BENEATH THE CRESCENT AND THE CROSS

CHAPTER 2: THE MAN WHO SEES SOULS

(Rafael's POV)

GRABE, KAHIT NA ang init ngayon sa Davao, ito pa rin ang paborito kong panahon. Ang Kadayawan festival ay parang puso ng aming lungsod na biglang nabuhay—punong-puno ng kulay, musika, at ang diwa ng pagiging Mindanaoan.

"At dito po natin makikita ang simbolo ng tribong Bagobo," paliwanag ko sa aking maliliit na grupo ng mga turistang Koreano habang itinuturo ang mga mananayaw. "Ang bawat disenyo sa kanilang kasuotan ay may kwento—mga kwento ng kalikasan, ng espiritu, at ng kanilang relasyon sa mundo."

Habang nagtuturo ako, hindi ko maiwasang mapatingin sa elevated VIP platform. Doon, kasama ng mga mayayaman at makapangyarihan, nakaupo ang isang babaeng kanina ko pa napapansin. Nakasuot ng elegantong hijab na kulay ginto na parang sumasabay sa mga kulay ng festival, pero ang kanyang mga mata—ang mga mata niya ang kumukuha ng aking atensyon.

Habang ang lahat ay sumasayaw at nagdi-diriwang, siya ay nakaupong parang reyna sa kanyang trono, ang kanyang ngiti ay pormal at sinanay, ang kanyang mga mata ay may kalungkutang hindi kayang itago ng anumang kayamanan. Parang ibon na nakakulong sa gintong hawla—malayang makita ang buong mundo pero hindi malayang lumipad.

Sino kaya siya? tanong ko sa sarili. Ano kaya ang mga pangarap niya? Ano kaya ang mga takot niya?

Biglang may narinig akong malakas na pag-iyak na sumabay sa tugtog ng mga agong. Isang batang lalaki, nag-iisa sa gitna ng daanan, takot na takot sa papalapit na mga mananayaw.

"Excuse me po," mabilis kong sabi sa aking grupo, at tumakbo papunta sa bata.

"Hindi kita iiwan, pare," sabi ko sa bata, pinapanatili ang kalmado kong boses kahit na ang puso ko ay mabilis na tumitibok. "Tingnan mo ang mga mananayaw! Ang galing ng mga kasuotan nila, no? Parang mga rainbow na biglang nabuhay."

Iniangat ko siya at niyakap, na sinisiguro kong nararamdaman niya ang aking pagka-kompanya. Mainit ang kanyang mga pisngi mula sa pag-iyak at takot. Habang hinahanap ko ang mga magulang niya sa nagkakagulong crowd, napatingin ako sa VIP platform.

At doon, nakita ko ulit ang babaeng may gintong hijab. Nakatingin siya sa akin. At sa mga mata niya, nakita ko ang pag-aalala, paghanga, at... pagka-intindi. Para bang alam niya kung ano ang pakiramdam ng mag-isa sa gitna ng maraming tao.

She sees me. Not just a tour guide. Not just a poor guy from Bankerohan. She sees ME—ang tao sa loob.

Parang may kuryente na dumaan sa buong katawan ko. Isang koneksyon na hindi ko maipaliwanag pero ramdam kong totoo.

Maya-maya lang, nakita ko na ang nanay ng bata, na mukhang nahihirapan sa crowd. "Ma! Ma!" sigaw ng bata.

"Maraming salamat po!" iyak ng nanay habang kumakapit sa anak na parang hindi na pakakawalan pa. "Nawala siya sandali lang, bigla na lang nawala!"

"Walang anuman, ma'am," ngiti ko. "Mag-ingat po kayo. Masaya ang festival pero madaming tao."

Nang lingunin ko ulit ang VIP platform, wala na siya. Pero ang pakiramdam ng kanyang tingin ay nanatili sa akin—mainit, matatag, at puno ng mga posibilidad na takot kong pangarapin.

Sa pag-uwi ko sa aming maliit pero maayos na bahay sa Bankerohan, iniisip ko pa rin siya. Ang aming bahay, bagamat simple, ay puno ng pagmamahal. Ang mga pictures ni Papa na nasa altar, ang mga medalya ko noong kolehiyo, ang mga drawing ko ng mga gusali—ito ang aking mundo. Isang mundo na milya-milya ang layo sa kanyang mundo.

"Ma," tanong ko habang kumakain ng hapunan—isda at gulay na binili niya sa palengke kaninang umaga, "ano sa tingin niyo, kung may dalawang taong magkaiba ang mundo, may pag-asa kaya sila?"

Tumawa si Nanay, ang kanyang mga mata ay kumikislap sa pagmamahal. "Ano ba 'yan, Rafa? May nagugustuhan ka na naman ba? Si Carla ba 'yan? Dapat talaga ayusin mo na ang relasyon niyo."

"Hindi, Nay," ngiti ko. "Hindi si Carla. Just... someone I saw today."

"Ah, ganoon ba," ngiti niya, na para bang nakakabasa ng aking isipan. "Alam mo, anak, ang pag-ibig ay hindi tungkol sa magkapareho ang mundo ng dalawang tao. Tungkol ito sa pagtayo ng tulay sa pagitan ng kanilang mga mundo."

Ngumiti ako at tumango. Oo, Nay. At hindi ko alam kung paano magsimula ng tulay na iyon.