ตอนที่ 6 ระลอกคลื่น
1179 Words
หลังจากที่อาจารย์สั่งเลิกคลาสเรียนฉันก็เดินออกจากห้องมาแบบฉายเดี่ยว =_=+ ก็ไม่มีเพื่อนในคณะเรียนด้วยเลยนี่นา เป็นวิชานอกที่แล้วแต่ว่าใครจะเลือกลงตามหมวดหมูที่หลักสูตรกำหนด
“หวาย!” เสียงเรียกนั่นทำให้ฉันหันกลับไปมองแล้วก็เห็นแฟรงก์วิ่งหน้าตั้งเข้ามาหา
“อะไรเหรอแฟรงก์”
“ชินมาหาเธอใช่ไหม”
“นายรู้ได้ไง”
“ก็เธอมันดังไม่ใช่เหรอ”
“นั่นชมหรือประชดฮะ!?”
“แล้วหมอนั่นมาหาเธอทำไม” แฟรงก์จ้องฉันเขม็ง เอ่อ...รู้สึกว่านายจะเดือดร้อนเกินไปหน่อยหรือเปล่า
“เรื่องงานน่ะ” ฉันหลบสายตาแฟรงก์
“นี่ยังไม่เข็ดอีกหรือไง”
“ฉันยังไม่ได้บอกว่าจะทำเลยนะ นายอย่างเพิ่งด่วนสรุปได้ไหม”
แฟรงก์เหวอไปครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจโล่งอก เขาคลี่ยิ้มซึ่งทำให้ฉันรู้สึกอึดอัด
“งั้นก็ดีแล้ว ถ้าเดือนร้อนเรื่องเงินมากฉันจะช่วยเอง”
“แฟรงก์!” ฉันเอ่ยชื่อเขาเสียงแข็ง จ้องมองด้วยแววตาผิดหวัง นายกำลังดูถูกฉันอยู่นะ
“ทำไมต้องทำหน้าโมโหแบบนั้น ฉันพูดอะไรผิดไป?”
“หึ! อย่าพูดเรื่องเงินกับฉัน นายคิดจริงๆ เหรอว่าฉันอยากทำงานเพราะเงินน่ะห๊ะ!!”
“ไม่ใช่เหรอ?”
กรรซ์! ถ้าพ่นไฟได้คงทำไปแล้ว ฉันมองหน้าแฟรงก์ นับหนึ่งถึงสิบในใจ
“นั่นมันแค่ส่วนหนึ่ง แต่หลักๆ แล้วคือฉันชอบไม่อย่างงั้นจะดั้นด้นลำบากไปทำไม”
“...”
“ไม่ต้องมาพูดเรื่องงานของฉันอีกนะไม่งั้นโกรธจริงๆ ด้วย”
“หวาย”
ฉันเดินเฉียดไหล่แฟรงก์ออกมาด้วยอารมณ์ขุ่นมัวและไม่คิดที่จะหันกลับไปมอง
“ไม่อยากเชื่อว่าเธอจะทะเลาะกับแฟรงก์”
ยัยกระปุกทำเสียงแหลมสูง กะพริบตาปริบๆ เหมือนเจอของแปลกในรอบแปดปี -*- ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องพักของยัยกระปุกซึ่งเป็นห้องชุดสุดหรูที่อยู่อีกด้านหนึ่งของมหาวิทยาลัย คนละทิศกับหอพักของฉันเลย
ฉันเหลือบตามองยัยนั่นอย่างไม่พอใจ
“ใครบอกว่าทะเลาะ ฉันแค่ไม่อยากให้แฟรงก์รู้เรื่องงานหรอกย่ะ” แล้วฉันก็ควักนามบัตรที่ชินให้ไว้ออกมาจากประเป๋าสตางค์
ยัยกระปุกทำตาโตแล้วถลาเข้ามาเกาะแขนฉันอย่างไว
“งาน? อย่าบอกนะว่างานของวงโซแบดนะ ว๊ายยยยยย *O*”
“=_=+ อืมมม เธอตื่นเต้นมากกว่าฉันซะอีกนะ”
“กรี๊ดจริงอะ! ไหนๆ ดูสิๆ” ยัยนั่นฉกนามบัตรไปจากมือฉัน เร็วจนมองไม่ทัน “นี่มัน!... ซุสโปรดิวเซอร์มือทองแห่งค่ายการ์เดียนแองเจิ้ลหนิ ^O^”
“เธอรู้จักเหรอ?”
