ครื้น~ ครื้น~
ซ่าส์!!!!!!!!!!!!!!!!!!
~_~^ เสียงพายุโหมกระหน่ำ รวมถึงบรรยากาศภายในห้องที่เปลี่ยนไปทำให้ฉันรู้สึกตัวตื่น ลืมตาขึ้นท่ามกลางความมืด
ฉันคลานลงจากเตียงด้วยสภาพโซเซ เดินเป๋ไปเปิดไฟที่ประตูห้องอย่างร้อนใจ นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย!
พรึ่บ!!!
แอ๊ด!!!
“>OOOOOO<” หลังฉันกระแทกกับผนังลิฟต์อย่างจัง เป็นบ้าอะไรเนี่ย!!
พรึ่บ!! ฉันตวัดสายตาไม่พอใจใส่หมอนั่นแต่กลับได้รับรอยยิ้มน่าหวั่นใจตอบกลับมา
“^^ ไม่คิดเลยนะว่าอ้อยจะเข้าปากช้างง่ายขนาดนี้ ฉันไม่ต้องทำอะไรเลยสักนิด”
“...!!!” ใครก็ได้บอกฉันทีว่ามันเป็นใคร จู่ๆ มาพูดสำบัดสำนวนกับคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกเนี่ยนะ บ้าหรือเปล่า แถมยังเป็นสำนวนที่ฟังดูแล้วทะแม่งๆ อีกด้วย
เอ๊ะ...เดี๋ยวก่อนนะ!!
-O- นี่มันผู้ชายที่เจอที่ท่าเรือนี่นา ฉันเบิกตาโตเมื่อจำเขาได้
“ใช่คนที่ท่าเรือใช่ไหม”
“^_^ จำได้ด้วย”
“ขอบใจนะที่ช่วยฉัน”
ฉันพูดจากใจจริง
