CHAPTER 5: THE SPACES BETWEEN US
825 Words
(Ameenah's POV)
ANG BYAHE PAG-UWI mula sa Barangay Madapo ay ibang-iba ngayon. Ang dating rutang madalas kong daanan ay tila mas maliwanag, mas matingkad ang mga kulay, at ang hangin ay puno ng mga posibilidad na matagal ko nang itinuro sa sarili na huwag pangarapin.
"Ma'am Ameenah," tanong ni Ben, ang aking bodyguard na minsan ay naging confidante sa kanyang tahimik na paraan, "mukhang masaya po kayo ngayon. Maganda po ba ang naging meeting?"
"Oo, Ben," ngiti ko, tumitingin sa labas ng bintana. "Very productive. Maganda ang progreso ng community center."
Pero hindi lang ang proyekto ang nagpa-angat ng aking espiritu. Siya. Si Rafael. Ang pagtingin sa kanya sa kanyang elemento—punong-puno ng pasyon, maraming kaalaman, iginagalang ng kanyang mentor—ay nagbigay sa kanya ng bagong liwanag sa aking paningin. Hindi lang ito ang mabait na tour guide na tumulong sa nawawalang bata; ito ay isang lalaking may pangarap, may layunin, may talinong hindi kayang ikaila.
Pagdating ko sa bahay, ang mansyon ay tila mas naging museo kaysa tahanan—maganda ngunit walang laman, puno ng mamahaling bagay ngunit kulang sa tunay na init.
"Ameenah," bati ni Papa mula sa kanyang study, "kumusta ang meeting sa Barangay Madapo?"
"Maganda, Papa," sabi ko, pumasok sa kanyang silid. "The construction is on schedule, at ang disenyo ay talagang pambihira."
"Good," sabi niya nang hindi tumitingin sa kanyang mga papeles. "Oh, at ang pamilyang Lim ay sasama sa atin sa dinner ng Biyernes. Gustong pag-usapan ni Mr. Lim ang mga posibleng partnership, at si Mark ay nagtatanong tungkol sa 'yo."
Biglang bumigat ang puso ko. "Papa, tungkol kay Mark—"
"Wala nang discussion, Ameenah," mariin niyang sabi, sa wakas ay tiningnan ako. "He's a good man from a good family. Puwede kang makakita ng mas masahol pa."
Pero paano kung gusto ko ng mas mabuti? Gusto kong isigaw. Paano kung gusto kong pumili para sa aking sarili?
Sa halip, tumango na lang ako. "Naiintindihan ko, Papa."
Nang maglaon ng gabi, habang nakaupo sa aking balcony na tinatanaw ang mga ilaw ng lungsod, kinuha ko ang aking journal. Ang pagsusulat ay palaging naging aking takas—ang tanging lugar kung saan ako ay maaaring maging ganap na tapat nang walang paghuhusga.
Mahal na Journal,
Nakita ko ulit siya ngayon. Si Rafael. Tila determinado ang uniberso na ipagtagpo kami, o marahil ay tinutukso lang ako ng hindi ko kailanman makakamtan.
Nasa community center site siya—ang arkitektong nagtratrabaho sa proyekto. Ang pagtingin sa kanya sa kanyang elemento ay... nakakabighani. Nagsalita siya tungkol sa arkitektura hindi lang bilang mga gusali, kundi bilang mga kwento, bilang pagpreserba ng kultura, bilang pag-ibig na naging kongkreto.
At nang tiningnan niya ako, naramdaman kong ako'y nakita. Hindi bilang si Ameenah Al-Farouq, ang mana, ang anak, ang simbolo. Kundi bilang si Ameenah, ang babaeng mahilig sa tula, na nangangarap na makagawa ng pagkakaiba, na gustong mahalin para sa kung sino siya, hindi sa kung ano ang kanyang kinakatawan.
Nabanggit ni Papa ang dinner kasama ang pamilyang Lim sa Biyernes. Mabait naman si Mark, pero ang pakiramdam kapag kasama siya ay parang nagsusuot ng sapatos na masyadong maliit—maaaring maganda tingnan, pero masakit sa bawat hakbang.
Kasama si Rafael, parang nakakahinga ako. Pero paano ko ieeexplain kay Papa na gusto ko ng pag-ibig na nagpapahinga sa akin, hindi yung unti-unting nagpapasakal sa akin?
Paano ako pipili sa pagitan ng aking tungkulin at aking puso kapag pareho silang pakiramdam ay winawasak ako?
Isinara ko ang aking journal habang ang mga luha na hindi ko namalayang pinipigilan ay nagsimulang bumuhos. Ang mga ilaw ng lungsod ay naging malabo at naging magaganda, masakit na mga guhit ng kulay.
Biglang umugong ang aking telepono. Ito ay isang mensahe mula sa hindi kilalang numero.
"Hi, this is Rafael. Nakuha ko ang numero mo kay Tito Ben para sa mga update ng proyekto. Sana ayos lang. Gusto ko lang magpasalamat sa iyong mga magagandang salita kanina tungkol sa disenyo. Malaking bagay ito mula sa isang taong tunay na nagmamalasakit sa ating kultura."
Biglang lumipad ang puso ko. Binasa ko ang mensahe nang tatlong beses bago sumagot.
"Hello, Rafael. Yes, it's fine. At walang anuman—karapat-dapat ka papuri. Ang ganda talaga ng disenyo."
"Would it be unprofessional if I said I've been thinking about our conversation at the university? Tungkol sa arkitektura na may mga kwento?"
Ngumiti ako sa gitna ng aking mga luha. "Would it be unprofessional if I said I've been thinking about it too?"
Ang tatlong tuldok ay lumitaw at nawala nang ilang beses bago dumating ang kanyang tugon.
"Then maybe we can continue that conversation someday. Kapag tama na ang panahon. Goodnight, Ameenah."
"Goodnight, Rafael."
Ipinatong ko ang aking telepono sa aking dibdib, nararamdaman ang parehong takot at kagalakan. Sa isang mundo ng mga hangganan at mga inaasahan, nakakita kami ng isang puwang—gaano man kaliit—kung saan maaari lang kaming maging. At sa ngayon, iyon ay sapat na. Iyon ang lahat.
- Writer
