บทนำ
720 Words
บทนำ
ตื้ดดดดดดดดดดด
ติ้ด!
ณ ตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ แผ่นป้ายขนาดยักษ์โปรโมทวงดนตรี ที่ได้มาเล่นคอนเสิร์ตในวันเฟรชชีไนท์เมื่อสองเดือนก่อนยังไม่ถูกถอดออกไป ถ้าไม่ใช่เพราะสโมฯ งานยุ่งจนไม่มีเวลามาเก็บกวาดก็คงเป็นเพราะว่าแผ่นป้ายนี่ถูกใจสาวๆ จนไม่มีใครกล้าเอาออกไป เนื่องจากมีรูปของวงดนตรีร็อคที่กำลังโด่งดังอยู่ในขณะนี้... เล่นเบียดวงอื่นๆ จนเกือบจะตกป้ายอยู่แล้ว =_=;
ตื้ดดดดดดดดดด
ติ้ด!
โซแบด!! คือวงดนตรีที่ฉันพูดถึง มีสมาชิกทั้งหมด 4 คน ไททัน... เฮเดส... โพไซดอน... และชิน หมอนั่นเป็นคนเดียวในวงที่มีชื่อปกติที่สุด นอกนั้นโอเวอร์มากจนฉันรู้สึกหมั่นไส้! แถมหน้าตาแต่ละคนนี่ไม่ธรรมดาเลย
ได้ยินว่าสามคนแรกเคยเป็นเพื่อนเรียนด้วยกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมและเป็นที่นิยมของสาวๆ มาตั้งแต่สมัยนั้น บรรดาแฟนคลับรักและเทิดทูลพวกเขาถึงขั้นคลั่งไคล้และตั้งให้เป็นเจ้าชายภายใต้ชื่อกลุ่ม THE PRINCE (เว่อร์ไปไหมเนี่ย >_O< ไอ้บ้าไมค์จะโทรมาอะไรนักหนานะ พูดไม่รู้เรื่องหรือไง! ฉันตัดสินใจปิดเครื่องในที่สุด ก่อนจะก้าวเข้าสู่ใต้ถุนอาคารเรียนด้วยอารมณ์หงุดหงิด
“เฮ้ยๆ ไปกินรังแตนที่ไหนมาคนสวย ^O^ วี๊ดดดดวี๊วววว”
ฉึ่บ!!
ฉันตวัดสายตาคมกริบไปยังกลุ่มผู้ชายที่สวมเสื้อช็อป พวกนั้นเงียบเสียงลงทันที ก่อนที่ใครคนหนึ่งในนั้นจะลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเป็นฝ่ายคุยกับฉันก่อน
“อะไรกัน แค่ไอ้บูมแซวหน่อยทำเป็นโมโห มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ” แฟรงก์ผู้ชายที่มีแววตาคล้ายกับฉันมองมาอย่างสงสัย เขาเป็นเพื่อนที่ฉันสนิทที่สุดในคณะและยังเป็นเมดกันด้วย แต่อย่าเพิ่งคิดไปไกล เราทั้งคู่ไม่ได้มีอะไรพิเศษแบบคู่รักสักนิด
“เหอะ! จะอะไรซะอีกล่ะนอกจาก...”
ฉันหยุดพูดแล้วปรายตามองพวกผู้ชายที่ทำตาละห้อยแบบตั้งใจฟัง บ้าจริง! ทำไมแฟรงก์จะต้องมาอยู่กับไอ้พวกบ้านี่ในเวลานี้ด้วย
“ทะเลาะกับไมค์?” แฟรงก์จ้องหน้าฉัน
“เปล่า” ยิ่งกว่าทะเลาะอีก
“งั้นแล้วอะไรล่ะ” ฉันจ้องหน้าแฟรงก์ เขาใส่ใจฉันแบบนี้ตลอด ไม่เคยปล่อยให้ปัญหาของฉันผ่านเลยไปโดยที่เขาไม่รับรู้สักครั้ง
ฉันถอนหายใจแล้วก้าวเข้าไปกระซิบพูด ได้ยินกันแค่สองคน
“ฉันเลิกกับเขาแล้ว”
“O_O”
“...”
“เฮ้ยนี่หวายๆๆๆๆ” เสียงเรียกชื่อฉันดังขึ้นแบบรัวๆ ยัยกระปุกวิ่งหน้าตั้งมาแต่ไกล เดี๋ยวก็สะดุดส้นสูงล้มหรอก =^= ยัยนั่นเป็นดาวคณะศิลปศาสตร์ ชอบแต่งตัวแรงๆ แบบเน้นสีสันสดๆ เหลืออีกนิดเดียวก็จะกลายเป็นศาลพระภูมิเคลื่อนที่ได้แล้ว
“ไงกระปุก” แฟรงก์ทักทายยัยกระปุกตามปกติ ผิดกับพวกบ้าที่นั่งอยู่บนโต๊ะที่เอาแต่มองเพื่อนฉันตาเยิ้มน้ำลายไหล
“กระปุกค้าบบหวัดดีค้าบบบ ^.,^”
“ดีจ้ะหนุ่มๆ ^_<” ยัยกระปุกกรีดยิ้มสุดฤทธิ์ ยัยนี่ชอบทำตัวอ่อยผู้ชายเล่นแบบนี้ตลอดแหละ ไม่ต้องตกใจ
“วิ้วววววว~~~~” ไอ้พวกผู้ชายก็ได้ใจผิวปากแซวใหญ่
“นี่! ฉันได้ข่าวมาว่ายัยไอเฟลดรอปเรียน”
“...” ไอเฟลเคยเป็นศัตรูคู่แข่งของฉัน แต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่แล้ว ที่ยัยกระปุกรีบคาบข่าวยัยนั่นมาบอกก็เพราะเมื่อก่อนพวกเราเคยมีเรื่องกัน แต่ว่าตอนนี้ทุกอย่างมันจบแล้ว...
“นี่! เธอไม่ตื่นเต้นเลยเหรอ” กระปุกกะพริบตาปริบๆ
“ไม่เลย”
ฉันว่า...บางทีเรื่องที่ฉันระแคะระคายมาอาจจริงก็ได้
“นี่แฟรงก์” กระปุกหันไปเรียกแฟรงก์
“ว่า?”
“เกิดอะไรขึ้นกับมัน”
“เอ่อ...คืออย่างนี้นะ ซุบซิบๆ” แฟรงก์ลากคอยัยกระปุกไปกระซิบ
“O_O หา! ไอ้หวายเลิกกับไมค์!” ยัยนั่นร้องเสียงลั่นอาคาร
“OoO” สีหน้าของพวกผู้ชายในคณะ
“กระปุก!” ฉันจ้องหน้ายัยกระปุกอย่างโมโห ทำไมๆๆๆๆ ต้องทำให้ฉันปวดหัวอยู่เรื่อย!
- Writer
