakatitig sa kanya. Puno ng dismayadong napailing sya saka pumasok sa kanyang opisina, nang makitang sumarado ang pinto ay lumayo na ako kay Daniel.

Imbes na pumasok ay tumambay ako sa court, Aiken is our academician and I don't want to see him or anyone of them. Hindi na rin naman si Felix ang coach kaya hindi masisira ang araw ko.

Naramdaman ko ang pag-upo ng kung sino sa tabi ko pero hindi ko iyon pinagtuunan ng pansin.

"Make yourself productive."

Gulat akong lumingon at umasim ang mukha ng makita si Daelan. He's scary and ruthless in his shoulder-length jet black hair, a mutton-chops sideburns in his high cheekbones, tiny moustache and beard plus the scar on his left brow. Ilag ang mga tao sa kanya, mapalalaki man o babae. Mapa-nightwalker mas lalo naman ang mga mortal. Pati ako, una pa lang, kinikilabutan na sa kanya.

Kumunot ang noo ko ng mapansin ang kanyang suot. He's wearing a red suit and because of it, he looks like a businessman more than a student.

"Why can't you just leave me alone?"

"Don't praise yourself, I'm not here for you. I'm just bored."

Umikot ang mata ko. "Napakaluwang ng bleachers, lumipat ka."

"Nah, I want to pissed you off."

Hindi makapaniwalang tinitigan ko sya. "Asshole!"

Tumayo at nagmartsa palayo doon. I decided to go home and throw a party for all mortals. Vampires can't enter the village but I wonder how those descendants can get through here.

"I'm glad you made it." sabi ko kay Sally ng mapagbuksan sya ng pinto. Nagsisimula na rin ang party kaya medyo maingay at magulo na.

Ngumisi sya. "I'm with our new roommates, Calla and Emery."

I waved my hands at them. Emery is brunette while Calla is redheaded.

"Enjoy the party." Nakangising sabi ko.

"Oh! For sure we will." Sabay nilang sabi saka humagikhik at nakihalo sa mga nandon.

I smirked when I saw Daniel and kissed him in the cheek. He's holding a beer.

"I'm watching you from afar, Jane, you are really beautiful." He whispered in my ears.

I chuckled and pulled his collar then bit my lower lip. "Wanna see my room?"

Bahagya syang lumayo, gulat pero kalaunan ay ngumisi. Humagikhik ako saka hinila sya pataas ng hagdan, papunta sa kwarto ko.

"Are you sure you're ready for this, babe?" Tanong nya ng makapasok kami.

"Di ba, matagal mo na itong gusto?" Isinarado ko ang pinto saka hinubad ang suot na blouse.

Hindi ko alam kung epekto pa rin ba ito ng alak o gusto ko lang sirain pa lalo ang buhay ko.

Napalunok sya ng tumambad ang suot kong bralette. Lumapit ako sa kanya at hinalikan sya sa labi na ginantihan naman nya. Binuhat nya ako at pinahiga sa kama, napaungol ng dumapo ang kamay nya sa dibdib ko at himasin iyon. His lips travel down my neck down to my cleavage when suddenly I pushed him.

"It's okay, Jane." Malamlam ang matang sabi nya, tulad ko ay hinihingal din. Pinisil nya ang braso ko saka hinubad ang bra ko.

"I will be gentle, babe."

I closed my eyes when he start kissing me again but to my shock, Lyon's face just popped up in my head. Kumapit ako sa braso nya, itutulak na sana sya ng bigla syang magsisisigaw. Umalis sya sa ibabaw ko at takot na takot na nagtago sa dulo ng kwarto habang sumisigaw at hawak-hawak ang ulo.

Ibinalot ko ang kumot sa katawan at nag-aalalang tiningnan sya.

"D-Daniel, wha-what's wrong?"

But he keeps on shouting, fear and terror is evident in his face.

"I didn't expect that this is how you enjoy your life."

Napabaling ako sa pinto at nakita doon si Lyon, nakasandal at nakapamulsa sa suot na jeans. Ni hindi ko namalayang nabuksan ang pinto.

"This is not enjoying, Jane. This is wasting."

Mahigpit na hinawakan ko ang kumot na nakabalot sa'kin at tiningnan sya ng masama.

"What are you doing here? You're not welcome here." Madiin kong sabi.

Bumuntong hininga sya, nagkamot ng batok saka pinagkrus ang mga braso at tumitig lang sa'kin. Marami pa sana akong sasabihin pero narinig ko na naman ang sigaw ni Daniel.

"Stop it, Lyon. What are you doing to him? Huwag mo syang pahirapan." Singhal ko sa kanya.

Umigting ang kanyang panga. "Fix yourself, you're coming with me."

"No," matigas kong tanggi. "Get out, leave me alone. I don't want to see your face."

"Yeah! Yeah! I already heard that but can't you see, Jane, I don't care."

Lumapit sya kaya napatayo ako sa kama. Kumabog ang dibdib, natakot.

"A-Anong gagawin mo?"

"I'm done with your foolishness. Now, it's my turn to teach you until you learn your lesson."

"Lyon." I yelled and raised my hand to stop him from coming near me. "Don't you dare--- O-Oh--- God---- L-Lyon!"

Napatili na lang ako ng hilain nya ang kumot at tumambad ang dibdib ko. Nag-init ang pisngi ko, mabilis na niyakap ang sarili para takpan ang kahubaran.

"Asshole."

Namilog ang mata ko ng pulutin nya ang bra ko at hinila ang isa kong kamay.

"What are you doing?"

Hinawakan nya pa ang isa kong kamay kaya tuluyan ng nahantad ang dibdib ko. Dahil nasa kama ako ay magkapantay ang mukha nya sa dibdib ko.

"You son of a gun, stop staring at my breast." Sigaw ko kahit hiyang-hiya at pinanghihinaan. Gusto ko na lang maglaho sa kanyang harapan, gusto kong tumakbo pero dahil hawak nya ako. Ni gumalaw ay hindi ko magawa.

Napalunok sya at mas tinitigan pa ang dibdib ko, tila ba pinagaaralan. Pinagpawisan ako, may naramdamang kakaibang kiliti sa paraan ng titig nya. Madilim ang kanyang mga mata at gumagalaw ang panga.

Pilit akong kumawala sa pagkakahawak nya pero wala talagang silbi ang lakas ko. His rough hand is so hard and strong.

Tumikhim sya, napakurap-kurap saka sya nag-angat ng tingin sa'kin, lumamlam ang mata ko. Ni hindi na kayang basahin ang ipinapakitang emosyon ng kanyang mata. Binitawan ako para lang ipasuot ang bra ko at damit, tuluyan na akong nanghina. Napakapit sa kanyang balikat. Ni hindi ako makakilos, hindi na humihinga. Ang dibdib ay parang sasabog na.