Hayatım boyunca ölümü hiç bu kadar arzulamadım ben. Kanımda dolaşan zehir beni öldürmüyor süründürüyor zaten bunu bana veren orospu çocuğunun da amacı bu. Aklımın hala başımda olan yanıyla direnmeye devam ediyorum ama kolay değil.. Bana ilk dozu yaptığı zamanın üzerinden ne kadar daha zaman geçti bilmiyorum ama bana sabah ve akşam olacak şekilde damardan uyuşturucu verilmeye devam ediyor ve maalesef bağımlı oldum ama daha tek bir sefer yalvarmadım o piç kurusuna. Yemek yemeyi reddediyorum, su içmeyi de öyle.. Baktılar yemek yediremiyorlar bu defa da serumlarla takviye ediyorlar. Gördüğüm işkenceler aynen devam elbette. Tırnaklarımı da söktüler elektrik de verdiler ve asla kaldığımız yerde uzun süre durmuyoruz. Dayanmak her geçen dakika daha da zorlaşıyor ölümü arzuluyorum ama belli ki daha