พรึ่บ! ยัยกระปุกหันขวับมองฉันด้วยสายตาที่เหมือนมองตัวประหลาด
“เธอไม่รู้จักเหรอ”
“...”
“แล้วไปได้นามบัตรนี่มาจากใคร?” ยัยนั่นทำหน้าเลิกลั่ก
“ก็จาก...เอ่อ ชิน”
“ชิน!!! -O-”
“กระปุก... เธอช่วยเก็บอาการหน่อยสิ”
“นี่เธอสนิทกับเขาขนาดนั้นเลยเหรอ”
“เอ่อ...” ฉันจ้องหน้ายัยกระปุกนิ่ง อยากจะบอกว่าไม่มากหรอกก็แค่โดนจับหน้าอก ขโมยจูบ และก็แอบจุ๊บแก้มฉันตอนเผลอ -_-!! หืมมมมคิดแล้วก็โมโห ไอ้คนฉวยโอกาส
“หือ?” ยัยกระปุกยังรอฟังคำตอบอย่างใจจดจ่อ
“ก็ตอนที่ฉันไปออดิชันไง ก็รู้จักกันตอนนั้นแหละ”
“เอ๊ะ! แล้วเมื่อวานเธอไม่ได้ถ่าย MV เหรอ”
“มันแอคซิเดนท์นิดหน่อยน่ะ”
“เกี่ยวกับเรื่องที่ทิ้งฉันไว้คนเดียวใช่ไหม >_<” ยัยกระปุกเข้าโหมดอารมณ์น้อยใจอีกแล้ว
“เอ่อ...โทษที นี่ปุก (ขอเรียกสั้นๆ แล้วกัน) เธอว่าฉันควรโทรไปดีไหม”
“เอ้า! พูดอะไรของเธอ นั่นมันงานเธอไม่ใช่เหรอ”
เออสิ! ลืมไปว่ากระปุกไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างชินกับฉัน
“เออนี่แล้วเมื่อวานเธอเป็นไงบ้าง” ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าควรจะถาม -_-+
“เหอะ! อย่าให้พูดเลย นึกแล้วมันขนลุก”
“-*- สรุปว่าแห้ว?”
“งั้นมั้ง แง่ง~~”
ฉันไม่สนใจอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ของยัยกระปุก หันมาจ้องนามบัตรนิ่งก่อนจะตัดสินใจโทรไปในที่สุด ก็นะ... ใครจะอดใจไหว
ตรู้ดดดดดดดดดดดดดดด
(ฮะโหลครับ...)
“สวัสดีค่ะ นี่หวายนะคะที่เคยไป”
(อ๋อน้องหวายจำได้ๆ กำลังรออยู่เลยนึกว่าเจ้านั่นจะทำเสียของซะแล้ว วันเสาร์นี้ว่างหรือเปล่า)
“คะ?”
(เราจะถ่ายทำกันวันเสาร์นะ)
“ว่างค่ะว่าง แต่เดี๋ยวก่อนนะนี่หวายได้งานเหรอคะ?”
โปรดิวเซอร์ซุสเงียบไปครู่หนึ่ง เหมือนกำลังครุ่นคิด
(อืม... แต่ฉันอยากให้เธอเข้ามาแคสดูอีกรอบเหมือนกัน สะดวกวันไหนล่ะ)
“พรุ่งนี้ค่ะ ว่างทั้งวัน”
(โอเค พรุ่งนี้ช่วยมาที่การ์เดียนแองเจิ้ลด้วยแล้วกัน)
“ได้ค่ะ เดี๋ยวก่อนค่ะหวายพาเพื่อนไปด้วยได้ไหม”
(หือ...ได้สิ แค่ไม่วุ่นวายก็พอ)
“ค่ะ ^^”
ติ้ด!
