หมับ!
ชินมาจากไหนไม่ทราบตรงเข้ามาคว้ามือฉันจากทางด้านหลัง
“มาเร็วดีจัง ^^”
“ชิน ^O^” สาบานได้ว่านั่นไม่ใช่ฉัน
“นี่นาย ปล่อยมือฉันนะ” ฉันพยายามสะบัดมือออกพร้อมกับแยกเขี้ยวใส่เขา
“ฉันนึกว่าเธอจะไม่มาแล้วนะเนี่ย”
“ปล่อยมือได้แล้ว” ฉันถลึงตาใส่ชินที่ทำลอยหน้าลอยตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“=O= นี่หวาย เธอไม่เห็นเล่าอะไรให้ฉันฟังเลยนะ” ยัยกระปุกสะกิดแขนฉันแล้วทำสายตาวิ้งๆ
-*- อะไรที่ว่าน่ะมันอะไรของเธอฮะ!
“เดี๋ยวฉันจะพาไปหาซุส”
ชินบอกแล้วลากฉันไปที่ห้องอย่างไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ไม่กี่นาทีต่อมาฉันก็อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่คล้ายห้องประชุม มีสมาชิกวงโซแบดอยู่กันครบรวมถึงโปรดิวเซอร์และก็ผู้ชายหัวเซอร์(ผมกระเซอะกระเซิง) ที่มีใบหน้าแหลมคมและผิวขาวจั๊วะจนแสบตา ดูไม่คุ้นหน้าเลยสักนิด
“เฮ้ย!” ไอ้หมอนั่น(คนที่ไม่คุ้นหน้า)อุทานเหมือนประหลาดใจอะไรบางอย่าง
“เอ้ย!” ยัยกระปุกที่เดินตามฉันมาหยุดกึกแล้วจ้องหมอนั่นตาแข็ง
“ฉันพาหวายมาแล้ว ^^” ชินยิ้มร่าพลางดึงแขนฉันไปนั่งที่โต๊ะประชุม ยัยกระปุกวิ่งตามมานั่งข้างๆ ฉัน
“สวัสดีค่ะทุกคน ^^”
“ดีครับ เจอกันอีกแล้วนะ”
เขาคือไททัน ไททันล่ะ กรี๊ด!! ฉันแอบยิ้มหวานให้เขาไปหนึ่งที นัยน์ตาคู่นั้นช่างดูอบอุ่นน่ากอดอะไรอย่างนี้ ^.,^
“สุดท้ายก็ต้องเป็นยัยนี่จนได้สิน่า” เฮเดสผู้ชายที่ฉันรู้สึกว่าอันตรายมากที่สุดในกลุ่มและไม่ถูกชะตาตั้งแต่แรกเห็นเอ่ยด้วยน้ำเสียงรำคาญปนเบื่อหน่าย ฮึ่ม! เกลียดมันว้อย!! >OO_OO__< อย่าทำแบบนี้นะชิน ปล่อยฉัน”
แปลกชะมัด! ทำไมฉันต้องรู้สึกวูบไหว ใบหน้าร้อนผ่าวแบบแปลกๆ ด้วย อาย!? ใช่ฉันกำลังอับอายอยู่แน่ๆ ไม่ใช่หวั่นไหวอะไรเลย ไม่มีวันเป็นแบบนั้นชัวร์ป้าบ!!!!