หลังจากวางสาย ฉันจ้องหน้ายัยกระปุกปริบๆ “พรุ่งนี้เธอไปที่สตูดิโอของพวกโซแบดเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม”
“-O-”
และเย็นวันนั้น...
“นี่เธอไม่คิดจะโทรบอกแฟรงก์หน่อยเหรอว่ามาค้างห้องฉัน” ยัยกระปุกพูดตอนที่เดินออกมาจากห้องน้ำ ยัยนี่อาบน้ำเร็วชะมัด!
แต่ก็จริงนะ...ฉันควรจะโทรบอกแฟรงก์หน่อย เขาจะได้ไม่คิดมากจนเกินไป ถึงแม้ฉันจะโกรธเขาจริงๆ ก็เถอะ
“อืมๆ ฉันก็คิดอยู่ว่าจะโทร” พูดเสร็จฉันก็เอี้ยวตัวไปหยิบโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะมากดโทรหาแฟรงก์
ตู้ดดดดดดดดด
ตู้ดดดดดดดดด
(ฮะโหลลล...)
เสียงผู้หญิง?... แล้วทำไมเสียงต้องสั่นๆ แหบๆ แบบกระเส่าอย่างนั้นด้วยอะ
“ฟะ...แฟรงก์ล่ะ” ฉันอยากรู้ว่ายัยนั่นเป็นใคร แต่ลูกกระเดือกมันกลับบังคับให้ถามถึงแฟรงก์ก่อน
(แฟรงก์...ไปห้องน้ำ) เสียงนั่นยังหอบไม่หาย ท่าทางเหนื่อยมาก น้ำเสียงของเธอเซ็กซี่จนฉันคิดไปไกล!
“งั้นเหรอ! ไม่เป็นไรฉันจะโทรไปใหม่!”
(ดะเดี๋ยว...)
ตู้ดๆๆๆ
บ้าเอ๊ย! แฟรงก์นายกำลังทำอะไรอยู่กันแน่นะ ฮึ่ม!
และคืนนั้นทั้งคืนแฟรงก์ก็กระหน่ำโทรเข้ามาจนฉันทนไม่ไหวต้องปิดเครื่องหนี ไม่งั้นคงนอนไม่หลับ!
เช้าวันต่อมา...
ฉันกับยัยกระปุกรีบแต่งตัวแล้วออกจากห้องมาตอนเก้าโมงกว่าๆ กว่าจะถึงการ์เดียนแองเจิ้ลก็สิบโมงพอดี เราสองคนเดินผ่านพนักงานต้อนรับตรงมาที่ลิฟต์เพื่อไปชั้น 10
ระหว่างทางยัยกระปุกก็พูดขึ้นมาว่า
“เมื่อคืนเธอน่าจะรับสายแฟรงก์หน่อยนะ”
“ฉันไม่อยากรับน่ะ”
“ทำไม? เขาโทรเข้าเครื่องฉันเพราะถามว่าเธอเป็นอะไร น่าสงสารออก”
“หึ! แฟรงก์เนี่ยนะน่าสงสาร”
“อย่างน้อยเขาก็เป็นเพื่อนเธอไม่ใช่เหรอ”
“อืมๆ ไว้เสร็จงานแล้วจะโทรไปแล้วกัน เออนี่กระปุกเธอไม่ได้บอกแฟรงก์ใช่ไหมว่าเรามาที่นี่”
“ไม่ได้บอก”
วู้ววว~ ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอก ลิฟต์ถึงชั้น 10 พอดี ฉันจึงก้าวออกไปด้วยความสบายใจ
- Writer
